De oude man kwam met gebogen rug in een langzame tred aangelopen en hield staande. Half verscholen tussen twee coniferen was ik aan het werk en toch had hij mij gezien en vroeg mij op een droefgeestige toon en de daarbij behorende gezichtsuitdrukking; Heb je het al gehoord?
Ik verstond de vraag maar was meer bezig met mijn eigen vraagstuk; Is hij dat? Ja, hij is het, maar hoe heet hij ook alweer? Op het moment suprême kon ik niet op zijn naam komen.
Ik antwoordde dat ik het nog niet gehoord had. De oude man, zei vol ongeloof dat Johan Cruijff dood was. Ik antwoordde dat ik het nog niet wist maar was meer bezig met het achterhalen hoe de beste man nou heette, ik zag hem iedere week op tv. Ik was een beetje van mijn à propos en mompelde iets terug met de vraag hoe dat hij was overleden?
Op het moment dat ik zeker wist wie de boodschapper was van deze trieste mededeling, zei hij mij gedag en liep verder. Intussen liet hij mij achter met een apart gevoel. Hij vertelde mij iets, wat ik nog niet wist en wat daarna het nieuws wekenlang zou beïnvloeden, over de hele wereld.
De man ging een kop koffie drinken bij tennis- en bridgecentrum
Het Witte Huis in Amsterdam waar die week het White House Junior Internationals 2016 Bridgetoernooi werd gehouden. Een drukte van belang.
In mijn verdere werk bij deze aparte verenigingscombinatie kon ik hem zien zitten en kreeg het gevoel dat hij de deur uit moest om erover te kunnen praten. Dat Johan Cruijff, wereldwijd erkend als een van de beste voetballers aller tijden was overleden. Hij rookte er flink op los en praatte met wat omstanders. Lang heeft dit bezoekje niet geduurd. Hij verliet het tennispark en daarbij zagen we elkaar weer en we zeiden elkaar gedag.
Je moet wel van een zekere leeftijd zijn om hem te kennen. Hij is geen jonkie meer.
Ik ken hem van de tv. Aparte man, unieke manier van praten en vooral de manier hoe hij een klemtoon zet in zijn zinnen en verder in doen en laten in de presentatie van zijn programma's.
Zoals hij op tv praat en doet, zo stond hij ook voor mij.
Dat het voor mij iets aparts is, is niet zozeer alleen maar omdat hij het was maar vooral om de drang die hij met zich meedroeg om het aan een iemand te vertellen. Moeite nam om te stoppen, oogcontact te maken, ik zat nogal verscholen in de coniferen en het met mij te delen. Hij zat er ook enorm mee. Dat zag niet alleen maar je voelde het ook. Zijn jeugdidool was overleden of zijn vriend, misschien konden ze elkaar goed, wie weet?
Ik had geen speciale band met de persoon Johan Cruijff. In de psychologie heet dat 'Parasociale Relatie' en dan heb je een eenzijdige emotionele verbintenis waar de ander geen weet van heeft.
Ik ken mensen die een traantje hebben gelaten bij het horen van zijn overlijden. Ik snap dat wel.
Bij speciale gebeurtenissen zoals rampen, aanslagen, overlijden van bekende personen, wordt je op de datum zelf, maar dan jaren later, wel eens gevraagd; Waar was jij toen......?
Ik weet waar ik was toen Johan Cruijff overleed en ik weet van wie ik het hoorde; Joost Prinsen
