45 seconden

Zal ik het doen of niet? Ik stond weer eens te twijfelen, 46 jaar en dan nog niet weten of je het zeker wil. Eigenlijk wil ik wel. Ik stond er twee meter vandaan en het ging redelijk tekeer. Het is wachten op het juiste moment. In het dagelijkse leven houden we - met het het juiste moment - weinig rekening mee maar in de sport is het van cruciaal belang. Het juiste moment. Het komt op de seconden aan. Het was wachten op het gevoel en dan er vol tegen aan. Twijfel hoort er niet bij. Ik keek naar mijn medestanders en sommige waren niet misselijk qua postuur. Ik deed een paar stappen naar voren en wachte af. Het juiste moment brak aan. Aan het eind van het nr. LOVE REMOVAL MACHINE van The Cult valt een stilte van maar een halve seconde.... en dan is het een kwestie van Diep inademen en je in de MOSHPIT begeven, om naar alle kanten geduwd en getrokken te worden. Al mijn haar voor mijn ogen en in mijn mond, links boven een elleboog en van rechts een stoot in de rug. De pit was niet groot maar met een man of twintig is het knap heftig. Tussendoor ademen en niet nadenken. De handen die je verder drijven en ook weer opvangen als de touwen van een boksring. Ik raakte vermoeid en kon uiteindelijk niet staande blijven. Ik belande op de grond. Je raakt gevangen in het donker tussen vreemde benen.  Je wil weer opstaan maar dat word bemoeilijkt door de menigte om je heen, vermoeidheid en desoriëntatie. Hoe kom ik hieruit? Deze benarde positie duurt maar even want voordat je denkt te willen opstaan door eerst op je knieën te gaan zitten, reiken er een stel handen die je weer omhoog trekken om weer verder op te gaan in de op en neer deinende menigte van bezweten lichamen. Voor dat ik het echt besefte was het weer voorbij. Ik draai me om en richt mij tot mijn helden op het podium. Mijn handen in de lucht, het slijm half uit mijn mond, haren voor mijn gezicht en een hartslag van 170, breng ik met een soort oerjuich een laatste groet aan mijn helden uit de jaren 80. Uitgeput, bezweet en met een lichte gehoorbeschadiging rijker bekijk ik de tot rust gekomen moshpit, om vervolgens langzaam op te gaan in de menigte richting uitgang. Ware topsport!
Dit verhaal duurde in werkelikheid maar 45 seconden!    klik op MOSHPIT en bekijk de 45 sec.

Crash Test Dinnie

Het heeft lang geduurd voordat ik er over kon schrijven.
Laats zat ik in de trein op weg  naar huis, na een middagje "biertje doen" bij vrienden. 's avonds, is het altijd een gevecht om wakker te blijven in de trein. Vaak genoeg gaat het goed maar soms heb je een beetje pech en zo belandde ik eens in Antwerpen in plaats van Roosendaal. Deze treinreis deed mij denken aan wat er drie jaar geleden gebeurd is.

Geluk kan je overkomen en dat is wat mij toen ook overkwam. Ik was weer eens een biertje wezen doen bij mijn maten. Zoals gewoonlijk was de terugreis weer een gevecht tegen de slaap.
In schrok wakker van een sms. Daarin stond dat hij mij zou ophalen in zijn nieuwe bolide. De nieuwste Porsche Turbo. Ik had hem wel eens ontmoet bij een visite aan  mijn zwager, maar niet om te zeggen dat ik hem echt goed kon.
Niet veel later, weer een sms met de mededeling dat het niet doorging en dat ik door mijn Brabantse schone zou worden opgehaald. Beter. Normaal gesproken ga ik na zo´n middagje bieren, ´s avonds nog even langs de Döner. Lekker zwalkend langs de gesloten winkels. De knoflooksaus druipt langs je vingers en af en toe even stoppen om dan naar zo´n winkelruit staren! Ha ha! Heerlijk!
Maar, het broodje Döner kon ik wel vergeten want bij mijn zwagerin lag ook het nodige lekkers te wachten. Domper!

Eenmaal bij zwager en zwagerin aangekomen duurde het niet lang of ik lag half lam in de nieuwe Porsche Turbo. Ga zitten - zei hij trots met zijn kenmerkende glimlach en hagelwitte tanden.
In mijn beleving voelde ik me net Luitenant Starbuck van de tv serie Battlestar Galactica  uit 1978. In een soort vliegtuigcabine met iets te veel lichtjes en knopjes. Geluidsinstallatie ging aan en kreeg de vraag; Houd je van Tiësto? Ik was zo in de gloria dat ik het allemaal wel geweldig vond. Verbluffend hoe de gordels automatisch werden aangebracht, ja, ja, alcohol doet veel met je.

We reden richting Nispen om daar naar alle waarschijnlijkheid even gas te geven. De basgeluiden dreunden geweldig door. De lange geslierte strepen van achterlichten van andere auto´s  hielden niet op en Tiësto dreunde door. Af en toe gaf deze coureur een dot gas en ik voelde dat mijn huid zich om mijn lichaam vouwde. De basgeluiden van Tiësto dreunden door en werd door de Turbo´s in de sportstoelen geperst, totdat het gaspedaal werd losgelaten. Steeds korte stukken. Buiten de bebouwde kom diende zich een lang recht stuk aan.
Het gaspedaal werdt iets verder ingetrapt. De turbo's gierden. Een duizelingwekkende snelheid werd er ontwikkeld, zo hard dat ik echt dacht dat ik vloog. Op het moment dat ik er van dacht van te gaan genieten, vloog ik echt en er volgden de meest hachelijke seconden in mijn leven. Hij hield de turbo's niet meer in bedwang. We kwamen op de verkeerde weghelft terecht en zag een verkeerszuil recht op ons af komen. Hij corrigeerde nog waardoor de wagen iets schuin op die zuil afging. Een harde knal en de nodige vonken. Ik zag werkelijk alles vliegen.Verkeersbord, verkeerszuil aan flarden. Delen van de koplamp, spoiler, en bumper de lucht in. Man, wat een hachelijk moment. Onmiddelijk realiseerde ik mij met wie ik in de auto zat. Een BN'er die ik niet bij naam noem maar in diverse sportprogramma´s als gast te zien is. Wegwezen dacht ik want voor dat je het weet sta je in de Story .

Ik dirigeerde hem een straatje in te gaan want hij was even beduusd van het gebeure. Maar de Porsche Turbo was zo zwaar gehavend dat we werkelijk met het nodige kabaal onder de wagen stapvoets vooruit kwamen. We konden er pas na 600 meter af en dat duurt dan lang, met zo'n slakkengang. Woow! Hartslag 200 en alcohol werd intuitief verdrongen. Mobiel in de aanslag om de hersteltroepen te bellen. "Hier in" "Hier in" riep ik. Verbouwereerd als hij ook was reageerde hij niet snel naar mijn gevoel. We konden de bolide, in een woonwijk redelijk netjes achteruit inparkeren. Mijn Brabantse schone, die bij de hersteltroepen hoorde begreep de ernst van het gebeuren en was snel ter plekke. De Porsche was aan de voorkant zwaar gehavend. Midden in de nacht stapten we gauw in de vluchtauto. Geen gewonden, geen politie!
De Porsche heeft daar maar kort in de ochtend gestaan voordat hij in aller geheim werd weggesleept en gerepareerd voor een slordige € 25.000!
Het had slechter kunnen aflopen. Achteraf besef je dat met een beetje pech wel een tegenligger was en dat je jezelf of nog erger, een ander zwaar letsel toebrengt, of de dood in jaagt!

Soms heb je een beetje geluk nodig in het leven, die nacht had ik die en de onbekende tegenligger ook! Die had  het geluk om enkele minuten later daar te rijden!

Confit de Canard

Veel mensen vinden Frankrijk een mooi land maar vinden het jammer dat er Fransen wonen. Nou ben ik geen Francofiel zoals de liefhebbers van Frankrijk worden genoemd dus heb ik hierover niet echt een uitgesproken mening, behalve dat het behoorlijke chauvinistische mensen zijn. Buiten de taal die mooi klinkt en het landschap wat prachtig en uitgestrekt is er nog iets dat ik waardeer en dat is hun gastronomie. De kunst van lekker eten! Ik heb niet veel hobbies maar als ik er dan toch een moet noemen dan is het wel eten. Eten eten eten!
Onlangs ben ik in nog Frankrijk geweest, even de grens gepasseerd kan ik beter zeggen. Mijn Branbantse schone en ik gingen boodschappen doen want in de Belgische Ardennen heb je niet veel. Door het dorpje gereden valt een ding je op, je ziet er niemand! Uitgestorven lijkt zo'n Frans dorpje, je weet beter vanwege de rokende schoorstenen afkomstig van de openhaarden. Ik stel me dan meestal een oud stel voor die bij de openhaard zit, alsof in zulke dorpjes geen jongeren wonen. Enfin, op zoek naar een supermarkt door kronkelende dorpjes waarbij openhardhout een algemeen goed is in de tuinen. Wat mij deugd. Voorzichtig remmend de bocht door in een smal straatje met kasseien. De oude brug over de nogal wild stromende rivier doet idyllisch aan. De winter nadert zijn einde en de stroomversnellingen worden heftiger. Doordat het uitgestorven is konden we dit op ons gemak aanschouwen. De schokbrekers werden nog honderd beproefd en als een oase in de woestijn doemde de meest bekende supermarkt van Frankrijk op, Carrefour! Ah oui oui, klonk er in de auto. Opgetogen lopen we door de supermarkt want al die aparte dingen die je er hebt, doet ons het water uit de mond lopen. Fransen weten hoe ze iets moeten etaleren in een supermarkt, man wat een lekkernijen. Hier ga ik mijn slag slaan, dat had ik al gezien. De gastronomische keuken van de Fransen is formidabel. Eindelijk kwam ik aan bij mijn favoriete lekkernij, ja lekkernij dat is het gewoon. Zoals bij de reclame van een bekend biermerk, waarbij de mannen gillend voor een verlichte kast hun bier bewonderen, zo stond ik voor twee meter breed assortiment aan Canard! Voila!
Grotere glimlach zal je zelden zien bij mij. Wat een weelde. Confit de Canard, Cassoulet au Canard, Fricassée de Canard. Allemaal in blik of in glazen pot! Ik ben gek op eend uit blik. Misschien komt het omdat je het niet kan zien wat er inzit en daardoor extra gemotiveerd wordt om het te kopen.

Kar vol.
De algemene dingen gaan op de band en als een klein kind met zijn speelgoed zet ik het met gepaste trots mijn goudmijn aan Canard in blik op de band! Bijna een meter hoog. Kan niet wachten totdat we thuis zijn.

Na een heerlijk weekend Ardenennen weer fijn om thuis te zijn. De ochtendkrant met een bakkie koffie. Lekker vertrouwd.
Een verrassende blik in mijn ogen doen de oogslaapjes scheuren, bij het lezen van een artikel van Wouter Klootwijk, van de tv programma De Wilde Keuken. Ja, die Wouter. Het artikel ging over, Goulash van de Veluwe! Schapengoulash, in blik nog wel. Stoverij van Drents heideschaap! Het verzendhuis webwinkel.mergenmetz.nl verkoopt ze.
Goulash de Mouton! Gelijk bestellen!

Kachelhout

De reis zou ruim twee uur duren, dwars door Belgie naar de  Ardennen, Oignies-en-Thiérache om precies te zijn, vlak tegen de Franse grens aan hadden we een lang weekend gepland. Het navigatie systeem loodst ons er naar toe. Wij zorgen zelf voor de nodige stops voor een bakkie koffie en wat te eten. Bij Charleroi ging er iets mis, leuk zo'n tom tom maar soms zijn ze even te traag en maak je een verkeerde beslissing.We kwamen terecht in een buitenwijk, met tippelzone dat was duidelijk. Een paar straten verder liep het helemaal vast. Maar gelukkig weten ze hier wat vriendelijkheid is en om elkaar wat ruimte te gunnen.

Doordat het stapvoets ging had je alle tijd om alles goed te bekijken, een oude wijk. Op de hoek een terrasje, redelijk druk. Gasten met een rode gloed op hun kruinen van de terraskachels. Deze verkeesinfarct zorgde ook bekijks voor de terrasbezoekers. We kijken naar elkaar en ik vroeg mij af wat ze dachten; Weer Ollanders die verdwaald waren? Ja, we waren de enige met een geel kentekenplaat. Ik keek hoe laat het was en concludeerde dat het een borrel na het werk moest zijn. Het deed mij aan Parijs denken. Het straalt een bepaalde gezelligheid uit wat ik mooi vind. Eindelijk uit deze wijk richting Oignies. Langs de karakterikstieke wegen in België. Een soort provinciale weg met links en rechts de grouwe aandoende woningen. Geen huis hetzelfde. Alles is anders maar er is een ding wat mij vreugd doet, openhaardlucht.
Ze stoken hier veel hout. Heerlijk, de specifieke geur doet mij nog beter naar de huizen kijken . Je onderscheid de houtstokers van de gastokers door de geur uiteraard maar ook aan de soort rook wat boven de dakpannen walmt. Houtgestookt blijft langer zichtbaar. Steeds verder richting bebosd gebied met meer en meer stapels kachelhout. Langs de rand van het bos keurig opgestapeld hout. Mooier zicht kan je niet hebben als fervent houtstoker. Het is een virus die houtstokers in zich hebben. Het laat ze niet los en genoeg hebben ze nooit. Het tassen, zoals dat eigenlijk wordt gezegd, van kachelhout is precisiewerk. Door Oignies rijden is een weelde van rokende schoorstenen. Mooi. Bijna elk huis hier heeft stapels hout in de tuin wat ligt te drogen. Tegen een muur of  als heg . Onder golfplaten of bouwplastic . Buiten droogt het hout, als je de wind maar vrij spel geeft, de wind moet het doen.
 Opgestapeld kachelhout iets mooiers is er niet voor de houtstoker. Het had zo mijn aandacht dat we zelfs te ver doorreden.