Ik veeg met mijn mouw het ochtenddouw van mijn zadel en hoor de bekende slepende klik van het fietsslot. Op weg naar het treinstation wordt ik links en rechts ingehaald, hoezo verkeersregels? Haast is de oorzaak van dit gedrag, computer en vooral televisie met hun late programma's die als magneten werken en je beletten om meer nachtrust te genieten, de boosdoeners. Eerder opstaan misschien? Bij het treinstation speelt zich een aardig tafereel af, die ik even aanschouw. De haastige mensen krijgen een gratis krant. Keuze genoeg overigens, Metro, Spits, en De Pers! Overal zie je mensen in haast- die net hun favoriete krant uit de handen van de verspreider pakken. De een nog bezig met zijn broodje met koffie en de ander druk aan de sms en allen net niet in galop. Ieder met zijn eigen doel maar met dezelfde vervoermiddel. Weinigen die er bij stilstaan dat degene die jou inhaalt in die race, "iets later" misschien naast je zit. Dit is zo'n dag waarbij je alles ziet, niets ontgaat je. Ik stel mijzelf, voor elk persoon en zijn looprichting, een denkbeeldige streep voor. Zoals een foto van auto's in de avond waarbij de sluitertijd lang open staat, zodat je die lichtstrepen achter elk object krijgt. Snap je wat ik bedoel? Ik realiseer me dat ik dan daar tussen laveer, alleen vertraagd want ik heb geen haast. Iets later, in de treincoupe, zitten 3 scholieren voor en naast mij en ieder met zo'n gratis krantje. Nou als dat het doel van de gratis kranten is, dan is dat in ieder geval geslaagd.
Ik staar naar buiten en zie dat het oranjegloed van de zon zich door de bewolking schijnt en de ochtend inluid. Ondertussen raast het geel zich door de met ochtenddauw bedekte velden spruiten, suikerbieten en boerenkool.
Ik waan mij de gele streep die dwars door het land raast, mijn hoofd vooruit gespitst. Ik zie een reiger, koning van het mime, die maar nog iets langer wacht met het toeslaan van zijn prooi. Ik zie melk, shoarma, en runderlapje. De boer die naar de meeuwen achter zijn tracktor kijkt. Meeuwen die zich verlekkeren aan wat er in de net omgeploegde grond zit. De boer die dit allemaal achter zijn tracktor ziet gebeuren hoest er op los, dat zie je aan de verdamping uit zijn mond. Mijn haren stijf van de snelheid en zie vertraagd al dit moois. Het lijkt uren te duren maar helaas keer ik langzaam terug in de coupe. Velen achter mij kijken ook naar buiten maar zien het niet. Ik kijk niet, ik observeer!
Voelde ik eerst de razende wind langs mij heen, hoor ik nu die gasten naast mij.
Het geluid is nog vertraagd en laag van toon maar narmate dat ik terugkeer worden de stemmen duidelijker.
Niet veel later klonk mijn eindbestemming en bij het uitstappen begaf ik mij ook in die haast. Ik moest zelfs even bijkomen en realiseerde mij dat mijn treinreis eigenlijk een moment van bezinning was, waarbij je duidelijk ziet waar je naar kijkt en je niet zomaar uit het raam kijkt, maar eigenlijk alles minutieus observeert waarbij het geluid om je heen, zich min of meer naar de achtergrond verplaatst.
En als je geluk hebt, niet iedereen lukt het, realiseer je je dan dat veelal de meest simpele dingen of handelingen het mooist zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten