Tweede Leven

                                                         


Ik staar naar cijfers die om en om oplichten om vervolgens weer uit te gaan. Na de harde klap en een snerpend geluid leerden we elkaar kennen.

Ik had een haastige morgen en greep nog net een banaan en een appel uit de fruitmand. Met mijn ontwerpen onder de armen loop ik de deur uit.
Eenmaal bij mijn afspraak aangekomen, loop ik de hal binnen. Ik maak mijn sjaal losser, doe mijn jas wat open en versnel mijn pas. Mede door een man die zijn hand voor de schuifdeuren hield, kon ik net mee.

De lift zat redelijk vol maar na de eerste verdieping en vier personen minder bleef ik alleen met een man over.

Plots komt de lift met een raar schurend geluid  en een behoorlijke knal tot stilstand. Hevig geschrokken en behoorlijk van slag lag ik op de grond. "Gaat het?" zei de man achter mij?

Hij drukte op wat knoppen en riep "hallo, hallo, is daar iemand?"
Er viel een stilte en we luisterden of er iemand in de verte zou reageren maar de stilte bleef.
"Wat nu?" vroeg ik".  "Ik weet het niet",  zei de man. '
"Ik ben Ricardo overigens".  "Oh ja, ik ben Karmen, aangenaam".

Weer viel er een stilte, zo stil dat ik hem hoorde ademen.
Ricardo, met zijn rustige stem leek daarentegen de gerustheid zelve.
Er zullen wel mensen onderweg zijn om ons te bevrijden", zei hij geruststellend.

"Dat zou fijn zijn", antwoordde ik, want zo mis ik mijn afspraak.
Ricardo kwam wat dichterbij,  en vroeg wat voor werk ik deed, hij liet zich tegelijkertijd met de rug tegen de liftwand op de vloer zakken.
"Ik ben meubelontwerper en ik maak unieke ontwerpen van natuurlijke materialen. Die ik zo een tweede leven geef. Ik zou vandaag een ontwerp presenteren voor een nieuwe wachtruimte van een non profit organisatie in dit gebouw".

"Een tweede leven" reageert Ricardo? "Tja, dat is wel erg toevallig vervolgt Ricardo, ik heb twee auto's, twee dochters, twee hypotheken en  het enige wat ik zeker weet is , dat ik geen tweede leven heb". Ricardo vertelde het zo grappig, dat ik twijfelde wat hij nou bedoelde met een tweede leven.
Ik schraapte mijn keel en vroeg hem op de man af wat hij ermee bedoelde.

Ricardo vertelde dat hij vorige maand  te horen kreeg dat zijn hersentumor was teruggekomen en nu in zo een agressieve vorm dat het niet behandelbaar was.
"Oh jee", het spijt mij dat ik het vroeg. "Nee, nee, Karmen het geeft niet".

Hij bleef stil en nu veel langer dan ik had gewild.

"Wil je een stukje banaan?" Vroeg ik "Een banaan?" "Ja, een banaan".
Ik breek een stuk banaan en geeft het aan en voel bij de aanraking zijn koude vingers.
"Hmmm.. Lekker". Bedankt.

We zeiden een tijd niets totdat hij weer op een grappige manier het tweede leven ter sprake bracht. Ik merkte totaal geen zelfmedelijden of wanhoop in zijn stem.
"Je zei een tweede leven toch, die materialen van jou?"
Ja klopt,  hout, scharnieren, poten, leuningen, stoffen".

"Weet je, dit is toch geweldig wat hier gebeurd, want jij werkt met materialen met een tweede leven, je wilt een tweede afspraak maken en als ik mij niet vergis dan staan we vast vlak voor de tweede verdieping".

Ik strek mijn benen,  doe mijn jas uit en ga er op zitten. "Goed idee", zei Ricardo en deed hetzelfde. Nadat we de banaan hadden gedeeld kwam er een lange stilte,  zo lang dat ik over het leven begon te denken en aan het feit dat ik samen met een vreemde man in een lift vast zat.

"Weet je Karmen,  ik was op weg naar het kantoor van mijn vrouw en maak nu dit mee, en besef dat je des te meer van je leven moet genieten. Echt. We zeggen het vaak, maar er moet meestal eerst iets ergs gebeuren voordat je tot dat besef komt".

"Gisteren  bijvoorbeeld, ben ik met mijn vrouw naar een voorstelling geweest van een Iraanse vluchtelinge Wisela genaamd. Ik heb mij laten vertellen dat ze nog niet zo lang in Nederland is. Die vrouw heeft een tweede leven aangegrepen en ze geniet met volle teugen. Zoals die vrouw gisteren zong, man dat was vol levenslust. Zo Prachtig".
Ik was stomverbaasd, het greep mij enorm aan en kon geen woord meer uitbrengen.
Ik pakte de appel uit mijn tas en nam er een hap van, "jij ook een stukje Ricardo?"

Na enige tijd vertelde ik Ricardo dat ik hem ontzettend moedig vond en het erg jammer vind dat hij zo'n slecht nieuws had gekregen. Weer viel er een stilte, maar die werd verbroken door
stemmen en gerommel aan een van de wanden van de lift. We gingen staan en riepen, "hallo hier!"

Nadat wij de aanwijzingen van de liftmonteur volgden. Voelden we de lift schoksgewijs iets omhoog gaan en er volgde een luide  klik en de hele lift schudde. Ik schrok me weer wezenloos. De deuren werden handmatig geopend en langzaam kwam er wat licht naar binnen. Ik kneep met mijn ogen. De opening werd steeds groter en we konden wat voeten boven in de opening zien. Het lukte ze om de deuren geheel te openen. Ik keek naast mij en zag Ricardo toen voor het eerst. Een wat beginnende kalende man met een mooie zwartgrijze baard. Hoi, Ricardo, Dag Karmen. We keken elkaar goed aan en we gaven elkaar een warme omhelzing. Ricardo hielp mij het laatste stukje omhoog te komen. 
Eindelijk uit de lift en met halfdicht geknepen ogen door het felle licht, wat we de laatste tweeënhalf uur niet hadden gezien.    

Ik wenste Ricardo veel sterkte en gingen ieder ons eigen weg. Hij draaide zich om en zei," Karmen, je hoeft geen nieuwe afspraak te maken, kom langs wanneer je maar wil. Ik zal het mijn vrouw uitleggen. Je bent altijd welkom".