Roti

De werkweek ten einde en bij thuiskomst eerst een bakkie Nespresso. Tijdens het drinken van deze geweldige zwarte drap, bekruipt mij het gevoel niet veel zin te hebben om een kookkunstje te flikken. De zin om iets lekkers te halen is bij Mijn Brabantse Schone direct aanwezig. Dan, gebeurt er een vast ritueel waar veel mensen zich in zullen herkennen. Het gevaar bij het niet direct weten wat je eigenlijk wil halen, is dat je dan vervalt in het opnoemen van het welbekende rijtje; Pizza? mmhhmmh... gezicht op oorwurm, vorige week al op! Chineesjie dan!!!
Nee, geen trek! Duidelijk. Dürüm nee..ja.. eh motte we weer de stad in. Nee geen Dürüm! oké, en zo hadden we elk wel een reden om iets niet te willen, met nadruk op niet willen. Afijn en zo ging het nog even door, hoe goed heb je het dan he! Het niet weten wat je wilt eten en dan bijna verveeld het afgaan van het welbekende rijtje. Ik sta er vaak bij stil, bij deze dingen en daar hoort de volle boodschappenkar ook bij, man man wat zijn we rijk! De Nespresso apparaat zoemt nog maar eens, met DE cup overigens want de Volluto's en de Fortissio Lungo's zijn op en even bij de Nespressoclub weer bestellen is wel prijzig ha ha ha. We weten het niet echt en dan kom je bij het moment dat je gaat kijken wat voor makkelijks te eten er in huis is. Meestal komt dan de noodkreet om een Surinaamse afhaal. We hadden er ooit één in Roosendaal maar dat is niet meer. Surinaams eten vinden wij overheerlijk en met weemoed denken wij met regelmaat aan de tijd dat we hier vlakbij even roti gingen halen Mwooaahhh!!Wat een genot. We wisten het. Roti!! Maar waar?
We hadden een alternatief en dat was in Bergen op Zoom. Niet ver hier vandaan maar toch 15 km rijden. Even op internet wat opgezocht en kwam de naam Deli tegen. Deli was de Surinaamse afhaal in Roosendaal. Raar dat het er nog in staat maar goed. Voor we vertrokken, dachten we er nog over na om te bellen maar ach.. met drie adressen zal er toch wel één open zijn. Hond mee, huis op slot en rijden maar. Navigatie leidde ons langs adres één en die bestond niet meer. Ik zeg nog voor de grap, straks bestaan ze alle drie niet meer. We moesten er wel om lachen maar bij het tweede adres was inmiddels een makelaar gehuisvest. Het maakte het wel spannend toen we adres 3 invoerden. Ik begon al een beetje te balen maar probeerde een beetje positief te blijven.
Dit is voor mij als Directeur, enig werknemer en enig lid van Stichting Scepsis niet makkelijk kan ik je vertellen!
We naderden adres 3 en verdomd deze was ook al niet meer. Wat is dat toch!
Het moet verplicht worden je af te melden bij het internet als je failliet ben gegaan. Man, wat een ergernis. De hond begon nu wel erg te piepen dus die werd een op en onbekend grasveldje uitgelaten. De reis werd voortgezet richting het Roosendaalse en wel linea recta naar de Jumbo!
Even naar de kant en klaar maaltijden en ik ritste zo twee Surinaams Hindoestaanse Roti mee. Ik had als enig lid van Stichting Scepsis en ook nog redacteur van het blad Krent - met maar één abonnementhouder, wie dat is laat zich makkelijk raden, niet eens de tijd om te zaniken over de prijs van €4.05 per stuk! Eenmaal thuis, ruim 1 uur en 39 km verder zetten we onze tanden in de overigens wel lekkere Roti. Met dank aan Jumbo!