Stilte

De nek zit vast. Het is onmogelijk om er niet chagrijnig van te worden. Je denk dat het vanzelf wel weggaat maar dat is een illusie. Na een week van vergeten en uitstellen zit ik dan toch in de wachtkamer. Het eerste wat opvalt, is het geluid van een hoog in de hoek geplaatste tv, je zou daar al een complot theorie voor kunnen bedenken, het hangt zo hoog dat je er wel nekklachten van krijgt. Maar goed het geluid ervan stond behoorlijk hard. Is er dan niemand die er ook last van heeft? Het staat echt behoorlijk hard.
Verdomme nog aan toe wat irriterend zeg.
Ik wil rust in de wachtkamer en wel zo rustig dat ik iemand wil horen ademen en zelfs zo rustig,
dat ik een zacht fluitje uit iemands neus wil kunnen horen. Stilte, Heerlijk! Het gekraak van iemands schoenen, het geluid van de jas van een man die zich omdraait. Zelfs de bladzijde van een tijdschrift die word omgeslagen wil ik in slow-motion horen omslaan.
Stilte.
Creativiteit haal je uit de bewuste stiltes die vallen, je hoort jezelf nadenken, en nog eens. Je verdwaalt in je gedachtes. Fantaseren. Gaan waar je wil. Niemand die je stopt.
Rust.
Jij bepaald alles op zo'n moment. Geen grenzen, liefdevol, woest, vunzig, serieus, alles kan.
Stilte.
Het is bijna niet voor te stellen maar er zijn mensen die niet per se afgeleid willen worden met een muziekje in de oren. Vooralsnog ben ik de minst oude, De rest vormden deze ochtend meer een bejaarden clubje.  Misschien dat voor die doelgroep de tv zo hard aan staat?
Nee, mijn conclusie is even simpel als doeltreffend.
Men geef niet aan dat het geluid te hard staat, gemakzucht heerst.