De Herfst

1. De herfst en de winter zijn in aantocht. Een slechte zomer achter de rug, wat ik wel betreur maar daar niet om blijf jammeren. Elk jaargetijde heeft voor mij iets moois en ik moet zeggen dat de zomer je het meest kan teleurstellen. Meestal is het net niet goed want het is niet warm genoeg of je regent je door de zomers heen. Nee, geef mij maar de herfst want als je stil staat bij de volgende vraag; Heeft de herfst je wel eens teleurgesteld? Nee toch!

Halverwege de maand September dan begint voor mij een mooie periode. De tijd van het rapen van hazelnoten. Ik krijg, met mijn werk op de vele sportvelden door heel Nederland een ideaal beeld van hoe het er voor staat. Het verschilt per jaar uiteraard, soms zijn ze vroeg en soms wat later in het jaar. Medio September dan begint het rapen wel zo'n beetje. Het is een bezigheid waar ik enorm van geniet. Als het even kan, dan struin ik een beetje rond en als je een beetje geluk heb, dan vind je ze van een dergelijke grootte dat je er je zakken van vol stopt. Het ligt gewoon voor het oprapen en dat vindt ik gewoon mooi, eigenlijk vindt ik het geweldig. Heerlijk zo op je knieën door de bosjes struinen van sportvelden maar ook in plantsoenen of gewoon in een park. De meeste mensen weten het niet en het is een bezigheid die tegenwoordig ver van ons af staat. Ik verzamel met een beetje geluk en oplettendheid enkele emmers vol hazelnoten. Het levert regelmatig rare blikken op van mensen die dat maar vreemd vinden. Die momenten, waarbij ik ze dan aankijk en vriendelijk groet, dan voel ik me ook vreemd hoor. Ik begrijp het wel en vaak verwacht ik dan de vraag, wat ik daar allemaal aan het doen ben, maar het blijft meestal bij de vreemde blikken. Vorig jaar ontdekte ik erg veel hazelaars die tegen de rand van een speelplaats stonden, toen voelde ik me echt ongemakkelijk. Misschien is dat te wijten aan een rare kronkel in mij maar als een ouder de politie belt en verteld dat er een rare man, met de nodige beschrijving van hoe ik er uit zie, in de bosjes rondstruind, nou dan hoopte ik maar dat ik genoeg hazelnoten had geraapt om te ze te overtuigen dat ik niet met andere bedoeling daar door die bosjes rondliep. Tja, ik liep daar niet echt op mijn gemak maar het leverde wel een halve emmer hazelnoten op. Bij mij in de buurt staat een walnotenboom weliswaar bij iemand in de tuin maar een van de takken hangt over stoep. Als ik er langs kom met de hond dan is met een beetje geluk een paar walnoten van de grond rapen.Onlangs vertelde een collega uit Zeeland dat er bij de voetbal in Kruiningen er ook een stond.
Ik deze boom in geklommen omdat ik de natuur niet wilde afwachten en flink op een tak staan dansen en hoorde wel honderd walnoten vallen. Wat een geluid, heerlijk!
Ik stond bij een tennisvereniging te wachten totdat de verlichting ging branden, het gaat nl. niet altijd in een keer aan dus soms moet je wachten. Ik liep ongemerkt onder een boom door, deze enorme boom waakte min of meer over mij. De enorme takken die ver overhingen en een schaduw vormden. Ja, het was een mooie zonnige ochtend. Terwijl ik wachtte hoorde ik iets wat mijn nieuwsgierigheid wekte. Nou ben ik wel iemand die als ik een vogel hoor dan probeer ik zo snel mogelijk te traceren. Een soort van tik van mij. Zo zocht ik in de enorme boom de gevleugelde die steeds iets liet vallen. Ik raapte het op en kwam tot de ontdekking dat er boven mij een vogel zich heerlijk aan het vol eten was. Ik zag op de grond dat er meer van die soort kleine driehoek achtige nootjes lagen en raapte er een paar op. Ik priegelde met mij nagels er een open en stak het in mijn mond. Het smaakte niet verkeerd maar omdat ik niet wist wat het was spuugde ik het kleine geval uit.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en twee dagen later, bij toeval zag ik een man die deze driehoekige zaden aan het rapen was. Na mijn vraag wat het was vertelde deze man mij dat het beukennootjes waren. Ha! De volgende dag ben ik ook gaan rapen. Man, wat heb ik het dan naar mijn zin. Op internet opgezocht en ontdekt dat beukennootjes zowel rauw als geroosterd eetbaar zijn. Mooi! De herfst  brengt mij hazelnoten, walnoten, beukennootjes, en kastanjes. Tamme kastanjes koken en licht opbakken in roomboter met honing. Beukennootjes rustig roosteren op de houtkachel. Filmpje kijken met tussendoor het kraken van de hazelnoten, en de ochtend beginnen met Griekse yoghurt met walnoten overgoten met honing.
Alle dank aan de herfst. Heerlijk!

Boeken

Ik pak mijn fiets en wil wegrijden maar de ketting ligt eraf. Ik baal enorm van dit mankement want het is niet de eerste keer. Ketting erop. Klaar!
Op de oude fiets naar de boekenwinkel.

De stilte die je meestal in deze boekenwinkel aantreft is heerlijk. Een licht krakend parketvloer. Mensen die met een schuin gehouden hoofd van titel naar titel stappen.
Het voorzichtige gekuch van een mevrouw iets verderop. Een man die met vier dikke boeken zich naar de kassa begeeft. Boeken met een mooie omslag. Prachtig. Ik probeer nieuwsgierig doch onopvallend uit mijn ooghoek te kijken welke boeken deze meneer wil afrekenen. Ja ik geef toe, ik ben altijd nieuwsgierig naar wat voor boek een ander in zijn handen heeft.

Een vrouw verstoort de rust door haar mobiel luid over te laten gaan. Niet één keer maar wel drie á vier keer want voordat een vrouw haar mobieltje in haar tas vindt? 'Hoi', 'ja, wij zijn bij'....'oke, ja ja,' 'oke tot zo dan'. De man die ook zoals ik omkeek toen haar mobiel afging, bleek nadat zij had opgehangen haar man te zijn. 'Ja, ze komt er zo aan' sprak ze tot hem. Hij mompelde wat onduidelijks en sloeg een pagina om. Ik had bijna oogcontact gehad met deze meneer. Ik wilde mijn ergernis met hem delen door een geërgerd gezicht te trekken. Dat zou hilarisch geweest zijn, als hij mij had aangekeken.

Ik nam afstand van mijn ergernis en ging verder met schuin kijken naar boeken. Het werd wat drukker en inmiddels zat ik op een ouderwetse witte gietijzeren tuinstoel, met rode kussens. Ik sloeg de boel gade, las met enig enthousiasme de ene bladzijde na de andere. Een boek van wijlen Martin Bril genaamd Au Revoir. Leuk!

Een ouder stel komt binnen en doen hun beklag over en boek die naar hun mening een demonstratie boek was en dat bleek ook zo te zijn. Het was een heel erg groot boek, groter dan een atlasboek. Het winkelpersoneel was al op de hoogte gebracht door het ouder stel zelf, zo bleek. 'Ja, wij hebben gebeld he'. Ze benadrukten het een beetje hautain, dat als het niet zo'n duur boek was geweest dat dan....nou ja eh. Ze maakten de zin niet af en lachten schuchter. 'Je begrijpt wel,' zei ze. Het personeel begreep het en overhandigden het nieuwe exemplaar.
Ik probeerde de titel te lezen door mijn hoofd schuin te laten hangen en toen dit niet lukte keek ik naar de man en vrouw die elkaar in elke zin aanvulden. Irritant! Zo vlug als dat ze binnen kwamen waren ze ook weer weg. Eigenaardig stel.
Ik pak nog twee boeken. Eén van Nico Dijkshoorn en een van Mart Smeets.
Het moet niet gekker worden. Zo heb kom ik een heel jaar geen leuk boek tegen en zo neem ik er drie mee. Ik loop met drie boeken in de hand naar de kassa, zou er nu ook iemand nieuwsgierig zijn naar welke boeken ik vasthoud?
Ik krijg bij het afrekenen een cd klassieke muziek aangeboden, gratis nog wel te verstaan. Ja, in deze boekenzaak verkopen ze niet alleen boeken, maar ook zelfs wijn en ze hebben ook een hoekje met klassieke muziek. Ik bedankte vriendelijk voor het gratis aanbod, rekende af en liep over de krakende vloer naar buiten.

Strandtent

De eerste dag op de camping werd afgesloten door een paar duiken in het koude Zeeuwse water om dan een biertje te doen in het strandpaviljoen.
Ik heb mijzelf voorgehouden dat het best wel goed voor je is om elke dag een duik in het koude water te nemen en zo ronde ik de eerste dag ook af.
Een groepje mannen die het naar hun zin hebben onder het genot van bier en Duits voetbal op het grote beeldscherm. Korte broeken, blote buiken, badslippers, houten vloer en zand. Enkele kenmerken voor een strandtent. Na mijn tweede glas bier bestelde ik nog wat chickenwings.
Het woord alleen al!! Waarom niet gewoon kippenvleugels....? Maar goed, of eigenlijk ook niet. Punt. Bij het afhalen, ja het was zelfbediening, ergerde ik me direct aan het aantal die je kreeg voor de niet misselijke prijs van € 6.50,- Ik telde er maar zeven!
Ik weer tellen maar het bleven er maar zeven. Man, zeven van die kleine vleugeltjes! Die fabriek dingen hebben achteloos in het vet naast een frikandel of kroket liggen drijven! Niks met liefde en zorg op tijd omgedraaid in een pan of grill. Een prijs/kwaliteit verhouding waar je broek van afzakt. Ik ben niet verlegen om deze teleurstelling aan te geven maar al snel zag ik dat het geen zin zou hebben. Het zijn allemaal jonge gasten in de bediening. Er is geen eigenaar of baas. Het is een concept die vaststaat en uitgevoerd wordt door jonge goedkope krachten.

Mijn Brabantse Schone ergert zich aan deze houding van mij en probeert uit te leggen dat het een strandpaviljoen is en daardoor alles wat duurder is. Verdomme! Ik kan er toch niks aan doen dat deze ondernemer zijn ondernemersgeest precies in een strandtent wil stoppen en dat het slechte weer in ons land hem doet besluiten om de prijzen zo schrikbarend te maken. Omdat hij ze zogenaamd in een kortere tijd moet verdienen.
Komende winter waait er weer wat om en dan hoor je ze weer klagen.
Ik denk dan bij mij zelf; Begin dan ook in vredesnaam geen strandtent!
Kijk, de Duitsers die malen er niet om € 2.40 voor een frikandel speciaal neer te tellen maar ik raak daar van slag.
De Nederlandse culinaire hoogstand van het frituur!

Afijn, terug op de camping waar we een week verbleven, wilde ik een bakkie koffie zetten, sloegen de stoppen door, doordat je niet al teveel apparaten aan mag sluiten. Rent a Tent hebben wij. Koelkast, verwarming, Senseo apparaat en twee lichtpunten. Best lux voor een tent maar je mag niet teveel luxe aan het stroomnet hangen. De nacht deed zijn intrede. Alles wordt klam en de stilte wordt alleen verstoord door hier en daar een tentrits die open of dicht gaat.

Roti

De werkweek ten einde en bij thuiskomst eerst een bakkie Nespresso. Tijdens het drinken van deze geweldige zwarte drap, bekruipt mij het gevoel niet veel zin te hebben om een kookkunstje te flikken. De zin om iets lekkers te halen is bij Mijn Brabantse Schone direct aanwezig. Dan, gebeurt er een vast ritueel waar veel mensen zich in zullen herkennen. Het gevaar bij het niet direct weten wat je eigenlijk wil halen, is dat je dan vervalt in het opnoemen van het welbekende rijtje; Pizza? mmhhmmh... gezicht op oorwurm, vorige week al op! Chineesjie dan!!!
Nee, geen trek! Duidelijk. Dürüm nee..ja.. eh motte we weer de stad in. Nee geen Dürüm! oké, en zo hadden we elk wel een reden om iets niet te willen, met nadruk op niet willen. Afijn en zo ging het nog even door, hoe goed heb je het dan he! Het niet weten wat je wilt eten en dan bijna verveeld het afgaan van het welbekende rijtje. Ik sta er vaak bij stil, bij deze dingen en daar hoort de volle boodschappenkar ook bij, man man wat zijn we rijk! De Nespresso apparaat zoemt nog maar eens, met DE cup overigens want de Volluto's en de Fortissio Lungo's zijn op en even bij de Nespressoclub weer bestellen is wel prijzig ha ha ha. We weten het niet echt en dan kom je bij het moment dat je gaat kijken wat voor makkelijks te eten er in huis is. Meestal komt dan de noodkreet om een Surinaamse afhaal. We hadden er ooit één in Roosendaal maar dat is niet meer. Surinaams eten vinden wij overheerlijk en met weemoed denken wij met regelmaat aan de tijd dat we hier vlakbij even roti gingen halen Mwooaahhh!!Wat een genot. We wisten het. Roti!! Maar waar?
We hadden een alternatief en dat was in Bergen op Zoom. Niet ver hier vandaan maar toch 15 km rijden. Even op internet wat opgezocht en kwam de naam Deli tegen. Deli was de Surinaamse afhaal in Roosendaal. Raar dat het er nog in staat maar goed. Voor we vertrokken, dachten we er nog over na om te bellen maar ach.. met drie adressen zal er toch wel één open zijn. Hond mee, huis op slot en rijden maar. Navigatie leidde ons langs adres één en die bestond niet meer. Ik zeg nog voor de grap, straks bestaan ze alle drie niet meer. We moesten er wel om lachen maar bij het tweede adres was inmiddels een makelaar gehuisvest. Het maakte het wel spannend toen we adres 3 invoerden. Ik begon al een beetje te balen maar probeerde een beetje positief te blijven.
Dit is voor mij als Directeur, enig werknemer en enig lid van Stichting Scepsis niet makkelijk kan ik je vertellen!
We naderden adres 3 en verdomd deze was ook al niet meer. Wat is dat toch!
Het moet verplicht worden je af te melden bij het internet als je failliet ben gegaan. Man, wat een ergernis. De hond begon nu wel erg te piepen dus die werd een op en onbekend grasveldje uitgelaten. De reis werd voortgezet richting het Roosendaalse en wel linea recta naar de Jumbo!
Even naar de kant en klaar maaltijden en ik ritste zo twee Surinaams Hindoestaanse Roti mee. Ik had als enig lid van Stichting Scepsis en ook nog redacteur van het blad Krent - met maar één abonnementhouder, wie dat is laat zich makkelijk raden, niet eens de tijd om te zaniken over de prijs van €4.05 per stuk! Eenmaal thuis, ruim 1 uur en 39 km verder zetten we onze tanden in de overigens wel lekkere Roti. Met dank aan Jumbo!

Er is geen beter programma over de zee, vis, en alles wat er in leeft. Ik kijk er altijd naar uit naar zijn programma's. Wouter Klootwijk is de presentator en het programma draagt hoe toepasselijk ook zijn naam,Klootwijk aan Zee! De manier hoe hij het presenteert is zo gewoon dat je je eigenlijk afvraagt of hij wel presenteert. Volgens mij wordt hij gewoon gevolgd in zijn zoektocht naar de bijna verdwenen paling of de Hollandse nieuwe. Hij kust een kabeljauw, verleidt een jonge zeetong, loopt over de bodem van de zee zonder dat zijn haar nat wordt. Hij ziet er uit als een culinair barbaar, haar in de war, ongeschoren, vieze nagels. Ik zag ooit een van zijn programma's en was meteen verkocht. Helemaal geweldig. Het is niet alleen de manier waarop hij het doet, het plaatje klopt gewoon aan alle kanten. De muziek speelt een belangrijke rol en loopt parallel met wat je ziet.
Je hoort wouter ademen en als het water hem uit de mond loopt, als hij weer eens wat in zijn mond stopt- rauw of niet- hoor je het ook. In de koude wind op een viskotter of langs de kust je hoort hem zijn neus ophalen. Zijn ongewone blikken van verontwaardiging maar meestal van bewondering voor de eenvoud van het onderwerp. Je komt erachter dat de Hollandse haring uit Noorwegen komt en veel IJsselmeerpaling uit Ierland komt. Het is een half uur genieten van deze man en zijn programma. Hij heeft nog een ander programma en dat heet De Wilde Keuken, op dezelfde manier gemaakt. Hierbij be-proeft hij vele gerechten en keukengerei, veelal op een ongewone manier.
Gepresenteerd in zijn eigen keuken wat meer een werkplaats is dan keuken.

Ik kom voor mijn werk door heel Nederland en heb al heel wat bekende Nederlandse voetballers, Hockeyers, tennissers en nog wat andere bekende BN'ers gezien. Meestal blijft het bij een knikje met een goedemorgen. Ze kennen mij niet, ik ben een van de vele werkers, leveranciers, supporters en weet ik veel wat er allemaal bij een vereniging rondloop, maar uit beleefdheid groet men elkaar.
Veelal had ik de durf niet om een handtekening te vragen en of op de foto te gaan met deze bekende personen. Maar....daar is verandering in gekomen;

Onlangs was ik met een uitje van de zaak een weekend naar Ierland. Twee dagen slenteren door de armoedig uitziende Dublin. Erg goed naar mijn zin gehad. Op het vliegveld van Dublin, bij het inchequen van de terugvlucht zag ik hem. Ik tikte mijn Brabantse Schone aan en zei; Dat is tie!! En ja hoor hij was het echt. Direct gierde er adrenaline door mij heen (ik ben een fan) en vroeg mijzelf; durf je het of niet? Ach laat die man toch, dacht ik. We schoven steeds verder naar de incheckbalie en al die tijd dacht ik er aan. Ik had besloten om het maar toch niet te doen en had mij er gewoon bij neergelegd dat ik hem niet wilde storen. De koffers afgegeven en en doorgelopen en voor dat ik het in de gaten had stond ik er een paar meter vandaan en uit het niets liep ik op Wouter af. Ik sprak hem aan met Meneer Klootwijk en gaf hem een hand met de complimenten voor zijn programma en vergat niet aan te geven dat de begeleidende muziek geweldig was. Mijn Brabantse Schone was net zo verbaasd als ik het ook was omdat ik het toch had gedaan. Ze vertelde mij ook dat hij nog verbaasder was bij het uiteen gaan. Hij nam de lift en bij het dichtgaan van de liftdeuren wees hij in onze richting om aan zijn collega's aan te geven van wie hij de complimenten had gekregen.

Later in het vliegtuig liep hij ons voorbij en ik herkende de oh zo typerende kenmerken van hem; De soort vissersjas, vettig haar, ongeschoren kop, en de vieze nagels....en ik hoorde hem zelfs nog zijn neus ophalen. Ik denk dat weinig mensen hem hebben herkend, op een collega en mij na dan.

Dure Shake............Wel lekker!

Daar wil ik een keer eten zei mijn Brabantse schone ooit, bij Lombardia in Antwerpen. Een legendarisch gezonde-voeding shop-café, gerund door een hippe crew. Lombardia is in Antwerpen dé place to be voor vegetariërs. Uiterst originele gezonde gerechtjes, allemaal ook mooi opgediend. Zelfs wereldsterren als Moby en Sting komen hier niet zelden over de vloer voor een lekkere biologische maaltijd. Lombardia is het mekka voor de vegetariërs. Alle ingrediënten zijn in dit restaurant biologisch en dat is wat als muziek klinkt in de oren van mijn Brabantse schone. Een dagje uit in Antwerpen moest de gelegenheid bieden om wat bij Lombardia te eten.
Na even te hebben gezocht in centrum van Antwerpen hadden we het gevonden.
Het is behoorlijk klein binnen met een nogal drukke psychadelisch interieur maar het was prachtig weer dus we zaten op het terras.Van al het geslenter in de stad hadden we zin om iets lekkers te drinken en verwenden ons zelf met een vanille- en banaan schake. Het is dat we het al wisten want wat je van een 256ml beker vanille shake a €4,20 mag verwachten is, dat het op zijn minst lekker is en dat was het ook maar meer ook niet. Wel biologisch, maar de prijs? Dat was wel even slikken dus. Het gebruik van het sanitair is ook zeer apart en niet alleen omdat het er zeer klein is maar ook omdat het alleen toegankelijk is door betaling van 50 cent. Op zich opmerkelijk want je bent toch een betalende klant. Maar als je op de al zo kleine ruimte tussen de twee toiletten de affiche leest schuilt er iets anders achter. Zodra je de deur opent na de 50 cent te hebben in gedaan valt er een jetton uit het systeem, die dan 50 cent waard is en je kan inzetten bij het afrekenen. Erg apart.
We hadden een gezonde trek dus bestelden beiden een heerlijke Biologische salade. Het is overweldigend wat een diversiteit aan smaak. Lombardia heeft ook een uitgebreid assortiment van biologische granen en peulvruchten zoals spelt, quinoa, couscous, boekweit, volle rijst, koraallinzen etc. De ingrediënten worden dagelijks bereid en verwerkt in verschillende gerechten.Heerlijk.

Wat ook erg lekker was de verse gemberthee en Organic Cola
Al met al is deze zaak iets aparts en als je er van houd zeker de moeite waard om te bezoken. Het is prijzig maar je krijgt er lekker en met zorg klaargemaakte gerechten. Oh ja, als je ooit gaat en je besluit op het terras te eten, zorg dat je dicht bij het restaurant gaat zitten. Omdat ze tot zes uur open zijn, ruimen ze de leeg gekomen tafels tegen die tijd alvast op. Zo kan het gebeuren, zoals bij ons, dat je midden op het terras overblijft
omdat alle tafels om je heen zijn opgeruimd!!!