.

Er is geen beter programma over de zee, vis, en alles wat er in leeft. Ik kijk er altijd naar uit naar zijn programma's. Wouter Klootwijk is de presentator en het programma draagt hoe toepasselijk ook zijn naam,Klootwijk aan Zee! De manier hoe hij het presenteert is zo gewoon dat je je eigenlijk afvraagt of hij wel presenteert. Volgens mij wordt hij gewoon gevolgd in zijn zoektocht naar de bijna verdwenen paling of de Hollandse nieuwe. Hij kust een kabeljauw, verleidt een jonge zeetong, loopt over de bodem van de zee zonder dat zijn haar nat wordt. Hij ziet er uit als een culinair barbaar, haar in de war, ongeschoren, vieze nagels. Ik zag ooit een van zijn programma's en was meteen verkocht. Helemaal geweldig. Het is niet alleen de manier waarop hij het doet, het plaatje klopt gewoon aan alle kanten. De muziek speelt een belangrijke rol en loopt parallel met wat je ziet.
Je hoort wouter ademen en als het water hem uit de mond loopt, als hij weer eens wat in zijn mond stopt- rauw of niet- hoor je het ook. In de koude wind op een viskotter of langs de kust je hoort hem zijn neus ophalen. Zijn ongewone blikken van verontwaardiging maar meestal van bewondering voor de eenvoud van het onderwerp. Je komt erachter dat de Hollandse haring uit Noorwegen komt en veel IJsselmeerpaling uit Ierland komt. Het is een half uur genieten van deze man en zijn programma. Hij heeft nog een ander programma en dat heet De Wilde Keuken, op dezelfde manier gemaakt. Hierbij be-proeft hij vele gerechten en keukengerei, veelal op een ongewone manier.
Gepresenteerd in zijn eigen keuken wat meer een werkplaats is dan keuken.

Ik kom voor mijn werk door heel Nederland en heb al heel wat bekende Nederlandse voetballers, Hockeyers, tennissers en nog wat andere bekende BN'ers gezien. Meestal blijft het bij een knikje met een goedemorgen. Ze kennen mij niet, ik ben een van de vele werkers, leveranciers, supporters en weet ik veel wat er allemaal bij een vereniging rondloop, maar uit beleefdheid groet men elkaar.
Veelal had ik de durf niet om een handtekening te vragen en of op de foto te gaan met deze bekende personen. Maar....daar is verandering in gekomen;

Onlangs was ik met een uitje van de zaak een weekend naar Ierland. Twee dagen slenteren door de armoedig uitziende Dublin. Erg goed naar mijn zin gehad. Op het vliegveld van Dublin, bij het inchequen van de terugvlucht zag ik hem. Ik tikte mijn Brabantse Schone aan en zei; Dat is tie!! En ja hoor hij was het echt. Direct gierde er adrenaline door mij heen (ik ben een fan) en vroeg mijzelf; durf je het of niet? Ach laat die man toch, dacht ik. We schoven steeds verder naar de incheckbalie en al die tijd dacht ik er aan. Ik had besloten om het maar toch niet te doen en had mij er gewoon bij neergelegd dat ik hem niet wilde storen. De koffers afgegeven en en doorgelopen en voor dat ik het in de gaten had stond ik er een paar meter vandaan en uit het niets liep ik op Wouter af. Ik sprak hem aan met Meneer Klootwijk en gaf hem een hand met de complimenten voor zijn programma en vergat niet aan te geven dat de begeleidende muziek geweldig was. Mijn Brabantse Schone was net zo verbaasd als ik het ook was omdat ik het toch had gedaan. Ze vertelde mij ook dat hij nog verbaasder was bij het uiteen gaan. Hij nam de lift en bij het dichtgaan van de liftdeuren wees hij in onze richting om aan zijn collega's aan te geven van wie hij de complimenten had gekregen.

Later in het vliegtuig liep hij ons voorbij en ik herkende de oh zo typerende kenmerken van hem; De soort vissersjas, vettig haar, ongeschoren kop, en de vieze nagels....en ik hoorde hem zelfs nog zijn neus ophalen. Ik denk dat weinig mensen hem hebben herkend, op een collega en mij na dan.