Stilte

De nek zit vast. Het is onmogelijk om er niet chagrijnig van te worden. Je denk dat het vanzelf wel weggaat maar dat is een illusie. Na een week van vergeten en uitstellen zit ik dan toch in de wachtkamer. Het eerste wat opvalt, is het geluid van een hoog in de hoek geplaatste tv, je zou daar al een complot theorie voor kunnen bedenken, het hangt zo hoog dat je er wel nekklachten van krijgt. Maar goed het geluid ervan stond behoorlijk hard. Is er dan niemand die er ook last van heeft? Het staat echt behoorlijk hard.
Verdomme nog aan toe wat irriterend zeg.
Ik wil rust in de wachtkamer en wel zo rustig dat ik iemand wil horen ademen en zelfs zo rustig,
dat ik een zacht fluitje uit iemands neus wil kunnen horen. Stilte, Heerlijk! Het gekraak van iemands schoenen, het geluid van de jas van een man die zich omdraait. Zelfs de bladzijde van een tijdschrift die word omgeslagen wil ik in slow-motion horen omslaan.
Stilte.
Creativiteit haal je uit de bewuste stiltes die vallen, je hoort jezelf nadenken, en nog eens. Je verdwaalt in je gedachtes. Fantaseren. Gaan waar je wil. Niemand die je stopt.
Rust.
Jij bepaald alles op zo'n moment. Geen grenzen, liefdevol, woest, vunzig, serieus, alles kan.
Stilte.
Het is bijna niet voor te stellen maar er zijn mensen die niet per se afgeleid willen worden met een muziekje in de oren. Vooralsnog ben ik de minst oude, De rest vormden deze ochtend meer een bejaarden clubje.  Misschien dat voor die doelgroep de tv zo hard aan staat?
Nee, mijn conclusie is even simpel als doeltreffend.
Men geef niet aan dat het geluid te hard staat, gemakzucht heerst.

Verrekijker

Het schijnt dat, vooral mannen, nabij hun vijftigste levensjaar een vogelboek kopen en niet veel later ook een verrekijker of andersom. Zo, dus ik ook. Op de een of andere manier schijnen ze interesse te krijgen voor vogeltjes.  Al enkele jaren heb ik een vogelboek en een verrekijker. De verrekijker is van mijn broer en laatst ging ik een excursie volgen van natuurmonumenten in Zeeland. Alles op het laatst, dus ik ging op zoek naar de verrekijker met nog maar een paar uur voor vertrek. Nergens te vinden! Na nog een paar pogingen, besloot ik om maar eens een eigen verrekijker te kopen. De paniek sloeg om me heen en de gang naar een winkel was al gauw gezet. Voordat ik het wist stond ik in de winkel naar een vitrine vol verrekijkers te kijken. Eindelijk aan de beurt, het was niet druk maar de man voor mij had nogal een lange lijst met gerichte vragen en dan wil de verkoper het een en ander uitleggen, vooral het verschil om enkele merken uiteen te zetten. Maar daar had ik eigenlijk de tijd niet voor. Ik zei dat ik in tijdsnood verkeerde en zo naar Zeeland moest. Uiteindelijk kreeg hij mij zover, dat ik toch voor de deur van de winkel met twee verrekijkers in de aanslag het verschil aan het ontdekken was. Zie je het al voor je? Daar stond ik dan, voor de deur opening kijkend in een winkelstraat met zo'n apparaat op je neus. Ik vond het al gauw best en kocht de wat duurdere om het simpele feit dat die meer vergrootte dan de andere. Inpakken en wegwezen.