Vaak is het een bijeenkomst van ouderen die toch al vroeg uit de veren zijn en dan meestal hun bestelling gaan afhalen.
Naast de warme bakker zijn enkele parkeerplekken en daar was ook plek.
Nou, ik liet mij meevoeren in deze kans, gauw zocht ik muntgeld en al gauw stond ik te twijfelen of ik er 20 of 40 cent in zou doen. Dat twijfelen duurde zo lang dat ik als ik een bejaarde was geweest, vast wel iemand naar me toe zou zijn gekomen om te vragen of ik geholpen wilde worden.
Ik besloot het er op te wagen en deed er 20 cent in voor tien luttele minuten en maakte pas naar de bakker.
Er was een vrouw voor mij aan de beurt. Nadat deze vrouw al 4 dingen had besteld begon ik naar buiten te kijken of ik een parkeerboete zou kunnen voorkomen. Deze vrouw hield niet op met bestellen en ik voelde me al ongemakkelijk worden. Ik keek nog eens uit het raam om te kijken of alles goed was bij mijn auto.
Ze bestelde er lustig op los, de toonbank lag vol. Wat moet ze met al dat brood? Deze vrouw moet een grote vriezer hebben dacht ik. Misschien op vakantie? Nee, dat ook niet want dan besteld men meestal broodjes en dergelijke. Nee, alle soorten brood en ze wilde ze nog gesneden hebben ook!
Zou deze vrouw geen nee kunnen zeggen, op de telkens terugkerenende, anders nog iets? Nee, dacht ik mee maar daar dacht zij anders over. Ik heb alle tijd met boodschappen doen maar dit keer liep de meter af.
Ik drukte zowat mijn neus tegen de ruit om zo om het hoekje te kunnen kijken. Geen bon onder de ruitenwisser, geen parkeerwacht. Mooi.
Ze keek geen enkele keer opzij dus deze mevrouw was zeker van haar zaak. Het einde kwam in zicht, ze begon te twijfelen in wat ze wilde hebben. Nee, zij ze op de vraag; anders nog iets?....
Oh ja! Nog 12 Tullepetanen! Ik zeg; tis voor een heel weeshuis is nie???
Nee antwoord ze, carnaval hè, dus een hoop mensen aan tafel! Oh ja zei ik om maar een blijk van herkenning te geven. Roosendaal heet Tullepetanestad met carnaval. 12 Tullepetanen, een soort koek. Mijn god lieve hemel, best groot die dingen dus er gingen er maar 4 van in een zakje!!
Anders nog iets? Ja, nog een volkoren bruin. Nee! Ahhg! Goed, dit is wel het laatste voelde ik.
Maar nee, mevrouw had nog een speciale wens en dat was dat ze het achter in de zaak gesneden wilde hebben....(!) Nou ja, is de snijmachine die voor haar neus stond kapot?
Een islamiet als gast? In 24 sneetjes halal geslacht volkoren brood? Nadat ze had afgerekend voor bijna 40 euro begon ze met haar tas te vullen.
Mijn beurt was. Op de vraag; Zegt u het maar? Antwoorde ik met, 1 krentebol!
Er werd er om gelachen en ik bestelde twee halve met pompoenpitten, vòòrin de zaak gesneden,
zei ik nadrukkelijk!
Ik rekende af en vroeg net op de valreep à la Peter Falk van de legendarische serie Colombo, met half dichtgeknepen rechteroog en half omhoog gestoken hand met sigaar tussen de vingers; Wat mankeert er aan deze snijmachine? Niets, zij ze maar die achter staat snijd iets dunner.
Ha zei ik en verliet de zaak. Bij mijn auto aangekomen zag ik dat ik nog 4 minuten had.
1 opmerking:
Hieruit blijkt dus toch dat tijd een relatief iets is. Tijd zat! als je het me vraagt. Tijd is sowieso een ruim begrip en je had er meer van dan dat je dacht te hebben. Hierdoor blijkt dus eigenlijk dat de tijd die we hebben meer is dat dan we verwachten dat we er voor zullen krijgen. Tijd zat dus! Is dat even lekker. :)
Een reactie posten