Ten opzichte van het universum zijn we........

Als fervent teletekstlezer stond ik versteld van een bericht die ik op pagina 101 las. Het ging over de Chinese Marine die voor de Afrikaanse kust patrouilleerden, vanwege piraterij.
De laatste keer ( naarmate ik deze regel las, dacht ik aan een jaar of 10 of zo...) dat China oorlogschepen naar dat gebied stuurde was 600 jaar geleden. En dat was tijdens de Ming-dynastie! Kun je je dat voorstellen? 600 jaar.... Zie je ze enteren met die bamboe ladders!!
Dat is acht keer een gemiddeld mensenleven. Oh man, dat is bijna niet te bevatten eigenlijk. We praten of lezen er regelmatig over. Dit gevonden of dat ontdekt wat een paar honderd of zelfs duizenden jaren geleden, leefden of gemaakt is. Maar beseffen we het eigenlijk wel? Meestal niet.
Ik ga graag naar een boekhandel. Ik Loop gerust een uurtje of wat in boeken te neuzen.

Boeken over de wetenschap genieten mijn voorkeur. De wetenschap geeft antwoord over dingen die we dagelijks meemaken maar niet beseffen hoe uitzonderlijk ze zijn.

Bij dit soort lektuur gaan veel onderwerpen over het verleden en de toekomst. En daar beschrijven ze vaak periodes van duizenden, miljoenen en zelfs miljarden jaren. Het mensenlijk lichaam - met zijn beperkingen - en de techniek die steken laten vallen.
De mensheid en zijn aarde, eigenlijk maar een stofje in een stofdoek. Ten opzichte van het universum zijn we vele malen kleiner dan een zandkorrel in de voeg van een gemetselde muur. De periode dat we op aarde mogen zijn is gemiddeld tussen de 60 a 75 jaar. Niet lang eigenlijk. Belachelijk kort zelfs. Zo klein zijn we eigenlijk. Je beseft dan eigenlijk wel hoe nietig we zijn. Erg nietig dus! Er wordt niet voor niets gezegd; "Geniet van het leven je bent er maar even"

Kan het niet wat eenvoudiger!

Ik wordt me er steeds meer bewuster van, ik wordt ouder! Maar niet in de zin dat ik me oud voel hoor, dat niet. Er zijn vele dagelijkse dingen die je daar aan doen herinneren en die wuif je dan gewoon weg. Andere factoren geven anders wel aan dat het niet meer zo is zoals het was. Buiten lichamelijke aspecten zoals fitheid, sterkte en uiterlijk zijn er ook andere dingen bijv. Audio-Visueel Apparatuur.

Ik heb onlangs een harddiskrecorder (HDR) aangeschaft in de hoop een stuk eenvoudiger te kunnen opnemen en of afspelen van diverse programma's.
Ik ben blij dat ik niet in een flat woon want ik had, voordat ik de HDR gekocht had, toch echt de neiging om diverse apparaten zoals DVD-speler,Viedeo-speler en de Digitale Decoder, inclusief het kastje waar het allemaal in zat, zo uit het raam te flikkeren. Man , wat werd ik daar gek van. Het werkte niet met elkaar of wel maar dan moest ik elke keer een aansluiting omsteken en zonder half achter dat kastje te moeten kruipen. Ik heb toen de illusie in mij laten groeien dat ik met een HDR helemaal klaar zou zijn. Opnemen op harde schijf van 160G en afspelen van DVD.
Wat heeft het allemaal met ouder worden? Nou, ik weet nog dat mijn vader vroeger zich niet waagde om audio-visuele apparatuur te begrijpen. Hij had een standpunt volgens mij en dat was; aan - en of uit is voldoende! Ik vond dat hij niet met zijn tijd meewilde, dus een ouwe knar.

Dat gevoel heb ik nu ook, en steeds vaker moet ik zeggen. Waarom niet eenvoudiger? Ligt het aan de techniek die ik niet kan bijhouden? Wordt het gewoon minder met mijzelf? Nee, ik ga met de tijd mee dus kastje, DVD, en Video eruit en HDR ervoor terug, fijn. Ik trots de boel uitgepakt en aangesloten. Ik heb er geloof ik een drie kwartier over gedaan om beeld te krijgen. Het werd mij duidelijk dat het er niet makkelijker op geworden was. Maar het was toch de bedoeling dat het..... Knettergek werd ik en zat op een gegeven moment met 3 afstandbedieningen in mijn handen en wist niet meer wat ik moest doen. Echt niet! Gewoon geparkeerd. Balen dat ik deed, praatte met mijzelf en zei " Din, komt goed. Gewoon weer opnieuw proberen"
Decoder staat op EXT2, HDR op HDMI-aansluiting. TV kijken, te bedienen via de TV-bediening maar dan niet digitaal. Via Decoder met eigen bediening, digitale kwaliteit, maar daar moet je wel eerst met TV-bediening op EXT2 kanaal zetten of via HDR maar dan ook via de tv bediening op HDMI kanaal zetten. Snap je het nog?? Hier wordt je toch knettergek van. Wat een gedoe. En dan heb nog niet over de HDR of DVD in gebruik, Wil je een stukje terugspoelen of zo en als je daar iets verkeerd doet dan kan je weer helemaal opnieuw beginnen. Direct vooruitspoelen want ik wil geen MGM Roaaor leeuw of wie het ook gemaakt heeft reclame maar dat kan niet en daar krijg je weer dat irritante stophandje in beeld. Dus je moet wachten totdat het wel kan. Maar wanneer kan het? Dwaas eigenlijk! Ook irritant, je strijkt neer op de bank met het gevoel van - hier kom een tijdje niet uit!- kom je er achter dat je één van de drie bedieningen mist! Aaargh!
Je begrijpt de hunkering naar de ouderwetse Video Recorder wel. Of niet? Je kon doen wat je wou, aan of uit zetten, maakte niet wat je ermee deed. Het bleef waar je gebleven was. Eenvoudig en makkelijk.

We zijn nu een paar weken verder en kan er maar niet over uit maar er zit niets anders op dan het te accepteren. Ik begon er eigenlijk net een beetje van te genieten, gaat bij node van ramp de Ambilight LCD-TV stuk! Dus een vervangende TV met... Je raad het al, weer een andere bediening met wel 65 knopjes! Nog één!!! Help!!!

Ik Kijk Niet.....Ik Observeer!

Ik veeg met mijn mouw het ochtenddouw van mijn zadel en hoor de bekende slepende klik van het fietsslot. Op weg naar het treinstation wordt ik links en rechts ingehaald, hoezo verkeersregels? Haast is de oorzaak van dit gedrag, computer en vooral televisie met hun late programma's die als magneten werken en je beletten om meer nachtrust te genieten, de boosdoeners. Eerder opstaan misschien? Bij het treinstation speelt zich een aardig tafereel af, die ik even aanschouw. De haastige mensen krijgen een gratis krant. Keuze genoeg overigens, Metro, Spits, en De Pers! Overal zie je mensen in haast- die net hun favoriete krant uit de handen van de verspreider pakken. De een nog bezig met zijn broodje met koffie en de ander druk aan de sms en allen net niet in galop. Ieder met zijn eigen doel maar met dezelfde vervoermiddel. Weinigen die er bij stilstaan dat degene die jou inhaalt in die race, "iets later" misschien naast je zit. Dit is zo'n dag waarbij je alles ziet, niets ontgaat je. Ik stel mijzelf, voor elk persoon en zijn looprichting, een denkbeeldige streep voor. Zoals een foto van auto's in de avond waarbij de sluitertijd lang open staat, zodat je die lichtstrepen achter elk object krijgt. Snap je wat ik bedoel? Ik realiseer me dat ik dan daar tussen laveer, alleen vertraagd want ik heb geen haast. Iets later, in de treincoupe, zitten 3 scholieren voor en naast mij en ieder met zo'n gratis krantje. Nou als dat het doel van de gratis kranten is, dan is dat in ieder geval geslaagd.

Ik staar naar buiten en zie dat het oranjegloed van de zon zich door de bewolking schijnt en de ochtend inluid. Ondertussen raast het geel zich door de met ochtenddauw bedekte velden spruiten, suikerbieten en boerenkool.
Ik waan mij de gele streep die dwars door het land raast, mijn hoofd vooruit gespitst. Ik zie een reiger, koning van het mime, die maar nog iets langer wacht met het toeslaan van zijn prooi. Ik zie melk, shoarma, en runderlapje. De boer die naar de meeuwen achter zijn tracktor kijkt. Meeuwen die zich verlekkeren aan wat er in de net omgeploegde grond zit. De boer die dit allemaal achter zijn tracktor ziet gebeuren hoest er op los, dat zie je aan de verdamping uit zijn mond. Mijn haren stijf van de snelheid en zie vertraagd al dit moois. Het lijkt uren te duren maar helaas keer ik langzaam terug in de coupe. Velen achter mij kijken ook naar buiten maar zien het niet. Ik kijk niet, ik observeer!
Voelde ik eerst de razende wind langs mij heen, hoor ik nu die gasten naast mij.
Het geluid is nog vertraagd en laag van toon maar narmate dat ik terugkeer worden de stemmen duidelijker.

Niet veel later klonk mijn eindbestemming en bij het uitstappen begaf ik mij ook in die haast. Ik moest zelfs even bijkomen en realiseerde mij dat mijn treinreis eigenlijk een moment van bezinning was, waarbij je duidelijk ziet waar je naar kijkt en je niet zomaar uit het raam kijkt, maar eigenlijk alles minutieus observeert waarbij het geluid om je heen, zich min of meer naar de achtergrond verplaatst.
En als je geluk hebt, niet iedereen lukt het, realiseer je je dan dat veelal de meest simpele dingen of handelingen het mooist zijn.

Het Rubber en de Kat.2 ( Vervolg )

U leidt een tamelijk saai leventje en u werkt in een condoom-fabriek. Totdat u door een ongeval in de fabriek in een bak met zaaddodend middel valt. Hierdoor krijgt u plotseling superkrachten en gaat u verder door het leven als de anti-conceptieman.

Ik las dit stukje op mijn werk, toen ik op de wc zat. Ik beschouw een bezoek aan het toilet als een moment van rust en het liefst met wat lectuur want - zeg eens eerlijk - als het toch even duurt dan kan je net zo goed iets lezen in plaats van de tegeltjes tellen, of voor de zoveelste keer zien wie er jarig is, wordt of is geweest.
Zodoende las ik een krantje die ik in alle haast zo maar uit een collega zijn handen grabte. Niet veel later kwam ik erachter, tot mijn grote verbazing wel te verstaan, dat ik een straatkrant aan het lezen was en pardoes in de horoscoop belande.
Zoals ik al eerder vertelde, moest ik aan die vrouw bij de super denken. Normaal gesproken negeer ik horoscopen omdat ik vind dat het de grootste onzin is die er bestaat. Er is altijd wel iets dat er op lijkt.

Iets anders - Onze kat thuis is een doerak en een vreetmonster. Echt , je moet oppassen dat het je vreten niet van je bord gapt. Vreemd genoeg heeft hij ook al een keer de doorzichtige plastic bh-bandjes van mijn Brabantse schone voor de helft opgevroten, jagh tu!

Nog iets anders - Als man zijn er momenten dat je niet echt weet wat je ervan moet vinden. Zonder, mag je of kan je niet. En met is ook niet alles maar beter iets dan niets. Waar heb ik het over?
Over een condoom!

Thuis is het zo, dat ik aan de beurt ben om verantwoording te nemen, zodat ik en niet vrouwlief er voor zorgt dat er geen kleine Colombiaantjes meer komen. Je hebt het misschien een keer meegemaakt dat je er een moest gebruiken, of niet?
Het gaat vaak genoeg goed hoor, maar dit keer tja..en dan bedoel ik niet of het wel of niet zijn werk doet,maar.... Kijk, het is al niet alles. Doordat al het bloed naar dat specifieke plekje daar onder moet, ontstaat er een tekort aan bloed in de bovenkamer. Het verschilt per persoon hoor maar ik zag, door opwinding, niet meer waar ik het gelaten had en later ( niet veel later ) mede door de sterretjes die ik inmiddels zag, wist ik niet waar ik het laten moest! Een vergelijk; Een keeper staat er om ballen tegen te houden en zodra hij zijn werk gedaan heeft, gaat hij douchen. Maar, wat in vredesnaam te doen met een condoom, als het zijn werk heeft gedaan...? Want, je bent niet buiten in de heide, strand, of waar jouw fantasie je nu heen leidt op het moment dat je dit leest! Nou?
Waar wij lagen? Dit keer in bed, thuis.....dus?

Juist! Knoopje erin en op het nachtkastje. Ja Ja, niet zo bijdehand hè. Ik weet het, het is niet echt een ideaal plekje, maar vergeet niet, dat mijn cognitieve gedeelte min of meer uitgeschakeld was door het ontstane bloedtekort in die hersens van mij.
Wat moet je, als lezer, nou met al die losse stukjes....Komt tie!

Op de wc, bij het lezen van de horoscoop, pasten al deze stukjes als een puzzel in elkaar. Normaal gesproken koop ik iets wanneer ik dat zelf wil en laat mij niet leiden door dat het zielig is of zo. Dus ook niet van een kansarme vrouw die de straatkrant aan de man brengt. Maar nu kom ik tot het volgende besluit; Dat ik de volgende keer toch maar een straatkrant van die vrouw bij de super koop, omdat mede door de horoscoop die er in stond ik een verzetje gevonden had om het volgende te kunnen vertellen:

Dat, de volgende ochtend, de keeper niet meer op het nachtkastje lag maar twee dagen later verschrompeld in de kattenbak gevonden werd!
Eet smakelijk!!! Jagh tu!

Het Rubber en de Kat. 1

Vrijwel elke zaterdag zie ik haar. Ze staart me vriendelijk aan en ik weet niet hoe er mee om te gaan.
Eigenlijk wil ik ze negeren maar ben daar niet toe in staat. Wat er overblijft is een vriendelijke glimlach van mij.
Hoe ze heet weet ik niet. Ze kan daar uren staan. Het is koud en onguur, coltrui en een dikke jas beschermen haar tegen de kou. Ieder keer dat ik haar passeer voel ik mij niet op mijn gemak. Waarom? Ik kom uit een warme auto en ga weer eens decadent boodschappen doen. Hoezo decadent? Ik verwijt mijzelf vaak genoeg onnodig inkopen te doen, als ik de boodschappen uitlaad schrik ik van wat ik allemaal weer eens gekocht heb en als ik het aan het inruimen ben voel ik mij rijk, zoveel vreten. Daarom! En dan zie ik haar weer staan, reebruine ogen en getinte huid, en vraag me vaak af, waarom doe ik het niet? Bang misschien om het de week erop weer te moeten. Soort verplichting of zo. Zou ik eerlijk tegen haar zijn en vertellen wat ik allemaal voel als ik haar zie. En dat ik niet durf omdat ik me er niet aan wil toegeven! Ik laat mij er niet door beïnvloeden dus ik doe het niet.

Vandaag moest ik aan haar denken en wel toen ik op de wc zat. Een ander soort boodschappen ja. Waarom dan? Hoor ik je denken, ha ha ha !
Ik houd je in spanning door je eerst een ander verhaal te vertellen wat nog niet zo lang geleden gebeurd is.
Ik had het al eerder onder woorden willen brengen maar om het aan een collega of aan je vrienden te vertelen ging mij toch iets te ver.
Je kan er om lachen en tegelijkertijd een gruwelijk gezicht van trekken. Maar toch te gênant om tussen neus en lippen door even te vertellen. Ik vertel niet alles, maar
het stukje hieronder heeft er mee te maken en wil ik je wel prijsgeven.


"U leidt een tamelijk saai leventje en u werkt in een condoom-fabriek. Totdat u door een ongeval in de fabriek in een bak met zaaddodend middel valt. Hierdoor krijgt u plotseling superkrachten en gaat u verder door het leven als de anti-conceptieman."

Als je dit leest, zou je niet zeggen dat het een standaard tekst is wat je regelmatig tegenkomt in een horoscoop. Ik las het echt bij mijn sterrenbeeld maagd.
Zou er iets van kloppen? Er zijn wat raakvlakken, ondanks dat ik horoscopen grote onzin vind. Eh, laten we zeggen dat het eerder toeval is, wat er in staat dan dat het werkelijke feiten zijn. Maar ik las het en dat is het meest opmerkelijke er aan.

Wordt vervolgd!

Golf

Golfen is een bezigheid die ik een behoorlijk aantal jaren graag zou willen beoefennen. Nu was het zover, mijn zwager Hans en ik waagden ons om lessen te nemen. Wij, de mannen met lang haar en spijkerbroek hebben hun aantrede gedaan en zijn min of meer vreemde eend in de beet bij de golfclub. We groeten iedereen die we tegenkomen hartelijk en op een of ander manier verwachten ze het niet, er wordt opmerkelijk bevonden lijkt wel. De swing is een zeer moeilijke dicipline. Het vergt een totale controle van je lichaam, die alleen wordt bereikt met uiterste concentratie. Als je denkt een goede bal te hebben geslagen dan mag je er gerust uitgaan van een gelukje. De bal een flinke mep geven is op zich al moeilijk, laat staan dat je het een behoorlijke richting wil geven. Het ziet er makkelijk uit maar het is strontmoeilijk. Oefennen tot je erbij neervalt dus. Naast de lessen verdiepen we ons in boek en dvd om de fijne kneepjes te leren. Frappant is dat de techniek steeds moeilijker word naarmate wij ons verdiepen in de materie. Je let teveel op details die je verre van machtig bent. Dus, die paar ballen die goed worden geslagen en dat houd in dat ze een behoorlijke lengte en een rechte lijn behouden, worden lang nagekeken en soms opzettelijk te lang nagekeken. Waarom we dat doen? nou de keren dat we misslaan of de boarding raken zijn niet te tellen. Ik heb zelfs op een haar na het dakgoot van de driving range geraakt. Dus het is dubbel genieten en heeel lang nakijken als het ver en recht gaat. Je kijkt ook naar andere en probeert hun bal te volgen die je meestal ver in de lucht uit zicht raakt dus ik kijk wel eens expres een bal te lang na die allang ergens geland is, ah joh, voor het goeie gevoel, Ha ha ha. Na 3 lessen en een dikke 6 weken verder krijgen we baanpermissie. Dat wil zeggen dat je pro ( trainer ) je redelijk vindt in slag en regels. Iets anders; In films zie je het en je leest er eigenlijk meer over. Lekker golfen, ontspannend! Nou echt niet. Als we net op tijd, op onze iets te krappe gehuurde schoenen op hole 1 arriveren. Ja want je moet 3 dagen van te voren een starttijd aanvragen dus je wilt niet te laat komen. We hadden geen rekening gehouden dat we nog schoenen moesten huren, dus het was even haasten. Er worden wat tips doorgenomen met een baancommisaris die ook starttijd controleert en de eerste echte slagen worden gemaakt en ik moet zeggen dat dat al het eofennen waard was. Heerlijk! Man wat een fantastisch gevoel dat je de bal een beetje krijgt waar je hem beoogd had. Over het water zo op de green, pfffff. Tja, echt mooi. Maar toen begon eigenlijk de ontdekking dat golfen helemaal niet ontspannend is, want achter jou komen weer een stel die iets beter zijn dan jou en die je snel naderen. Dus een flinke loop erin naar de vogende hole. En zo gaat het verder maar niet vlot genoeg want waar jij 6 slagen of meer over doet, daar doet een ander er 3 of 4 slagen over. Als beginners kan je hen laten passeren, wat we ook doen. Mooi dacht ik, lekker op het gemak verder maar achter mij zag ik al de volgende al starten,Fuck! Het lijkt schiphol wel. Man , het is helemaal niet ontspannend. Ik werd er onrustig van en had inmiddels al 4 ballen verspeeld. Eentje in het hoge maaisveld en de ander out of field, sloot en ga zo maar door. Twee blaren verder door de krappe schoenen en ik belande met de bal tussen een paar pas aangeplante boompjes, in het half hoge gras.
Ik kijk als een echte pro en overleg met mijn denkbeeldige caddy en besluit om met een sand wedge uit deze benarde positie te komen. Nou het leek wel een flipperkast want ik raakte twee bomen en de bal lag welgeteld maar 3 meter verder. Vloek... Vrije bal dan maar. Op weg naar de volgende en op een na de laatste hole, hoorde ik een volle plof achter mij, de bal van de spelers achter ons. Niks etiquette of regels. Nou,er kon nog maar net een sorry van af. Niet eens de verplichte FORE ( Flying Object Reaching Earth )roepen. Ontspannen! Ja ja! Hole 8, de mooiste nog wel.Ik ben net bijgekomen van die net geen aanslag. Ik probeer te ontspannen, kontje naar achteren, concentratie, swing en zo vloog die bal over het water, recht en plofte 130mtr verder neer, vlak naast de bunker niet ver van de green vandaan. Whoaaahh, moooi! Ha, ja daar doe je het dan voor. Maar het kan ook verkeerd gaan want de volgende hole werd bijna anderen fataal, door een zeer mislukte, zeker verkeerd beoordeeld en foutieve keuze van de club. Ik sloeg te hard! Het had slecht kunnen aflopen want de bal belande net naast de kantine op de oefengreen waar het meestal druk is. Ik ben die bal maar niet wezen halen want het schaamrood stond mij op de kaken. Eh... FORE!!!!!
Fijn dagje golfen was het.Dat zeker, maar verre van ontspannend.

Raymond van het Groenewoud

"Meisjes
Ze maken ons kapot meneer
Ze maken ons zo zot meneer
Mmmm... meisjes. Meisjes!
Ze zijn toch zo bizar meneer
Ze komen zelden klaar meneer
Staat niet in statitistieke meisjes
Olalala meisjes
Ze komen goed van pas..."


Als ik deze tekst hoor dan maak ik een
muzikale terugreis van meer dan 25 jaar.
Hij is niet een van mijn muzikale helden maar als ik deze single hoor van Raymond van het Groenewoud tja... dan krijg ik gewoon een beetje kippenvel.Ik heb me nooit echt in hem verdiept maar heb toch altijd een zwak voor hem gehad. Misschien vertegenwoordigen enkele van zijn nummers een korte periode in mijn jeugd. Waar ik me over verbaas is dat als een artiest je goed ligt,( in de volksmond zeggen we vaak;"Ik mag hem wel" ) zijn muziek toegang krijgt tot jou. Staat een zanger of artiest je niet aan dan is zijn repertoire gewoonweg moeilijk toegankelijk. Nou, het laat zich wel raden dat ik Raymond van het Groenewoud wel mag. Zo kon ik onlangs, deze grappig en aimabel uitziende Belg van amsterdamse ouders van dichtbij mogen aanschouwen. Hij die zichzelf graag omschrijft als, de eenzame hoogintelligente dichter-clown-filosoof-muziekmakelaar had een optreden in het vrowenhofpark hier in Roosendaal in het kader van het zomerfestival vlaanderen. Tussen een zestigtal enthousiaste liefhebbers ( de overige 1000 komen voor de gezelligheid en ja, zo druk was het.. ) stond ik tegen het podium aan met mijn camera in de aanslag. Ik had het naar mijn zin. Zo erg zelfs dat ik een grote glimlach op had en lekker mee zong met de meezingers als "Cha cha cha", "Vlaanderen Boven", "Je veux de l'amour" en natuurlijk mijn oldtime favorit; "Meisjes".
Ik stond foto's te schieten van een oudgediende in de muziekwereld gehuld in een simpel t-shirt en oude gympen. Onspannen en plezierig stond deze man zijn ding te doen. Zoals ik al zei , ik schoot foto's en zong gewoon mee toen een vrouw mij aantikte en vroeg of ik voor mijn werk bezig was of als liefhebber. Ik stokte even maar antwoordde volmondig met het laatste.

De Volendammer op de racefiets

Ik doe in september mee aan een toertocht op de racefiets, dus ben ik al een tijdje in training. Op het vlakke heb ik al ruim 800 km weggetrapt maar op het heuvelachtige heb ik niets van betekenis gereden. Aangezien de toertocht in Limburg is is het misschien raadzaam om ook daar een training af te werken. Rondom Slenaken werd uiteindelijk het gebied waar ik ging trainen. Ik was nog geen 25 km onderweg, of ik had al materiaalpech. Ik had wel een keer flink heuvel op gemoeten en bemerkte dat mijn ketting nogal raar oversloeg. Na twee keer te zijn gestopt om de ketting na te kijken zag ik dus dat een schakel op losschieten stond. Balen want ik had de smaak te pakken. Het was inmiddels al vijf uur geweest dus kans dat er nog ergens een fietszaak open zou zijn was nihil. Ik heb me laten ophalen want doorrijden was niet echt een optie. Voordat we naar het hotel reden zijn we nog naar Gulpen gereden om te kijken of er nog wat open zou zijn, tegen beter weten in natuurlijk.. Na wat heen en weer te hebben gereden in Gulpen zijn we bij een buurtsuper beland om wat lekkers te kopen. Ik vond het erg jammer dat de ketting het begaf maar beruste in het feit dat ik er zelf niets aan kon doen en dacht dan maar verder te gaan met lezen en wandelen of zo. Tot mijn grote verbazing zag ik een servicebus van Jef Abels bikes op de parkeerplaats en wachtte totdat er iemand daar zijn boodschappen in zou gaan doen. Na enkele minuten kwam er een vrouw met, wat later zou blijken, haar schoonzoon aangelopen en ik op mijn ballerina's naar hun toe en vroeg nederig of zij wat voor mij konden betekenen met de mededeling dat ik er van bewust was dat het na sluitingstijd was. Nou geen probleem want de zaak was om de hoek en haar man was nog aan het opruimen. Fiets van de twinnyload en samen met die jongen er naar toe. De jongeman die met mij meeliep deelde mij mee, ik legde hem in tussentijd uit wat mijn pech aan mijn Koga was en wat ik eventueel nodig had, dat hij niet van de reparaties was of zoiets. Ik concludeerde hieruit dat het dan de schoonzoon zou moeten zijn. Want, als zoon van een fietsenspecialist zou hij zeker wat meer er van af weten. Of vergis ik hier mij lelijk! Om de hoek aangekomen was de eigenaar inderdaad aan het opruimen en klaar om af te sluiten. Deze meneer heeft mij zonder moeite, nou ja... mijn ketting was al een behoorlijke tijd niet schoongemaakt dus zijn handen waren gitzwart. Ik schaamde me rot. Maar, ik ben enorm geholpen door de eigenaar en nog kosteloos ook! Hij heeft er een nieuwe schakel tussen gezet en beter afgesteld. Nou echt je weet niet hoe je zo'n helper in fietsnood moet bedanken maar hij zei dat als ik die avond maar een pilske op hem zou nemen of zoiets want veel verstond ik er niet van. Soms lastig dat limburgs. Ondanks dat ik had verteld dat ik een import Brabander was dacht de schoonzoon te horen dat ik uit let op; Volendam kwam. Dat is voor het eerst dat ik dat hoor, grappig! Ik heb vriendelijk gedag gezegd en ze meerdere malen bedankt. Mijn Brabantse schone was evenzo verrast en samen zijn we naar het hotel gereden om wat te drinken met een kleine hap om vervolgens op de fiets te springen en mijn training te vervolgen dankzij de vriendelijke fietsspecialist Jef Abels uit Gulpen.

Ik zou niet zeggen dat ik me schaamde maar wist wel dat je een ongeloofwaardige
“ja, ja....zal wel" reactie krijgt. Tot zover gaat het nog wel maar gênanter was wel dat het mijn schoonvader was die het vroeg.
Ik liet wat dingen zien op de computer en zo kwamen we ook in de mail programma en zagen we dat ik een stuk of 10 van die sex gerelateerde mails had onvangen. En wat moet je dan zeggen als er gevraagd word; “op sexsites gezeten?” met een gniffel erbij. Tja, hoe lul je je daar uit, nou?
Simpel, ik had een afbeelding nodig voor dit verhaal......

Ik kom dagelijks bij verenigingen die voornamelijk onderhouden wordt door vrijwilligers. Zo ook bij de plaatselijke voetbalvereniging in Puttershoek.
Op deze lekkere frisse ochtend die werd bijgestaan door enkele overijverige merels die hun strotten schraal floten, ongelooflijk mooi. Amper uit de auto of we werden begroet door een man van de club en ik schatte hem op zo'n jaar of zeventig.
Hij dirigeerde ons direkt aan het werk en beloofde na wat werkzaamheden een lekker bakkie koffie. Ik had zo mijn bedenkingen op de manier hoe dat hij het zei maar goed, hij lachte er ook een beetje bij dus was het nog enigszins te verteren. Dat je zo aan het werk wordt gezet ben ik niet echt gewend en ik dacht ook; is het van ons af te lezen dat we zo graag koffie willen? Ik moest eigenlijk wel een beetje glimlachen want eerlijk gezegd was het ook zo. We pleegden onderhoud aan de helft van het totale aantal masten en melden ons voor een bakkie. Inmiddels was de rest van de vrijwilligers uit de kleedkamers gekomen zoals ratten die vluchten uit hun holen die vol water lopen. Weliswaar gaat het bij deze oudjes, met alle respect, wat minder vlot maar hun werk is er niet minder door, trouwens welke club zou het overleven zonder deze krachten?
Aan tafel aangeschoven, waar zo’n ouderwetse dikke pluizige tafelkleed lag, werd me door dezelfde man vriendelijk gevraagd of ik effe tijd had om een TL-bak in kleedkamer 3 na te kijken. Want die deed het niet. Ik verslikte me bijna in mijn koffie om de manier en met het gemak dat deze meneer het vroeg. Het moet niet gekker worden dacht ik nog! Ik legde hem uit dat we daar niet voor waren en dacht tegelijkertijd; hoe kom ik hier uit want ik had eigenlijk er geen zin in! Maar stelde hem voor dat, als we klaar waren en na het invullen van de inspectierapporten nog wat tijd hadden, dat ik er dan effe naar zou kijken. Deze man had iets, tja hoe zal ik het zeggen, iets van dat je niet echt kon weigeren als hij wat vroeg. Iets ontwapenends. Tenger lichaam en een guitige kop. Beetje onverzorgd, vettig haar, iets wat je vaak tegenkomt bij personen op die leeftijd. Alsof er geen vrouw in hun leven is, stelde ik zo vast.

Spullen opgeruimd en met de papieren in de hand op naar de tafel met pluizige tafelkleed. Koffie met koek, tja we treffen het wel eens hoor. En voor dat ik het wist.... ja hoor daar kwam tie weer met zijn kleedkamer 3. Oh ja,
zei ik en liep naar kleedkamer 3.
Ik deed de deur open en schrok me te pletter want ik zag iemand die zich had opgehangen althans, dat denk je in een fraktie van een seconde, minder zelfs. Ik kwam een paar centimeter van de grond en slaakte een kleine schrikkerige geluid dat ik niet echt kan definiëren. Ik boog half voorover een greep naar mijn hart van de schrik. In mijn poging om enigszins bij te komen werd ik afgeleid door het gelach op de achtergrond, prutsende geluiden van iemand met te veel slijm in de keel. Hij stikte er zowat in. Man, Wat had die vent mij te pakken!
Deze man die niet meer bij kwam van het lachen had een sexpop aan die TL-bak gehangen! Ik ben me wezenloos geschrokken! Ik terug naar waar het gelach vandaan kwam en zag die oudjes geweldig genieten! Tja, de rest laat zich raden! Koffie!!! Ha ha ha ha.

Je kan weleens iets kopen, waarvan je van te voren weet, dat je het niet of nauwelijks zal dragen. Als ik het voor mij zelf had gedaan dan zou dat het geval zijn geweest.

Zes jaar geleden had ik zo’n geval, over een cadeau niet voor mijzelf maar voor een ander. Wordt het wel mooi gevonden en zal het wel gedragen worden? Dat soort dilemma’s spookten door mijn hoofd.
Zelf vond ik het erg mooi en vooral door het materiaal waar het van gemaakt is. Prachtig! Afijn, ik heb wat keren voor de etalage staan kijken, eens liep ik naar binnen en vroeg om de prijs, die vond ik aan de hoge kant, ook al wist ik dat het dat wel waard was, ”Scroodge dat ik ben” maar een half uur eerder was ik bijna €10 kwijt voor een biertje en dat zat me nog ongelooflijk dwars. Aangezien ik niet kan afdingen, om het simpele feit dat ik gewoon niet kán afdingen. En belangrijker nog , ik verlaag me niet om er een paar euro van af te krijgen. En nee, ik zie er geen spel in. Ik vindt er geen reet aan, dat afdingen!
Ik twijfelde zo erg dat ik het uiteindelijk maar niet heb gekocht.
Zes jaar van spijt, dat ik het niet gekocht heb en hield me èèn ding voor en dat was, om het te kopen mocht ik er ooit nog eens komen.

Het is 18 jaar geleden, dat ik daar voor het eerst was en zes jaar dat ik er voor de tweede keer neerstreek. Het is een wijk in Parijs waar ik er erg graag vertoef. Rue de Abesses, gezellig druk maar niet té druk en overal kleine cafeetjes met kleine tafeltjes op de stoep.

De geur van de metro alleen al, die me met weemoed doet denken aan die twee eerdere keren dat ik er ben geweest. Een soort van thuiskomen. Diep onder de grond, de koele bries die je vaak voelt in de metrogangen, met die specifieke geur en dat in combinatie met de drukte die er heerst, een nette drukte, geen geschreeuw of herrie maar een rustige sfeer.
Eenmaal bovengekomen, was het voor mij een feest van herkenning, de heerlijke etensgeur afkomstig van al die restaurantjes die er allemaal lekker druk uitzagen. De fransen ontbijten vooral buiten de deur, aan die zo kleine tafeltjes en de evenzo smalle stoep. Op weg naar het hotel kom ik langs het bewuste winkeltje en mijn hart sloeg al wat sneller want, zou het er nog zijn? Wordt het nog gemaakt?

Het leek wel of de tijd 6 jaar stil had gestaan, want het zag er eigenlijk onaangeroerd uit! Ongelooflijk, het lag er nog! Of was het een reproductie? Maakt dat wat uit zou je zeggen? Nogal in mijn enthousiasme zei ik tegen de nogal hooghartige dame die in de winkel stond.....dat ik 6 jaar geleden dezelfde... nou, ze werkte er al 3 jaar maar ze wist niet of er meer waren gemaakt. Ze was eigenlijk meer geïteresseerd of ik zou kopen of niet, bitch!
Dan is het voor jou bedoeld, zei ze nog.
Ik heb het gekocht, heerlijk! Au revoir! Naar buiten, zes passen naar rechts en bestelde een lekker Bière à la Pression!
Nu nog maar afwachten of degene waar het voor is, het ook mooi vindt.

BAS en JAN

Sinds jaar en dag kom ik bij Bas.
Ik ken hem niet persoonlijk maar toch kom ik al jaren bij Bas over de vloer. What’s in a name zou je zeggen. Je moet je voorstellen dat deze ondernemer, Bas van der Heijden, zijn voornaam op elke brandweerrode boodschappentas ziet prijken. Naamsbekendheid! Afijn, ik vind BAS op een tas geweldig!
Dus, ik heb wel eens gedacht om mijn naam op een boodschappentas tas te kalken. DIN! Zo gek nog niet, dacht ik zo. Maar tussen denken en doen zit behoorlijk wat, bij ondergetekende.
Ik woonde nog niet zo lang in Roosendaal en kom van boven de sloot, zoals de brabo’s zeggen.
Op een dag ga ik boodschappen doen en zie iemand die waarschijnlijk hetzelfde dacht als ik.
Ik kreeg het gevoel dat je overmant, zoiets van; Zie je wel! Een man met zijn eigen naam op zijn boodschappentas. Namelijk Jan! Iemand die het zelfde dacht en die durft.
Na mijn auto te hebben geparkeerd zag tot mijn grote verbazing op de muurgevel met hèèèle grote letters het volgende staan: JAN BRUIJNS, de supermarkt waar naar ik op weg was. Welkom in Brabant! Basse, voor intimi wel te verstaan, is hier Jan Bruijns. Weet ik veel. Weg euforisch gevoel.
Jammer! Ik voelde me een beetje stom maar ik had het echt niet door. Ik praatte in gedachte tegen mijzelf zoiets van: tsjonge, tsjonge dat je dat niet zag eikel... Verbazing was van mij af te lezen. Bijna bij de winkelwagens aangekomen en voelend in mijn zak of ik die verdomde 50 eurocent wel had, ja! Pfff...( ja, anders moet weer wisselen weet je wel )Ik keek nog een keer naar Jan B....
Ik liep met een brede grijns door deze super. Bij de kassa zag ik allemaal Jannen hangen.
De kassa dame dacht het hare er van, door mijn grijns wel te verstaan.

Dagdromen

De wens om beroemd of een bekendheid te zijn. Overal je naam te zien prijken en genieten van een bepaald soort aanzien .
Hoeveel mensen zouden dat niet willen. Met alle nadelen van dien!
Of een miljoen winnen in de loterij. Hoe vaak laten we daar onze gedachten over gaan en hoe vaak vraag je aan een vriend of collega wat hij zou doen als je een flink bedrag zou winnen. Heerlijk!
Dagdromen is een gezonde voedingsbodem om je even miljonair te wanen maar ook om er even snel achter te komen, dat je deze vragen nodig hebt om in te zien wat er over blijft van je eigen ik, als je plots zoveel geld hebt.

Dubbele Aanvoerders.

De man ging met een ferme puf er lekker voor zitten. Het was weer eens een gevecht om zich fatsoenlijk staande te houden met twee kinderen, in een hok die net iets groter is dan een telefooncel. Alle acrobatische toeren moesten er van pas komen om niets op de natte vloer te laten vallen, mede omdat zijn dochter niets liever deed dan het omgekeerde doen van wat hij vroeg en zijn zoon hem bij zijn oren pakte om zijn wagenwijd gesperde mond op zijn neus te plaatsen om er dan lekker hard in te blazen.
Ik dacht even dat ik op de set was beland van een film of zo. Wat een mafkezen! Ik keek om me heen om te zien of ik nou de enige was die het zag en dat bleek ook zo te zijn naar mijn gevoel.
De man graaide flink en de zwembandjes werden op het aller diepste punt van de ineens zo groot lijkende tas gevonden en de eerste vraag doemde alweer op. Ik zag hem denken; hoe krijg ik die krengen opgeblazen zonder te kwijlen en zonder op de legendarische Amerikaanse jazztrompettist Dizzy Gillespie te lijken! Waar zijn enorme opgeblazen wangen zijn handelsmerk waren.
Zijn kinderen mochten weer voor dubbele aanvoerder spelen door de oranje zwembandjes, zoals alle kinderen van die leeftijd.
Allemaal oranje, je ziet bijna geen andere kleur.
Er werd volop gebruik gemaakt van de glijbaan en het belangrijkste voor hen is om zo snel mogelijk in de rij aan te sluiten om er weer van af te gaan. Telkens weer. En vooral niet rustig lopen op de natte vloer want stel je voor dat je ingehaald wordt. Je ziet de ene valpartij na de andere, je houd je hart vast! Maar de man bleef er nogal rustig onder.

Zo rustig zelfs dat hij een boek erbij pakte. Het is niet eenvoudig om een boek te lezen, snoepwinkel spelen en voorkomen dat je handdoek van je rugleuning glijd omdat die dan als een spons fungeert. Kostelijk vermaak, ha ha ha! Wat een vent!
Hij zat lekker in het verhaal en tegelijk hield hij zijn aanvoerders in de gaten.

Na enkele uren chloor snuiven begin het te duizelen en het ritueel van het aan- en uitkleden begon hem al te dreigen. Alle lucht wat erin is geblazen gaat er niet zo makkelijk uit dus de bandjes namen iets meer plek in de tas. Nu nog drie lockers leegklauwen en naar de iets te verre omkleedhok lopen om daarin als houvast te fungeren voor je uit balans rakend kind.
Een pappa met lang haar is dan ook erg handig, het grijpt zo makkelijk hè! Ik zag hem geduldig de handjes van zijn dochter uit zijn haar trekken. Hij vloekte binnensmonds maar bleef rustig en waarschijnlijk met de gedachten dat hij weer een held was voor zijn kinderen. Kinderen vergeten dat niet zomaar! De zoen van zijn dochter maakte het weer goed.
Hij dirigeerde zijn aanvoerders langs de föhnen, die meer een attractie voor hen waren dan een hulpmiddel om je haar te drogen. Door de draaipoortjes heen en dan richting uitgang. Al die tijd volgde ik hem op de voet en zag hem een heel diepe inademing maken om even daarna weer flink uit te blazen.
De heerlijke frisse buitenlucht voelt als een bevrijding!
Nu nog naar huis om te bevestigen dat hij de stereotype man is door na een bakkie koffie, lekker weg te dutten op de bank! En, om weer eens aan te horen dat mannen niks gewend te zijn.

Moet dat nou !

Ik heb de boodschappen in de kar en loop naar de kassa en sluit aan in de rij. Nou heb ik geen hekel aan boodschappen doen dus negen van de tien keer heb ik geen haast en loop gerust 3 keer een winkel rond om er zeker van te zijn dat ik eventueel niet iets ben vergeten. Het nadeel hiervan is dat je ook meer koopt. In de rij staan is ongeveer hetzelfde als je opwachting maken voor de start van een hardloopwedstrijd waarbij je afvraagt of alles gekocht is en kijk je nog even snel in je boodschappenbriefje, alsof je nog even snel de rij uitgaat om het te gaan halen, nou mooi niet hè maar je hebt gekeken! Je nadert de kassa en voelt nog even of je al je betaalmiddelen hebt. Net als voor een wedstrijd even alles nalopen, rekken strekken, haar goed, shirt goed dat soort dingen. Achter je begint nu ook al iemand aan zijn opwachting en je voelt de druk al opkomen. Nog even de laatste huppeltjes, armzwaaien, omhoog en omlaag. En even de tenen aanraken.Kar omdraaien, tassen gereed, klaar voor de start en dan komt het verlossende startschot en alles loopt op volle toeren, doosjes, glas- en blikwerk geordend in de krat doen, de losse dingen in de tas. pfff... Hoog tempo wordt opgevoerd want hoe sneller jij demarreert hoe sneller de kassajuffrouw jou aanval pareert door nog sneller het nodige aan te voeren, totdat het niet meer bij te benen is en je de neiging hebt om dan alles met een grote armzwaai in de kar te vegen. Laatste product wordt vastgehouden - en jij ziet de finish al in zicht- "nog lege flessen ingeleverd?" wordt er gevraagd. Nee.. en je voelt het lint om je borst en alles komt tot uitbarsting armen omhoog! Pinnen graag, goed weekend! Bedankt, jij ook! Nu nog uitlopen naar de auto
en wat uitblazen. Man! Moet dat nou? Waarom eigenlijk dat snelle gedoe. Ik heb wel eens de hand van de kassajuffrouw beetgepakt om het tempo te verstoren nou je had ze moeten zien kijken. Ik heb geen haast hoor zei ik, en zag uit mijn ooghoek dat de meneer achter mij druk doende was met rekken en strekken armen omhoog en....Ze moest er gelukkig wel om lachen maar begreep wel wat ik ermee bedoelde. Moet dat nou? Wat is dat nou voor een gehaast denk ik altijd. Desalniettemin moet ik er altijd om lachen want ik doe er ook aan mee.

FRANK

Niemand wilde naast of bij hem zitten.
Wij deden dat wel en zijn gezicht klaarde op.
Hij trilde en zag er onverzorgd uit en
voorzichtig zocht hij contact via mijn zoon.
Hij stelde zich voor, hallo ik ben Frank!
We begonnen een gesprek en hij vertelde
dat hij verslaafd was en dat hij methadon ging halen.
Aan alles bemerkte je dat hij het leuk vond dat
iemand met hem praatte.
Ik heb alles onder controle maar blow nog wel,
vertelde hij.
Mooie tanden heb jij, zei hij tegen mijn zoon.
Goed poetsen hoor! Beter dan die van zichzelf,
moet hij hebben gedacht
Een rot gebit en een doorleefd gezicht.
Even viel er een stilte en ik bedacht dat
hij misschien zou denken dat ik alles voor elkaar had.
Huisje boompje beestje....
En, dat hij alles in het leven verprutst had.
Hij moest eens weten!
Eindstation Dordrecht, klonk door het treinstel.
We namen afscheid van elkaar.
De hele dag heb ik aan hem moeten denken.

Che Guevara

Ik heb nooit begrepen waarom mensen op vakantie gaan naar Cuba. Een land dat wordt geleid door de dictator Fidel Castro die het marxistisch-leninistische gedachtegoed is toegedaan.
Door een deel van de bevolking wordt hij op handen gedragen en beschouwt hem als de "held van de revolutie" terwijl een ander deel hem verafschuwt! Doordat deze meneer tegen het kapitalisme is en dus anti westers, lijd het volk ondermeer, doordat Amerika een embargo heeft ingestelt.

Miljoenen mensen dragen shirts met een afbeelding van Che Guevara. Ook dat heb ik nooit begrepen. Nog gekker; mijn zoon heeft een coole schooltas met Che er op! Ik geef toe het is een stoer, mooi en sterk beeldmerk, zoals de afbeelding van Albert Einstein of de Mona Lisa. Het zijn iconen. Maar je loopt toch niet met een afbeelding van een man waar je weinig van afweet, afgezien van het feit dat het een vrijheidsstrijder was. Hij was een Argentijns marxistisch revolutionair! Veel mensen weten niets of weinig van zijn verleden. Niet voor niets; Tengo una remera del Che y no sé por qué,” of “I have a Che T-shirt and I don’t know why.”

Was El Che fout of niet? Vergeet niet dat hij in één adem wordt genoemd met Castro, immers ze hebben ooit samen de macht overgenomen in Cuba! Die twee dingen vat ik niet. Niemand die met een afbeelding loopt van Fidel Castro. Kijk, als Cuba je zo lief is en die toendertijd bevrijd is van de op dat moment regerende dictator, dan moet je ook zo stoer zij om Castro op je borst te dragen. En dat... nou? Ik ga niet iets dragen als ik er niet 100% achter sta, of er niet veel van afweet, politiek gezien. De massa doet dat wel. Wie vocht er niet denkbeeldig mee in de strip "De Partizanen" Is dat met Che ook? Het heeft een cultstatus bereikt. Tenslotte was hij ook een partizaan. Man ... Wat vaag allemaal! Ik draag het niet!

TOMAS MASARYK

Zo heb ik ooit in 1997 tijdens een concert van Faith No More een t-shirt gekocht van hun destijds net uitgebrachte cd "Album of the year" met de afbeelding die sterk leek op de russische communist Vladimir Lenin!
Ik droeg het toen wel maar heb altijd zo mij twijfels gehad van wat ik eigenlijk uitdroeg met die afbeelding. Moest ik het nou wel of niet dragen, dat is wat ik me vaak afvroeg tijdens het aandoen, man ik heb het wat keren weggelegd. Ik droeg het niet! Zo twijfelde ik.
Totdat ik ondekte dat het om een dodenmasker van Tomas Masaryk ging. Masaryk was de eerste president van onafhankelijk Tsjechoslowakije. Ik heb wat opgezocht over deze aristocratische man, die grote achting verkreeg in het buitenland, vooral door intellectuelen in de jaren '30 van de vorige eeuw, toen Tsjechoslowakije een van de rijkste landen ter wereld was. Hij steunde anticommunistische bewegingen en ontwikkelde zich in de periode voor de Eerste Wereldoorlog tot een gematigd nationalist, die voor democratie, sociale gerechtigheid en voor meer Tsjechische autonomie binnen het Habsburgse Oostenrijk streed! Nou dat was voor mij een hele opluchting, maar de toeval wil dat ik in mijn zoektocht naar deze man ook ondekte dat er in de stad Utrecht wel 17 straten zijn vernoemd naar internationaal bekende vrijheidsstrijders, waaronder Thomas Masaryk èn Che Guevara!!! Dat mensen er een t-shirt van dragen snap ik niet en dat ze er een straat naar hebben vernoemd al helemaal niet!

VRIJE GELUIDEN

Regelmatig begint de zondag met het bijkomen op de bank. Bak koffie en een tosti erbij, zappen, Teletekst en op de achtergrond het opstarten van mijn PC. Dus ik lig op de bank!
Bij het zappen op zondag stuit ik op het programma Vrije Geluiden.
Dit programma heette vroeger Reiziger op Zondag. Afijn, vaak komen er artiesten die vallen onder de lichte en klassieke muziek maar zeer prettig aanhoren.
Ik kijk en luister er graag naar. Frank Boeijen als eerste en minst interresant gast, een strijkkwartet genaamd EnAccord als tweede wat waanzinnig klonk, vooral de cello!
Maar dit programma onderscheid zich door haar diversiteit.
Zo ook de derde gast een meneer die tja, hoe zal ik het zeggen … hij zag er uit als een gewone man.
Hij leek niet op een doorgewinterde rocker of artiest uit wat voor genre dan ook. Engelsman en… op leeftijd!
Deze man, Phil Minton genaamd maakt geluiden met zijn mond en zoals hij zelf zegt is het per definitie gewoon zingen. Tijdens het kijken werd ik wel nieuwsgierig, nam nog gauw en slok koffie en ging lekker onderuit liggen! Deze Phil Minton schijnt duizend en een projecten te hebben. Ik zag steeds meer gelijkenissen van een andere zanger. Een van mijn favoriete zangers overigens . De rustige zondagochtend op de bank ging over in een lachwekkend optreden van deze Phil.
Ik wist niet wat ik zag en hoorde! Nou kan Joe Cocker een lelijke bek trekken als hij zingt maar deze man was daar een overtreffende factor tien tot de macht 6 of zo! Ha Ha Ha man wat een smoel. Nou is Joe Cocker geen favoriete zanger van mij, verre van dat zelfs, maar voormalig frontman van Faith No More Mike Patton wel, die zijn stem ook als abstract instrument gebruikt tot in het extreme, onnavolgbaar in de meeste gevallen en zelfs afstotend. Maar goed, wat Phil Minton met zijn stem kan is heel bijzonder en zoals de presentator in de inleiding zegt; Hij tarst alle grenzen van de strot af. Wat eigenlijk ook opmerkelijk was, was ook de ongelooflijke enthousiasme en rare manier van samentrekkingen in voeten en handen van de overige muzikanten van Speeq waarmee hij optreed. Vooral van de gitarist aan de linkerzijde ha ha ha ik heb blauw gelegen. Klik maar op Phil Minton en dan naar video. Schuif het palletje bij geluid en sla Frank Boeijen over zou ik zeggen. Kijk zelf maar. Phil Minton


Het is slechts een vergelijking.
MIKE PATTON