Tweede Leven

                                                         


Ik staar naar cijfers die om en om oplichten om vervolgens weer uit te gaan. Na de harde klap en een snerpend geluid leerden we elkaar kennen.

Ik had een haastige morgen en greep nog net een banaan en een appel uit de fruitmand. Met mijn ontwerpen onder de armen loop ik de deur uit.
Eenmaal bij mijn afspraak aangekomen, loop ik de hal binnen. Ik maak mijn sjaal losser, doe mijn jas wat open en versnel mijn pas. Mede door een man die zijn hand voor de schuifdeuren hield, kon ik net mee.

De lift zat redelijk vol maar na de eerste verdieping en vier personen minder bleef ik alleen met een man over.

Plots komt de lift met een raar schurend geluid  en een behoorlijke knal tot stilstand. Hevig geschrokken en behoorlijk van slag lag ik op de grond. "Gaat het?" zei de man achter mij?

Hij drukte op wat knoppen en riep "hallo, hallo, is daar iemand?"
Er viel een stilte en we luisterden of er iemand in de verte zou reageren maar de stilte bleef.
"Wat nu?" vroeg ik".  "Ik weet het niet",  zei de man. '
"Ik ben Ricardo overigens".  "Oh ja, ik ben Karmen, aangenaam".

Weer viel er een stilte, zo stil dat ik hem hoorde ademen.
Ricardo, met zijn rustige stem leek daarentegen de gerustheid zelve.
Er zullen wel mensen onderweg zijn om ons te bevrijden", zei hij geruststellend.

"Dat zou fijn zijn", antwoordde ik, want zo mis ik mijn afspraak.
Ricardo kwam wat dichterbij,  en vroeg wat voor werk ik deed, hij liet zich tegelijkertijd met de rug tegen de liftwand op de vloer zakken.
"Ik ben meubelontwerper en ik maak unieke ontwerpen van natuurlijke materialen. Die ik zo een tweede leven geef. Ik zou vandaag een ontwerp presenteren voor een nieuwe wachtruimte van een non profit organisatie in dit gebouw".

"Een tweede leven" reageert Ricardo? "Tja, dat is wel erg toevallig vervolgt Ricardo, ik heb twee auto's, twee dochters, twee hypotheken en  het enige wat ik zeker weet is , dat ik geen tweede leven heb". Ricardo vertelde het zo grappig, dat ik twijfelde wat hij nou bedoelde met een tweede leven.
Ik schraapte mijn keel en vroeg hem op de man af wat hij ermee bedoelde.

Ricardo vertelde dat hij vorige maand  te horen kreeg dat zijn hersentumor was teruggekomen en nu in zo een agressieve vorm dat het niet behandelbaar was.
"Oh jee", het spijt mij dat ik het vroeg. "Nee, nee, Karmen het geeft niet".

Hij bleef stil en nu veel langer dan ik had gewild.

"Wil je een stukje banaan?" Vroeg ik "Een banaan?" "Ja, een banaan".
Ik breek een stuk banaan en geeft het aan en voel bij de aanraking zijn koude vingers.
"Hmmm.. Lekker". Bedankt.

We zeiden een tijd niets totdat hij weer op een grappige manier het tweede leven ter sprake bracht. Ik merkte totaal geen zelfmedelijden of wanhoop in zijn stem.
"Je zei een tweede leven toch, die materialen van jou?"
Ja klopt,  hout, scharnieren, poten, leuningen, stoffen".

"Weet je, dit is toch geweldig wat hier gebeurd, want jij werkt met materialen met een tweede leven, je wilt een tweede afspraak maken en als ik mij niet vergis dan staan we vast vlak voor de tweede verdieping".

Ik strek mijn benen,  doe mijn jas uit en ga er op zitten. "Goed idee", zei Ricardo en deed hetzelfde. Nadat we de banaan hadden gedeeld kwam er een lange stilte,  zo lang dat ik over het leven begon te denken en aan het feit dat ik samen met een vreemde man in een lift vast zat.

"Weet je Karmen,  ik was op weg naar het kantoor van mijn vrouw en maak nu dit mee, en besef dat je des te meer van je leven moet genieten. Echt. We zeggen het vaak, maar er moet meestal eerst iets ergs gebeuren voordat je tot dat besef komt".

"Gisteren  bijvoorbeeld, ben ik met mijn vrouw naar een voorstelling geweest van een Iraanse vluchtelinge Wisela genaamd. Ik heb mij laten vertellen dat ze nog niet zo lang in Nederland is. Die vrouw heeft een tweede leven aangegrepen en ze geniet met volle teugen. Zoals die vrouw gisteren zong, man dat was vol levenslust. Zo Prachtig".
Ik was stomverbaasd, het greep mij enorm aan en kon geen woord meer uitbrengen.
Ik pakte de appel uit mijn tas en nam er een hap van, "jij ook een stukje Ricardo?"

Na enige tijd vertelde ik Ricardo dat ik hem ontzettend moedig vond en het erg jammer vind dat hij zo'n slecht nieuws had gekregen. Weer viel er een stilte, maar die werd verbroken door
stemmen en gerommel aan een van de wanden van de lift. We gingen staan en riepen, "hallo hier!"

Nadat wij de aanwijzingen van de liftmonteur volgden. Voelden we de lift schoksgewijs iets omhoog gaan en er volgde een luide  klik en de hele lift schudde. Ik schrok me weer wezenloos. De deuren werden handmatig geopend en langzaam kwam er wat licht naar binnen. Ik kneep met mijn ogen. De opening werd steeds groter en we konden wat voeten boven in de opening zien. Het lukte ze om de deuren geheel te openen. Ik keek naast mij en zag Ricardo toen voor het eerst. Een wat beginnende kalende man met een mooie zwartgrijze baard. Hoi, Ricardo, Dag Karmen. We keken elkaar goed aan en we gaven elkaar een warme omhelzing. Ricardo hielp mij het laatste stukje omhoog te komen. 
Eindelijk uit de lift en met halfdicht geknepen ogen door het felle licht, wat we de laatste tweeënhalf uur niet hadden gezien.    

Ik wenste Ricardo veel sterkte en gingen ieder ons eigen weg. Hij draaide zich om en zei," Karmen, je hoeft geen nieuwe afspraak te maken, kom langs wanneer je maar wil. Ik zal het mijn vrouw uitleggen. Je bent altijd welkom".

Hij durfde niet.

                                               
                                             

Ik werd langzaam uit mijn steeds dieper wordende slaap gehaald door het gehuil in de nacht. Ik sta op en loop naar het raam en kijk uit het raam. Het was nacht en hoor haar huilen al word het wel steeds meer in de verte gedrukt. Ik voelde haar wanhoop. Het ging mij aan het hart en was klaar wakker. Ik kon niet zomaar weer mijn slaap vatten. Wat als ze hulp nodig heeft? Ik ben naar buiten gegaan.

Hoewel het donker was maar geholpen door de laatste lantaarnpaal aan het eind van de straat liep ik de onverharde weg op. Bij wat bosschages hoorde ik wat gerommel. Ik loop er naar toe en kijk nog om mij heen toen er plots een man uit die bosjes kwam. Hij wankelde zowat  de bosjes terug. Ik schrok me rot en maakte een verschrikt geluid. Halve zool dacht ik. "Oh sorry hoor" zei de boomlange man. Ik doe een paar stappen achteruit en keek hem aan. Het leek mij een zwerver want hij was niet best gekleed en niet echt schoon. Wat nog veel opvallender was de enorme bult op zijn kale schedel.

"Heb jij iemand horen huilen?" Vroeg ik.  De man met de bult vertelde dat die twee ruzie hadden. "Die twee?" "Ze kwamen al ruziënd aan". "Ze hadden flink mot hoor, ze sloeg en schopte hem". Was hij gemeen tegen haar?" Vroeg ik nieuwsgierig. " Nee, juist niet". "Hij probeerde iets goed te maken, maar dat lukte niet erg en uiteindelijk fietste ze huilend weg".
Ik moeste vroeg op, over een paar uur zelfs dus ik wenste hem een goeie avond en liep weg.
"Ik slaap hier al twee nachten" Ik draai me om en probeer snel iets te verzinnen.

Zwervers zijn over het algemeen erg op zich zelf maar deze vraagt nog aandacht ook, dacht ik nog. Even stokte mijn adem, mompelde iets over het weer en vroeg hem of hij nog wat nodig had. "Nee, bedankt man, dank je wel".
Oké, ik wenste hem opnieuw een fijne avond en liep weer weg. Ik keek nog om en zag zijn bult in volle glorie, die door het schare licht toch nog wat glom. Ik twijfelde, liep terug en vroeg hem waarom hij hier sliep. Hij vertelde dat het hem niet mee zat en daardoor een zwerversbestaan had.
"Ik durfde niet" en wees tegelijk met een ronddraaiende beweging om zijn bult. "Wat durfde je niet, het weg laten halen?"  De man met bult doet een paar stappen naar mij en vertelde dat hij niet lang meer had. Hij vertelde verder, maar ik was in gedachte verzonken, zou hij stervende zijn? Ik onderbrak hem, "wat duurt niet lang meer?" "Nou,  het leven, de tumor zit nog al diep en het weghalen zou mij waarschijnlijk voorgoed veranderen zeiden ze". Ik durfde gewoon niet, "herhaalde de man. Ik voelde de emotie in zijn woorden. Mijn god, wat moest ik nou zeggen, er kwam een moeilijk te definiëren gemompel uit mij, gedragen door het ongemakkelijke gevoel. Ik ken deze bijzondere man nog geen tien minuten,  maar had het erg met hem te doen.

"Maar hé, dat is een jaar geleden,  dat ik dat te horen kreeg dus het leven duurt nog even".
Hij vrolijkte wat op wankelde weer wat. Hij wenste mij welterusten en met zijn hand boven zijn bult half gebukt, liep hij de bosjes in.

Verbouwereerd om wat ik had meegemaakt liep ik eindelijk naar huis.
Eindelijk lag ik weer in bed en vlak voor ik in slaap val,  hoor ik wat jongelui lol trappend en lachend de nacht in gaan.

Stilte

De nek zit vast. Het is onmogelijk om er niet chagrijnig van te worden. Je denk dat het vanzelf wel weggaat maar dat is een illusie. Na een week van vergeten en uitstellen zit ik dan toch in de wachtkamer. Het eerste wat opvalt, is het geluid van een hoog in de hoek geplaatste tv, je zou daar al een complot theorie voor kunnen bedenken, het hangt zo hoog dat je er wel nekklachten van krijgt. Maar goed het geluid ervan stond behoorlijk hard. Is er dan niemand die er ook last van heeft? Het staat echt behoorlijk hard.
Verdomme nog aan toe wat irriterend zeg.
Ik wil rust in de wachtkamer en wel zo rustig dat ik iemand wil horen ademen en zelfs zo rustig,
dat ik een zacht fluitje uit iemands neus wil kunnen horen. Stilte, Heerlijk! Het gekraak van iemands schoenen, het geluid van de jas van een man die zich omdraait. Zelfs de bladzijde van een tijdschrift die word omgeslagen wil ik in slow-motion horen omslaan.
Stilte.
Creativiteit haal je uit de bewuste stiltes die vallen, je hoort jezelf nadenken, en nog eens. Je verdwaalt in je gedachtes. Fantaseren. Gaan waar je wil. Niemand die je stopt.
Rust.
Jij bepaald alles op zo'n moment. Geen grenzen, liefdevol, woest, vunzig, serieus, alles kan.
Stilte.
Het is bijna niet voor te stellen maar er zijn mensen die niet per se afgeleid willen worden met een muziekje in de oren. Vooralsnog ben ik de minst oude, De rest vormden deze ochtend meer een bejaarden clubje.  Misschien dat voor die doelgroep de tv zo hard aan staat?
Nee, mijn conclusie is even simpel als doeltreffend.
Men geef niet aan dat het geluid te hard staat, gemakzucht heerst.

Verrekijker

Het schijnt dat, vooral mannen, nabij hun vijftigste levensjaar een vogelboek kopen en niet veel later ook een verrekijker of andersom. Zo, dus ik ook. Op de een of andere manier schijnen ze interesse te krijgen voor vogeltjes.  Al enkele jaren heb ik een vogelboek en een verrekijker. De verrekijker is van mijn broer en laatst ging ik een excursie volgen van natuurmonumenten in Zeeland. Alles op het laatst, dus ik ging op zoek naar de verrekijker met nog maar een paar uur voor vertrek. Nergens te vinden! Na nog een paar pogingen, besloot ik om maar eens een eigen verrekijker te kopen. De paniek sloeg om me heen en de gang naar een winkel was al gauw gezet. Voordat ik het wist stond ik in de winkel naar een vitrine vol verrekijkers te kijken. Eindelijk aan de beurt, het was niet druk maar de man voor mij had nogal een lange lijst met gerichte vragen en dan wil de verkoper het een en ander uitleggen, vooral het verschil om enkele merken uiteen te zetten. Maar daar had ik eigenlijk de tijd niet voor. Ik zei dat ik in tijdsnood verkeerde en zo naar Zeeland moest. Uiteindelijk kreeg hij mij zover, dat ik toch voor de deur van de winkel met twee verrekijkers in de aanslag het verschil aan het ontdekken was. Zie je het al voor je? Daar stond ik dan, voor de deur opening kijkend in een winkelstraat met zo'n apparaat op je neus. Ik vond het al gauw best en kocht de wat duurdere om het simpele feit dat die meer vergrootte dan de andere. Inpakken en wegwezen.

Cursus

In september beginnen over het algemeen veel cursussen. Zo ben ik al jaren aan het overpeinzen, om eens een cursus columns schrijven te gaan volgen.
Laatst zei ik tegen mijn collega dat ik dat wilde doen. Hij is een van mijn vaste lezers zo niet de enige. Nippend aan zijn koffie kijkt hij mij aan en luistert aandachtig.
Het verbaasd mij dat ik veelal in verhalen denk, zei ik, het meemaken van een voorval, iets grappigs of een doodgewone situatie uit het dagelijks leven is voor mij al genoeg om het op papier te willen zetten.  Doe ik het wel goed? En is het wel leuk? Waar zou het beter kunnen? Zo vroeg ik hem ook wat dat nou is, die drang om het te willen delen met anderen, hij had er ook niet echt een verklaring voor. Het is weliswaar maar een besluit nemen, om zo'n cursus te volgen, maar ik stel het al jaren uit.

Het gaat beter met hem.

Als je bij de lagere elftallen gaat voetballen, dan kamp je vaak met een bezettingsprobleem. Veelal worden twee elftallen samengevoegd om toch een redelijk aantal te verkrijgen. Na de warming-up ronde wordt altijd een wedstrijdje gevoetbald, waarbij het er behoorlijk fanatiek aan toe gaat. In het bijzonder de duels met een tegenstander waarmee ik nooit in een elftal gevoetbald heb maar wel samen heb getraind.
Zonder hem goed te hebben kennen, dacht ik aan te voelen dat hij niet zo geliefd was, misschien zwaar onterecht maar zo voelde dat. Hij kon in mijn ogen lekker voetballen en hij had een groot inzet in zijn spel. De onderlinge duels waren altijd pittig en tegen het randje waar ik altijd van onder de indruk was. Het lichamelijk contact in de duels voelden letterlijk als ongepast en dat liet hij ook merken. Van het expres vasthouden hield hij niet, dat sloeg hij verbeten van zich af. We wilden vooral niet aan elkaar onderdoen. Hij kon lekker voetballen, fel, soms gemeen met een tintje hautain lichaamstaal.

Ik was al wat jaartjes verhuist en gestopt met voetballen toen ik hem tegenkwam in de kroeg.
We kenden elkaar wel en begroetten was ook geen punt. Maar er was altijd een gepaste afstand.
Maar dit keer kwam hij naast mij staan en we geraakten aan de praat. Ik was daar behoorlijk van onder de indruk. Het voelde eigenlijk ongemakkelijk maar tegelijkertijd vond ik het zo bijzonder dat ik het ook erg leuk vond.
Voordat ik het wist waren we elkaar over en weer complimenten aan het geven.
Hij zei dat hij mij een goeie voetballer vond waarbij ik op mijn beurt, helemaal verbouwereerd, zei dat ik hem goed vond wat ik ook echt meende.
Het gesprek duurde niet zo lang en na wat over en weer vragen in de trend van, wat doe je en waar woon je tegenwoordig....tot dat er een van ons twee moest pissen en dat was het.
Het heeft zo een indruk op mij gemaakt dat ik er later veel aan heb moeten denken en waarbij ik het gevoel kreeg dat hij het kwijt moest. Dat hij mij goed vond, vond ik een groot compliment.
Ik heb hem daarna wel eens vaker gezien en begroette hem veelal met een hoofdknikje, maar wel op een afstand.

Jaren later hoorde ik dat het niet zo goed met hem ging. Geestelijke problemen, van het padje af wordt er dan gezegd. Details weet ik niet meer maar het was niet best. Ik vond het erg om dat te horen. Ik moest gelijk aan het voor mij memorabel gesprek denken. Ik had met hem te doen.

Laatst was ik bij een reünie van de voetbalvereniging. Het was erg gezellig en niet alleen omdat ik er met mijn vrienden was maar ook om het zien en praten met oude bekenden. Oude verhalen werden opgehaald en zelfs excuses voor bepaalde plagerijen toen der tijd aan mijn adres die onder voetballers word omschreven als kleedkamerhumor.
Plots zag ik hem lopen en was verrast hem te zien, dus heb ik even navraag gedaan en er werd bevestigd dat het beter met hem ging.
Gelukkig.

Bommenjagers

Ik zie, vanuit de auto twee Kauwen een Buizerd verjagen. Zoals in de oorlog de bommenwerpers aangevallen werden door bommenjagers. De kauwen vielen aan net zolang tot dat de buizerd verjaagd was. Iets verder op, langs de rand van een weiland zie ik de meester van de levende beelden, de Reiger. Als versteend wachtend tot zijn prooi dichtbij genoeg is. Niet veel later langs de snelweg een Torenvalk die in zijn kenmerkende biddende houding in de lucht hangt wachtend tot de finale duik naar een veldmuis.

Deze roofdieren kijken niet aan de onderkant van hun prooi om te zien wat er precies in zit.

Lang genoeg ben ik als een van die bommenjagers door het leven gegaan.
We voelen ons te dik, niet fit en zelfs ziek. We eten te veel en verkeerd.
Het inzien van wat er in de maatschappij gebeurd met ons voedsel, de overdreven overproductie van de vleesindustrie met het daaruit voortvloeiende dierenleed ergert mij al lang genoeg.
Ik moet terug naar het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw toen ik mij kwaad maakte op bedrijven die uit winstbejag dieren over de hele wereld transporteerden, mishandelden, doden en uiteindelijk de mens zelf vergiftigden. Het is alleen maar erger geworden.

Ik heb niet echt de illusie dat ik de oplossing heb of dat ik alles goed doe.
Wat ik wel weet is dat ik er steeds meer moeite mee had om onderdeel van dit gebeuren te zijn
het aan de zijlijn staan, je ergeren en vooral niks doen. Ik wil niet meer toekijken.

Na het zien van de prachtige documentaire Racing Extinction besef je pas hoe slecht we bezig zijn op aarde. Hoe slecht wij met de natuur en het dierenrijk omgaan.
Iedereen komt wel eens tot dit inzicht maar doet vervolgens niets.......

Je hoeft niet gelijk je leven drastisch te veranderen.
Begin met een ding, eentje maar en je maakt verschil.

Start With 1 Thing- Learn More!

Het niet meer eten van vlees is in mijn leven gekomen.
Start With 1 thing.......Ik ben begonnen

Vroeg In De Morgen.

Vroeg in de morgen stap ik de deur uit om de honden uit te laten en het eerste wat mij opviel, was dat twee Kauwen midden op straat op een kadaver aan het inpikken waren. En dat gaat er niet zachtzinnig aan toe zeg, daarbij zag ik  een pluis met de wind meegevoerd worden en aan de kleur van het pluisje, wat steeds verder en verder weg dwarrelde kon ik zien dat het om een dood konijn ging.  Ik wist meteen wat mij te doen stond bij terugkomst. Het wordt zo'n janboel als je het laat liggen. Auto's die er overheen rijden. Je blijft het wekenlang zien. En vooral respectloos als je het laat liggen.

Op weg terug kom ik de krantenman tegen. Hij zwaait van een afstand en roept dat de krant al op de mat ligt, duim omhoog.  Ik zwaai terug en bedankt hem. Op dat moment realiseer ik mij dat het zaterdag is. Merkwaardig moment.
Deze man,  die mij al enkele jaren boeit en misschien wel door zijn verschijning, lang grijs haar in een paardenstaart.  Door de week kom ik hem nog vroeger in de morgen tegen en dan groeten we elkaar altijd. Of het nou mistig is of donker of van ver weg, we groeten elkaar altijd. Soms vanuit mijn bus op weg naar mijn werk. Deze man, die na zijn wijk te hebben gelopen zijn fiets netjes tegen een drietal coniferen plaatst. Zijn handen wast met water uit een flesje en steevast een wandeling maakt om zijn hoofd leeg te maken van al die cijfers en straatnamen.  Hoe ik dat weet?  Gewoon, een keer aan hem gevraagd en de uiterst vriendelijke man verteld mij toen ook dat kranten rondbrengen niet zo makkelijk is zoals de meeste mensen denken. Nee, het is een serieuze zaak. Ik ken hem niet bij naam maar er is een verbond.

Ik was in het verre verleden ook de degene die de krant in de brievenbus stopte. Ik heb nog altijd goede herinneringen aan deze periode. Ik heb iets met de vroege morgen. Vooral toen ik de krant rond bracht. Door wind en weer. Kou en regen deren je niet. Jij bent degen die de krant aan huis brengt. Je bent vaak de eerste. De eerste voetstappen in de sneeuw. Jij bent de eerste althans als mens zijnde. Want als je goed kijkt dan zie je dat de poes je voor is geweest of een vogel, mooi.
Die zijn al heel wat eerder dan jij bezig met hun dagelijks ritueel. Die van de mens begint nog maar net. De dauw op de bladeren die je voelt bij het aanraken van een plant of tak.
Hier en daar gaan lichten aan en gordijnen open. De hond slaat aan als de brievenbus rammelt.
Je ziet de mensen als het ware ontwaken. Vogelgeluiden, een kat die miauwt, een auto die word gestart. Je hoort alles beter zo vroeg in de morgen . Dat komt door de lage temperatuur en de luchtdichtheid waardoor geluid beter word gedragen. Vaak hebben we het niet door maar een nieuwe dag breekt aan.
Een nieuwe dag.

Ik breng de honden naar binnen en geef ze te eten. Daarna ben ik het dode konijn gaan opruimen. Schep en een plastic zak mee. Prachtig mooi wild konijntje.
Een straat achter bij mij heb ik het begraven.
Ik heb nog gedag gezegd.

PS De merels zongen hun mooiste zang, het kenmerk van de vroege morgen, prachtig.

Pensionados

De vrouw bood mij aan, om voor haar te gaan in de rij voor de kassa. Ondanks dat ik het onder werktijd doe bedank ik haar vriendelijk en zeg haar dat het niet hoeft en dat ik alle tijd heb.
"Ik ook" zegt ze want - ik ben met pensioen!

Het valt mij met regelmaat op dat gepensioneerden laten blijken dat ze niet meer hoeven te werken. Wat is dat nou?
Je kan genieten van je niet werkzame leven, of is het extra genieten, om het aan een nog werkende te vertellen.....?
Of denk ik nou verkeerd. Voel ik mij minder bedeeld? Nee- Misschien komt het, omdat ik daar niet van hou, het te koop staan met wat je hebt of doet. Waar ik mij ook over verbaas is dat mensen bij een bepaald onderwerp nog even aangeven hoe oud ze zijn. Het lokt een bepaalde plichtmatig compliment van jou, waar ik helemaal niet van hou. Wat moet je dan zeggen, oh? Nou mevrouw, wat knap dat u dat allemaal doet terwijl u al 74 jaar bent, zoiets? Raar.

Verbaasd en nog aardig aan het overpeinzen van de opmerking van de vrouw, zeg ik tegen haar, terwijl ze afrekent,  dat het jammer is dat we pas op zo'n hoge leeftijd mogen genieten van het niet meer hoeven te werken en  dat het de schuld was van de Duitse regering tijdens de eerste wereld oorlog. Dit was om de troepen in de loopgraven een hart onder de riem wilden steken. Om het moreel van de troepen hoog te houden mochten militairen die de oorlog overleefden met hun 65ste...met pensioen! De vrouw in kwestie keek mij, tijdens het inpakken van haar boodschappen, overdonderd en verbaasd aan, wilde nog wat zeggen maar het contact verbrak op het moment dat ik mij me van haar afwende, om goedendag tegen de kassière te zeggen.

Na een lange rit kom ik bij een tennisvereniging aan en op het terras zitten een man of 8 nog na te genieten van hun potje tennis en zeker van hun vrije tijd. Een van de mannen die mij zag aankomen plaatste een opmerking, dat hij blij was dat hij niet hoefde te werken of zoiets. Ik verstond het niet helemaal goed, maar zijn lichaamshouding en gezichtsuitdrukking bevielen mij niet. Ik bedacht me geen moment en pareerde op een grappige manier dat hij er zeer zeker van moest genieten, want vaak genoeg duurt het genieten van het pensioen niet lang, want er leggen er genoeg het loodje rondom hun pensioen.......Touché!
Rare vent!

Het was een vrij warme dag, de supermarktmevrouw en de tennismeneer hielden mij aardig bezig.
In deze tijd waar gezond eten of anders gezegd minder ongezond eten centraal staat is het van cruciaal belang om gezond je pensioen in te gaan. Want, ondanks dat men er ooit een leeftijd van 65 jaar aan gebonden heeft , wat nu heden ten dage een symbolisch leeftijdsgrens is, omdat toen  de levensverwachting van soldaten rond de 45 jaar was en ze de 65 nooit zouden halen, halen wij dat nu wel met gemak.