Boeken

Ik pak mijn fiets en wil wegrijden maar de ketting ligt eraf. Ik baal enorm van dit mankement want het is niet de eerste keer. Ketting erop. Klaar!
Op de oude fiets naar de boekenwinkel.

De stilte die je meestal in deze boekenwinkel aantreft is heerlijk. Een licht krakend parketvloer. Mensen die met een schuin gehouden hoofd van titel naar titel stappen.
Het voorzichtige gekuch van een mevrouw iets verderop. Een man die met vier dikke boeken zich naar de kassa begeeft. Boeken met een mooie omslag. Prachtig. Ik probeer nieuwsgierig doch onopvallend uit mijn ooghoek te kijken welke boeken deze meneer wil afrekenen. Ja ik geef toe, ik ben altijd nieuwsgierig naar wat voor boek een ander in zijn handen heeft.

Een vrouw verstoort de rust door haar mobiel luid over te laten gaan. Niet één keer maar wel drie á vier keer want voordat een vrouw haar mobieltje in haar tas vindt? 'Hoi', 'ja, wij zijn bij'....'oke, ja ja,' 'oke tot zo dan'. De man die ook zoals ik omkeek toen haar mobiel afging, bleek nadat zij had opgehangen haar man te zijn. 'Ja, ze komt er zo aan' sprak ze tot hem. Hij mompelde wat onduidelijks en sloeg een pagina om. Ik had bijna oogcontact gehad met deze meneer. Ik wilde mijn ergernis met hem delen door een geërgerd gezicht te trekken. Dat zou hilarisch geweest zijn, als hij mij had aangekeken.

Ik nam afstand van mijn ergernis en ging verder met schuin kijken naar boeken. Het werd wat drukker en inmiddels zat ik op een ouderwetse witte gietijzeren tuinstoel, met rode kussens. Ik sloeg de boel gade, las met enig enthousiasme de ene bladzijde na de andere. Een boek van wijlen Martin Bril genaamd Au Revoir. Leuk!

Een ouder stel komt binnen en doen hun beklag over en boek die naar hun mening een demonstratie boek was en dat bleek ook zo te zijn. Het was een heel erg groot boek, groter dan een atlasboek. Het winkelpersoneel was al op de hoogte gebracht door het ouder stel zelf, zo bleek. 'Ja, wij hebben gebeld he'. Ze benadrukten het een beetje hautain, dat als het niet zo'n duur boek was geweest dat dan....nou ja eh. Ze maakten de zin niet af en lachten schuchter. 'Je begrijpt wel,' zei ze. Het personeel begreep het en overhandigden het nieuwe exemplaar.
Ik probeerde de titel te lezen door mijn hoofd schuin te laten hangen en toen dit niet lukte keek ik naar de man en vrouw die elkaar in elke zin aanvulden. Irritant! Zo vlug als dat ze binnen kwamen waren ze ook weer weg. Eigenaardig stel.
Ik pak nog twee boeken. Eén van Nico Dijkshoorn en een van Mart Smeets.
Het moet niet gekker worden. Zo heb kom ik een heel jaar geen leuk boek tegen en zo neem ik er drie mee. Ik loop met drie boeken in de hand naar de kassa, zou er nu ook iemand nieuwsgierig zijn naar welke boeken ik vasthoud?
Ik krijg bij het afrekenen een cd klassieke muziek aangeboden, gratis nog wel te verstaan. Ja, in deze boekenzaak verkopen ze niet alleen boeken, maar ook zelfs wijn en ze hebben ook een hoekje met klassieke muziek. Ik bedankte vriendelijk voor het gratis aanbod, rekende af en liep over de krakende vloer naar buiten.

Strandtent

De eerste dag op de camping werd afgesloten door een paar duiken in het koude Zeeuwse water om dan een biertje te doen in het strandpaviljoen.
Ik heb mijzelf voorgehouden dat het best wel goed voor je is om elke dag een duik in het koude water te nemen en zo ronde ik de eerste dag ook af.
Een groepje mannen die het naar hun zin hebben onder het genot van bier en Duits voetbal op het grote beeldscherm. Korte broeken, blote buiken, badslippers, houten vloer en zand. Enkele kenmerken voor een strandtent. Na mijn tweede glas bier bestelde ik nog wat chickenwings.
Het woord alleen al!! Waarom niet gewoon kippenvleugels....? Maar goed, of eigenlijk ook niet. Punt. Bij het afhalen, ja het was zelfbediening, ergerde ik me direct aan het aantal die je kreeg voor de niet misselijke prijs van € 6.50,- Ik telde er maar zeven!
Ik weer tellen maar het bleven er maar zeven. Man, zeven van die kleine vleugeltjes! Die fabriek dingen hebben achteloos in het vet naast een frikandel of kroket liggen drijven! Niks met liefde en zorg op tijd omgedraaid in een pan of grill. Een prijs/kwaliteit verhouding waar je broek van afzakt. Ik ben niet verlegen om deze teleurstelling aan te geven maar al snel zag ik dat het geen zin zou hebben. Het zijn allemaal jonge gasten in de bediening. Er is geen eigenaar of baas. Het is een concept die vaststaat en uitgevoerd wordt door jonge goedkope krachten.

Mijn Brabantse Schone ergert zich aan deze houding van mij en probeert uit te leggen dat het een strandpaviljoen is en daardoor alles wat duurder is. Verdomme! Ik kan er toch niks aan doen dat deze ondernemer zijn ondernemersgeest precies in een strandtent wil stoppen en dat het slechte weer in ons land hem doet besluiten om de prijzen zo schrikbarend te maken. Omdat hij ze zogenaamd in een kortere tijd moet verdienen.
Komende winter waait er weer wat om en dan hoor je ze weer klagen.
Ik denk dan bij mij zelf; Begin dan ook in vredesnaam geen strandtent!
Kijk, de Duitsers die malen er niet om € 2.40 voor een frikandel speciaal neer te tellen maar ik raak daar van slag.
De Nederlandse culinaire hoogstand van het frituur!

Afijn, terug op de camping waar we een week verbleven, wilde ik een bakkie koffie zetten, sloegen de stoppen door, doordat je niet al teveel apparaten aan mag sluiten. Rent a Tent hebben wij. Koelkast, verwarming, Senseo apparaat en twee lichtpunten. Best lux voor een tent maar je mag niet teveel luxe aan het stroomnet hangen. De nacht deed zijn intrede. Alles wordt klam en de stilte wordt alleen verstoord door hier en daar een tentrits die open of dicht gaat.

Roti

De werkweek ten einde en bij thuiskomst eerst een bakkie Nespresso. Tijdens het drinken van deze geweldige zwarte drap, bekruipt mij het gevoel niet veel zin te hebben om een kookkunstje te flikken. De zin om iets lekkers te halen is bij Mijn Brabantse Schone direct aanwezig. Dan, gebeurt er een vast ritueel waar veel mensen zich in zullen herkennen. Het gevaar bij het niet direct weten wat je eigenlijk wil halen, is dat je dan vervalt in het opnoemen van het welbekende rijtje; Pizza? mmhhmmh... gezicht op oorwurm, vorige week al op! Chineesjie dan!!!
Nee, geen trek! Duidelijk. Dürüm nee..ja.. eh motte we weer de stad in. Nee geen Dürüm! oké, en zo hadden we elk wel een reden om iets niet te willen, met nadruk op niet willen. Afijn en zo ging het nog even door, hoe goed heb je het dan he! Het niet weten wat je wilt eten en dan bijna verveeld het afgaan van het welbekende rijtje. Ik sta er vaak bij stil, bij deze dingen en daar hoort de volle boodschappenkar ook bij, man man wat zijn we rijk! De Nespresso apparaat zoemt nog maar eens, met DE cup overigens want de Volluto's en de Fortissio Lungo's zijn op en even bij de Nespressoclub weer bestellen is wel prijzig ha ha ha. We weten het niet echt en dan kom je bij het moment dat je gaat kijken wat voor makkelijks te eten er in huis is. Meestal komt dan de noodkreet om een Surinaamse afhaal. We hadden er ooit één in Roosendaal maar dat is niet meer. Surinaams eten vinden wij overheerlijk en met weemoed denken wij met regelmaat aan de tijd dat we hier vlakbij even roti gingen halen Mwooaahhh!!Wat een genot. We wisten het. Roti!! Maar waar?
We hadden een alternatief en dat was in Bergen op Zoom. Niet ver hier vandaan maar toch 15 km rijden. Even op internet wat opgezocht en kwam de naam Deli tegen. Deli was de Surinaamse afhaal in Roosendaal. Raar dat het er nog in staat maar goed. Voor we vertrokken, dachten we er nog over na om te bellen maar ach.. met drie adressen zal er toch wel één open zijn. Hond mee, huis op slot en rijden maar. Navigatie leidde ons langs adres één en die bestond niet meer. Ik zeg nog voor de grap, straks bestaan ze alle drie niet meer. We moesten er wel om lachen maar bij het tweede adres was inmiddels een makelaar gehuisvest. Het maakte het wel spannend toen we adres 3 invoerden. Ik begon al een beetje te balen maar probeerde een beetje positief te blijven.
Dit is voor mij als Directeur, enig werknemer en enig lid van Stichting Scepsis niet makkelijk kan ik je vertellen!
We naderden adres 3 en verdomd deze was ook al niet meer. Wat is dat toch!
Het moet verplicht worden je af te melden bij het internet als je failliet ben gegaan. Man, wat een ergernis. De hond begon nu wel erg te piepen dus die werd een op en onbekend grasveldje uitgelaten. De reis werd voortgezet richting het Roosendaalse en wel linea recta naar de Jumbo!
Even naar de kant en klaar maaltijden en ik ritste zo twee Surinaams Hindoestaanse Roti mee. Ik had als enig lid van Stichting Scepsis en ook nog redacteur van het blad Krent - met maar één abonnementhouder, wie dat is laat zich makkelijk raden, niet eens de tijd om te zaniken over de prijs van €4.05 per stuk! Eenmaal thuis, ruim 1 uur en 39 km verder zetten we onze tanden in de overigens wel lekkere Roti. Met dank aan Jumbo!