Fluisterkamers

Ik zit in de wachtkamer. Niet alleen, enkele anderen zijn ook verdoemd te wachten. Het schijnt dat je een essentieel deel van je leven verdoet met wachten. Ik als niet fervent lezer heb toch besloten om een boek mee te nemen om de tijd te doden immers lange wachtijden zijn gewoon.
Ik moet me goed concentreren om te kunnen lezen en zeker omdat een biografie over Albert Einstein geen gemakkelijke kost is. Maar, er zijn toch dingen die mijn aandacht niet ontgaan en het valt mij op dat mensen in wachtkamers ineens gaan fluisteren en dan heb ik het over degene die samen zijn, want spontane contact met een vreemde is onze “koude kikkerland” cultuur niet meegegeven.
Bij de huisarts was het ook zo, daar werd ook gefluisterd meen ik me te herinneren en als ik me niet vergis en zeker als ik erover nadenkt ook bij de tandarts!
Wat ook in deze fluisterkamers gebeurd, is dat je een versterkt gevoel van gezond willen zijn krijgt. Je bent zenuwachtig of bang voor het onvermijdelijke. We beloven ons zelf een bepaalde verbetering in ons levensstijl, meer bewegen, stoppen met roken of beter op je voeding letten bijvoorbeeld, alles om dat rotgevoel of onzekerheid weg te drukken.
De wat gezette dame naast me lurkt neurotisch voor de zesde keer aan een flesje water en ik vermoed dat zij zich een van die beloftes heeft voorgenomen.
En waarom doen we dat?
Telkens weer. Want, vaak genoeg zijn we niet eens sterk genoeg om consequent te zijn. Laat staan het volhouden. Het is moeilijk! Ik bemerk dat er hoogteverschil in de stoelen zit, ik zet mijn wijsvinger op de laatst gelezen regel, kijk onder mijn stoel en kijk naar de andere stoelen. Verrek! Ik voel het niet alleen maar zie ook een wezenlijk verschil. Voor de lange mensen onder ons denk ik. Onlangs heb ik het genot van een verhoogde toiletpot mogen ervaren maar die heb ik met deze zitstoel helemaal niet, opmerkelijk want ik zie vergelijkingen, want de wc is een van mijn favoriete plekken om wat te lezen.
Wachttijd zit er op en mag wat X- stralen door mijn borstkast laten schieten en mag niet lang daarna, nadat ik toch een andere stoel had genomen, weg uit de fluisterkamer. Het zit er weer op, uitslag bekend dus naar huis. Een bakkie koffie doen. Met een stroopwafel hè. Zo slecht ook weer niet dacht ik zo! Of toch wel?