Dubbele Aanvoerders.

De man ging met een ferme puf er lekker voor zitten. Het was weer eens een gevecht om zich fatsoenlijk staande te houden met twee kinderen, in een hok die net iets groter is dan een telefooncel. Alle acrobatische toeren moesten er van pas komen om niets op de natte vloer te laten vallen, mede omdat zijn dochter niets liever deed dan het omgekeerde doen van wat hij vroeg en zijn zoon hem bij zijn oren pakte om zijn wagenwijd gesperde mond op zijn neus te plaatsen om er dan lekker hard in te blazen.
Ik dacht even dat ik op de set was beland van een film of zo. Wat een mafkezen! Ik keek om me heen om te zien of ik nou de enige was die het zag en dat bleek ook zo te zijn naar mijn gevoel.
De man graaide flink en de zwembandjes werden op het aller diepste punt van de ineens zo groot lijkende tas gevonden en de eerste vraag doemde alweer op. Ik zag hem denken; hoe krijg ik die krengen opgeblazen zonder te kwijlen en zonder op de legendarische Amerikaanse jazztrompettist Dizzy Gillespie te lijken! Waar zijn enorme opgeblazen wangen zijn handelsmerk waren.
Zijn kinderen mochten weer voor dubbele aanvoerder spelen door de oranje zwembandjes, zoals alle kinderen van die leeftijd.
Allemaal oranje, je ziet bijna geen andere kleur.
Er werd volop gebruik gemaakt van de glijbaan en het belangrijkste voor hen is om zo snel mogelijk in de rij aan te sluiten om er weer van af te gaan. Telkens weer. En vooral niet rustig lopen op de natte vloer want stel je voor dat je ingehaald wordt. Je ziet de ene valpartij na de andere, je houd je hart vast! Maar de man bleef er nogal rustig onder.

Zo rustig zelfs dat hij een boek erbij pakte. Het is niet eenvoudig om een boek te lezen, snoepwinkel spelen en voorkomen dat je handdoek van je rugleuning glijd omdat die dan als een spons fungeert. Kostelijk vermaak, ha ha ha! Wat een vent!
Hij zat lekker in het verhaal en tegelijk hield hij zijn aanvoerders in de gaten.

Na enkele uren chloor snuiven begin het te duizelen en het ritueel van het aan- en uitkleden begon hem al te dreigen. Alle lucht wat erin is geblazen gaat er niet zo makkelijk uit dus de bandjes namen iets meer plek in de tas. Nu nog drie lockers leegklauwen en naar de iets te verre omkleedhok lopen om daarin als houvast te fungeren voor je uit balans rakend kind.
Een pappa met lang haar is dan ook erg handig, het grijpt zo makkelijk hè! Ik zag hem geduldig de handjes van zijn dochter uit zijn haar trekken. Hij vloekte binnensmonds maar bleef rustig en waarschijnlijk met de gedachten dat hij weer een held was voor zijn kinderen. Kinderen vergeten dat niet zomaar! De zoen van zijn dochter maakte het weer goed.
Hij dirigeerde zijn aanvoerders langs de föhnen, die meer een attractie voor hen waren dan een hulpmiddel om je haar te drogen. Door de draaipoortjes heen en dan richting uitgang. Al die tijd volgde ik hem op de voet en zag hem een heel diepe inademing maken om even daarna weer flink uit te blazen.
De heerlijke frisse buitenlucht voelt als een bevrijding!
Nu nog naar huis om te bevestigen dat hij de stereotype man is door na een bakkie koffie, lekker weg te dutten op de bank! En, om weer eens aan te horen dat mannen niks gewend te zijn.

Moet dat nou !

Ik heb de boodschappen in de kar en loop naar de kassa en sluit aan in de rij. Nou heb ik geen hekel aan boodschappen doen dus negen van de tien keer heb ik geen haast en loop gerust 3 keer een winkel rond om er zeker van te zijn dat ik eventueel niet iets ben vergeten. Het nadeel hiervan is dat je ook meer koopt. In de rij staan is ongeveer hetzelfde als je opwachting maken voor de start van een hardloopwedstrijd waarbij je afvraagt of alles gekocht is en kijk je nog even snel in je boodschappenbriefje, alsof je nog even snel de rij uitgaat om het te gaan halen, nou mooi niet hè maar je hebt gekeken! Je nadert de kassa en voelt nog even of je al je betaalmiddelen hebt. Net als voor een wedstrijd even alles nalopen, rekken strekken, haar goed, shirt goed dat soort dingen. Achter je begint nu ook al iemand aan zijn opwachting en je voelt de druk al opkomen. Nog even de laatste huppeltjes, armzwaaien, omhoog en omlaag. En even de tenen aanraken.Kar omdraaien, tassen gereed, klaar voor de start en dan komt het verlossende startschot en alles loopt op volle toeren, doosjes, glas- en blikwerk geordend in de krat doen, de losse dingen in de tas. pfff... Hoog tempo wordt opgevoerd want hoe sneller jij demarreert hoe sneller de kassajuffrouw jou aanval pareert door nog sneller het nodige aan te voeren, totdat het niet meer bij te benen is en je de neiging hebt om dan alles met een grote armzwaai in de kar te vegen. Laatste product wordt vastgehouden - en jij ziet de finish al in zicht- "nog lege flessen ingeleverd?" wordt er gevraagd. Nee.. en je voelt het lint om je borst en alles komt tot uitbarsting armen omhoog! Pinnen graag, goed weekend! Bedankt, jij ook! Nu nog uitlopen naar de auto
en wat uitblazen. Man! Moet dat nou? Waarom eigenlijk dat snelle gedoe. Ik heb wel eens de hand van de kassajuffrouw beetgepakt om het tempo te verstoren nou je had ze moeten zien kijken. Ik heb geen haast hoor zei ik, en zag uit mijn ooghoek dat de meneer achter mij druk doende was met rekken en strekken armen omhoog en....Ze moest er gelukkig wel om lachen maar begreep wel wat ik ermee bedoelde. Moet dat nou? Wat is dat nou voor een gehaast denk ik altijd. Desalniettemin moet ik er altijd om lachen want ik doe er ook aan mee.

FRANK

Niemand wilde naast of bij hem zitten.
Wij deden dat wel en zijn gezicht klaarde op.
Hij trilde en zag er onverzorgd uit en
voorzichtig zocht hij contact via mijn zoon.
Hij stelde zich voor, hallo ik ben Frank!
We begonnen een gesprek en hij vertelde
dat hij verslaafd was en dat hij methadon ging halen.
Aan alles bemerkte je dat hij het leuk vond dat
iemand met hem praatte.
Ik heb alles onder controle maar blow nog wel,
vertelde hij.
Mooie tanden heb jij, zei hij tegen mijn zoon.
Goed poetsen hoor! Beter dan die van zichzelf,
moet hij hebben gedacht
Een rot gebit en een doorleefd gezicht.
Even viel er een stilte en ik bedacht dat
hij misschien zou denken dat ik alles voor elkaar had.
Huisje boompje beestje....
En, dat hij alles in het leven verprutst had.
Hij moest eens weten!
Eindstation Dordrecht, klonk door het treinstel.
We namen afscheid van elkaar.
De hele dag heb ik aan hem moeten denken.