Cursus

In september beginnen over het algemeen veel cursussen. Zo ben ik al jaren aan het overpeinzen, om eens een cursus columns schrijven te gaan volgen.
Laatst zei ik tegen mijn collega dat ik dat wilde doen. Hij is een van mijn vaste lezers zo niet de enige. Nippend aan zijn koffie kijkt hij mij aan en luistert aandachtig.
Het verbaasd mij dat ik veelal in verhalen denk, zei ik, het meemaken van een voorval, iets grappigs of een doodgewone situatie uit het dagelijks leven is voor mij al genoeg om het op papier te willen zetten.  Doe ik het wel goed? En is het wel leuk? Waar zou het beter kunnen? Zo vroeg ik hem ook wat dat nou is, die drang om het te willen delen met anderen, hij had er ook niet echt een verklaring voor. Het is weliswaar maar een besluit nemen, om zo'n cursus te volgen, maar ik stel het al jaren uit.

Het gaat beter met hem.

Als je bij de lagere elftallen gaat voetballen, dan kamp je vaak met een bezettingsprobleem. Veelal worden twee elftallen samengevoegd om toch een redelijk aantal te verkrijgen. Na de warming-up ronde wordt altijd een wedstrijdje gevoetbald, waarbij het er behoorlijk fanatiek aan toe gaat. In het bijzonder de duels met een tegenstander waarmee ik nooit in een elftal gevoetbald heb maar wel samen heb getraind.
Zonder hem goed te hebben kennen, dacht ik aan te voelen dat hij niet zo geliefd was, misschien zwaar onterecht maar zo voelde dat. Hij kon in mijn ogen lekker voetballen en hij had een groot inzet in zijn spel. De onderlinge duels waren altijd pittig en tegen het randje waar ik altijd van onder de indruk was. Het lichamelijk contact in de duels voelden letterlijk als ongepast en dat liet hij ook merken. Van het expres vasthouden hield hij niet, dat sloeg hij verbeten van zich af. We wilden vooral niet aan elkaar onderdoen. Hij kon lekker voetballen, fel, soms gemeen met een tintje hautain lichaamstaal.

Ik was al wat jaartjes verhuist en gestopt met voetballen toen ik hem tegenkwam in de kroeg.
We kenden elkaar wel en begroetten was ook geen punt. Maar er was altijd een gepaste afstand.
Maar dit keer kwam hij naast mij staan en we geraakten aan de praat. Ik was daar behoorlijk van onder de indruk. Het voelde eigenlijk ongemakkelijk maar tegelijkertijd vond ik het zo bijzonder dat ik het ook erg leuk vond.
Voordat ik het wist waren we elkaar over en weer complimenten aan het geven.
Hij zei dat hij mij een goeie voetballer vond waarbij ik op mijn beurt, helemaal verbouwereerd, zei dat ik hem goed vond wat ik ook echt meende.
Het gesprek duurde niet zo lang en na wat over en weer vragen in de trend van, wat doe je en waar woon je tegenwoordig....tot dat er een van ons twee moest pissen en dat was het.
Het heeft zo een indruk op mij gemaakt dat ik er later veel aan heb moeten denken en waarbij ik het gevoel kreeg dat hij het kwijt moest. Dat hij mij goed vond, vond ik een groot compliment.
Ik heb hem daarna wel eens vaker gezien en begroette hem veelal met een hoofdknikje, maar wel op een afstand.

Jaren later hoorde ik dat het niet zo goed met hem ging. Geestelijke problemen, van het padje af wordt er dan gezegd. Details weet ik niet meer maar het was niet best. Ik vond het erg om dat te horen. Ik moest gelijk aan het voor mij memorabel gesprek denken. Ik had met hem te doen.

Laatst was ik bij een reünie van de voetbalvereniging. Het was erg gezellig en niet alleen omdat ik er met mijn vrienden was maar ook om het zien en praten met oude bekenden. Oude verhalen werden opgehaald en zelfs excuses voor bepaalde plagerijen toen der tijd aan mijn adres die onder voetballers word omschreven als kleedkamerhumor.
Plots zag ik hem lopen en was verrast hem te zien, dus heb ik even navraag gedaan en er werd bevestigd dat het beter met hem ging.
Gelukkig.