van Leeuwen is de naam

We rijden met de auto van Kruisland  naar Wouw. Als je in het donker rijdt dan volg je als het ware de koplampen. Ineens zien we een fiets in het gras naast een sloot. Het was meer een greppel dan sloot maar in ieder geval vreemd dat die fiets daar lag. Ik keek gelijk om tijdens het rijden en zei tegen mijn Brabantse schone;  Het zal toch niets ergs zijn? Je gaat niet gelijk op je remmen staan als je zomaar een fiets langs de kant ziet, dus voordat je het weet ben je zo weer een paar honderd meter verder. We bespreken de mogelijkheid dat er misschien iemand was aangereden. Het was ook zo'n vreemde plek. Afijn, weer honderd meter verder hadden we het ineens over reanimeren en ik bedacht ook dat ik direct 112 zou bellen. De gedachte dat daar wel iemand in de greppel zou kunnen liggen, liet ons niet los. We besluiten om te keren en te gaan kijken want, stel je voor dat je de volgende dag erachter komt dat er wel iemand lag. Tja...Dat vergeef je jezelf niet gauw. We zien dat alle auto's doorrijden. We naderen de plek, een beetje gespannen stap ik uit en steek over. Ik kijk of de fiets niet op slot is en besluit om langs de greppel te kijken. Ik liep een meter of tien, twintig door toen ik opeens een stem uit het donker hoor zeggen; Daar ligt niemand hoor!... Ik schrok enigzins en zocht in het donker naar de verzender terwijl er weer een paar auto's voorbij rijden. Aan de overkant van de weg staat een klein oud gedrongen meneer met een emmer in zijn handen. Ik waarschuw hem dat er een auto aankomt alvorens hij gaat oversteken. Hij haalt flink zijn neus op en ik zie het nat op zijn bovenlip glimmen door het licht van weer een passerende auto. Met een enigzins verontschuldigend klinkende stem wil ik hem uitleggen waarom ik .... door het geraas van de passerende auto's hoorde hij mij niet en begon hij ook op een verontschuldigende toon uit te leggen wat hij aan het doen was. Het voelde alsof ik werd gesnapt en ik denk dat hij dat ook zo voelde. De kleine gedrongen man, die nu voor mij stond en een duidelijke natte neus had  vertelde mij dat hij aardappels van het veld aan het rapen was.
Vroeger mocht je, na toestemming van de boer, na het rooien van een veld aardappelen, de achtergebleven aardappelen rapen. Dit deden de minder bedeelden in een dorp. Je hoort er niet veel meer over maar het gebeurd nog met regelmaat.
Ik kreeg niet echt de kans om te vertellen dat ik....Hij vervolgt zijn betoog door te zeggen dat hij er 's middags al was geweest en dat hij nog een mooi stapeltje aardappels had klaargelegd om ze in de avond op te halen. Ik maakte, door zijn uitleg heen, mijn bedoelingen duidelijk maar deze man, die tussendoor zich met een ferme handdruk voorstelde "de naam is van Leeuwen" was vol van zijn verhaal over de aardappels.
Ik waarschuwde de man voor weer een auto die vlak voor ons stopt, het blijkt mijn Brabantse schone te zijn die met de auto was gekeerd.. Ik nam afscheid van hem met de boodschap dat er gelukkig niets aan de hand was. Meneer van Leeuwen gaf mij nog even mee, na nog even zijn neus flink op te halen, dat de emmer leeg was omdat hij in het donker de bewust apart gelegde aardappels niet had gevonden. Ik moest daar om lachen en wenste hem verder een goede avond en stapte in en verdwenen in het donker. Na een paar honderd meter had ik dit verhaal aan mijn Brabantse schone verteld en we hadden er geen spijt van dat we wat vertraagd waren in onze reis tussen Kruisland en Wouw. We waren er nu zeker van dat er niets ergs gebeurd was en een ontmoeting rijker....met meneer van Leeuwen!

De Loempiaman

Ik had een beetje haast maar het weerhield mij niet om toch te stoppen bij de Vietnamese loempiameneer. Daar gezeten in zijn kleine frituur wat gebouwd is uit een kleine aanhanger.Veel meer ruimte dan wat er nodig is om er te kunnen zitten was er niet.
Deze vriendelijke man doch bijna niet te verstaan, tuitte zijn mond, kneep met zijn ogen en draait zijn hoofd een kwart slag bij de vraag van mij, of hij het nog druk had gehad? Niet druk dus. Tja, soms gaan de zaken goed en ook weer niet en dat het een druilige zaterdag is doet daar niets aan toe, denk ik zo. De ene keer heb je er trek in en soms ook niet. Het is geen waar wat je haalt als maaltijd maar als tussendoortje. Hij staat er elke zaterdag en net buiten het centrum maar het is een doorlopende straat, naast een parkeerplaats, genoeg aanloop dus. Met mijn handen in mijn zakken en geleund tegen zijn toko bekijk ik deze man met genoegen, ik schat hem tegen de zeventig jaar.  Ik bestel er tien en tegelijkertijd schop ik zachtjes tegen het blok hout voor een van zijn wielen. .
Hij doet er tien in en verhoogd de hittebron. Ik hoor geen geknetter van het frituur dus ik ga op mijn tenen staan en kijk in de pan en bemerk dat het frituur niet heet is. Nou, dan maar even wat langer wachten, dacht ik. Niet veel langer bemerkt hij dat ook. Hij verdwijnt onder in zijn toko en voel het geheel schudden. Al gauw had ik door dat het wel wat langer zou kunnen duren dan dat even van daarnet. Gasfles leeg? Vroeg ik. Met wat onverstaanbare woorden maakte hij mij duidelijk dat het zo verholpen zou zijn. Na wat gesleutel en heen en weer geschud was het hem toch gelukt. Hij strijkt een lucifer aan en ik hoor het bekende geluid van het ontbranden van het gas. Ik ging maar een beetje ijsberen en om mij heen kijken om hem maar niet op zijn vingers te kijken. Plots begon de loempiameneer met een verhaal waarbij ik me afvroeg, waar gaat dit heen? Hij vroeg mij, met gepaste voorzichtigheid, of ik iemand kende die vrijgezel was en die een Vietnamese vrouw zocht.
De familielid in kwestie zou het land moeten verlaten, tenzij ze zou kunnen trouwen met een Nederlander. Het is natuurlijk een praatje maken omdat mijn tien loempia's in afgekoeld frituur lagen te drijven en tegelijkertijd een vette schijnhuwelijk te arrangeren. Ik vermaakte me wel met deze aandoenlijke man. Hij heeft zijn complete familiefoto, die tegen de kleine vitrine was geplakt, persoon na persoon laten zien.  Zijn oude vinger ging hoofd na hoofd af met de nodige uitleg wat voor beroep ze hadden.
Grote familie, de ene was ingenieur, twee artsen en een andere had een eigen zaak. Allemaal wonende in Nederland. Hij woonde hier zelf al dertig jaar. De derde zoon  in de rij woonde in België en verdiende zo goed dat hij een huis van 1,2 miljoen had laten bouwen. Ik wilde er een grap van maken, dat als ik net zoveel als zijn ene zoon zou verdienen, hij van mij een grotere toko op wielen had gehad. Ik liet die grap maar achterwege. Hij ging verder met vertellen. Ooit waren ze gevlucht voor het communisme en was zelf officier geweest. Zijn portemonnee was gevuld met foto's en met in dit land niet geldende verklaringen van zijn kunnen in Vietnam. Af en toe keek ik naar het kleine pannetje en zag dat het frituur goed begon op te warmen. De loempiameneer bleef glimlachen en zijn familie aanprijzen. Ik stond inmiddels al een klein half uur en was eigenlijk onthaast. De loempia's waren klaar en rekende af. Ik liep met een glimlach naar de auto en voor dat ik die startte, stond ik even stil bij wat deze man mij allemaal te vertellen had. Ik  nam een hap van een hete loempia en ging geamuseerd op weg naar huis.

Geweldig verhaal

Elke zaterdag gaat mijn collega Ad naar de bakker, zo ook dit keer. Geduldig wacht hij zijn beurt af. Hij moest een half bruin en een paar croissantjes hebben. Hij is met zijn volle baard, polsen zo dik als een bovenarm, blauw lumberjack, 100kg+ schoon aan de haak en een hart van goud, een opvallende verschijning.
Een dag eerder, ergens in het land, waren we aan het werk. Die dag hadden wij fundatiegaten gemaakt van 1 meter diep. Niet zozeer iets bijzonders, maar goed dat waren een van de dingen die we die dag gedaan hadden. Het gebeurd met regelmaat dat er 's nachts een veldmuisje of een kikker in valt. Ik heb er genoeg levend  uit gehaald, maar soms zit er grondwater in en dan overleeft een veldmuis het niet.
Ik ken Ad al ruim 18 jaar en we hebben al heel wat met elkaar meegemaakt of ik kan beter zeggen, heeft hij met mij meegemaakt! Wat ik bij die man allemaal heb uitgespookt, je wilt het niet weten. Van een brooddoos vol met zand vullen tot kruis uit onderbroek knippen en van doodstijve spreeuw op dashboard tapen tot volle emmers water over zijn hoofd gieten. Door bedden heengezakt, opnames gemaakt van zijn gesnurk, geklapper en gefluit in zijn slaap.

Een meneer die voor Ad aan de beurt was bleef maar bestellen. Als je op je beurt aan het wachten bent, dan rest er niet veel meer dan een beetje voor je uit te kijken. En veelal met je handen in je zak. Het voelde zacht aan en het duurde enkele minuten voordat hij zich afvroeg wat hij nou tussen zijn vingers had. Nieuwsgierig trok hij het uit zijn jaszak en schrok zich wezenloos toen hij zag dat hij een dode veldmuis aan het masseren was. Hij kreeg niet de kans om het goed te relativeren want hij was al aan de beurt. Hij besteld zijn half bruin en wat croissants.
De hond van Ad, Lady genaamd, schoot de woonkamer in en uit met het nodige geblaf, dat hij zich er aan stoorde. Het speelse van Lady ging zo nog een tijdje door.
Fronsend keek hij naar Lady en begon met het afruimen van de eettafel. Ad zag de staart van de hond net achter het bankstel vandaan. Zijn nieuwsgierigheid, waarom de hond zich zo gedroeg, zorgde ervoor dat hij er toch maar even naar ging kijken.
Met wat gevloek en moeite pakte hij het uit zijn bek.
Het gebeurd al niet dagelijks dat je in je jaszak een dode veldmuis vind, maar dat je die bij thuiskomst in de tuin gooit is des te vreemder. Waar Ad geen rekening mee hield, is dat Lady het netjes ging halen en er zelf nog een dik half uur plezier aan had.
Geërgerd als Ad was om de dode veldmuis voor de zoveelste keer in zijn handen te hebben, besloot hij de muis maar in de container te doen.
Dit relaas vertelde hij in het bijzijn van enkele collega's. Met de nodige beschuldigingen naar de vermoedelijke dader, die natuurlijk van niets wist. Ad vertelde het op zo'n manier dat je bijna geen verbeelding nodig had om die verbaasde blik van hem, bij de bakker te zien.
Ja, en je kan moeilijk tegen diegene die naast je staat laten zien wat je tussen je duim en wijsvinger hield!

Kilometers

Ik sluit mijn ogen en snuif de zoete lucht van de aardbeienvelden .
Heerlijk zo'n moment. Kilometers maken is de reden dat ik deze zoete inval meemaak. Ik fiets door deze mooie omgeving en wat mij altijd zo opvalt zijn de verschillende geuren. De uien die gerooid in de zon liggen, de varkenshouderijen met hun specifieke geur. Allemaal geuren waar ik met volle teugen van geniet. Kilometers maken dat is de reden waarom ik dit allemaal ruik. Ik voel mij een wielrenner, een met mijn fiets. De benen die een vaste tred hebben, uit het zadel om na en bocht weer op snelheid te komen. Ik snuif alles in mij op. Niet alleen maar de mooie dingen maar ook de wat mindere van bijvoorbeeld een dood varken onder een ovale kadaverton. Deze staan voor de erf langs de weg en daar fiets je regelmatig langs. Kilometers maken in het Brabantse. De geur van hooi afgewisseld door een veld jonge winterprei die ik nog net kan ruiken. Met deze mooie zonnige dagen dagen moeten al deze velden ook besproeid worden. Enorme waterkanonnen spuiten het water tientalle meters ver. Het vernevelde water raakt mijn huid en ik ruik de geur van het opgepomte grondwater. Kilometers lang rijd ik door deze geurenpallet. Kilometers maken en meer. Ik geniet hier van. Het afzien op de fiets wordt hierdoor ook minder zwaar. Het is laat in de ochtend en behoorlijk warm.
Ik rij door het bos en geniet van de schaduw, de koelte vouwt zich om mijn bezwete lichaam. Ik ruik de naaldbomen en ook de geur van de douw die nog in het bos lijkt te hangen want in dit dicht beboste deel heeft de zon geen vrij spel.
Kilometers moet ik maken. De laatste meters door het bos. Ik rij het licht in net zoals je uit een tunnel rijd. De warmte ontvang ik met genoegen, heerlijk. Uit het zadel en gang maken, geconcentreerd met het hoofd gebogen en kijkend naar het asfalt wat lijkt te smelten afgewisseld met een klein kijkje omhoog. De druppels zweet langs mijn slaap richting kin.
Dorst wordt gelest door een flinke teug uit de bidon. Kilometers maken!
Smalle paadjes dwars door het land heen. De koeien die lekker lui op de grond liggen lijken mij uit te nodigen, kouwend op hun gemak staren zij mij na. Soms zeg ik wat tegen ze, is dat genieten of wat! Nog wat tempo maken om het gemiddelde wat op te krikken. Kilometers maken en meer...
Ik rij vlak langs de grens van Belgie. Ik rij graag in België en wat ik het liefst doe is er een tas koffie nemen op terrasje bij een cafè. Heerlijk! Na een kleine twintig minuten stap ik weer eens op. Onderweg naar huis is het tempo wat lager en geniet des temeer van de omgeving. Twee uurtjes fietsen en dan zoveel genieten van deze omgeving. Kilometers maken..... ik zou het vaker moeten doen.

John Papillon, John uit Texel, Johnny de Wegkapitein, Foute John, John Appelmoes........ Iedereen kent wel een Johnnie !

Begin jaren negentig was de rockband Pearl Jam razend populair. De kans om ze toen der tijd live te zien sloeg ik af en is nog tot nu toe een van mij stomste beslissingen omtrent het wel of niet gaan naar een band. Ondanks dat ik niet veel van hun werk heb, ben ik een liefhebber, geen grote en ik mag wel zeggen dat ik erg gecharmeerd ben van Eddie Vedder. Zo ook weer toen ik hun nieuwste single Just Breathe hoorde. Geweldig nummer! Ik zocht uit wat hun nieuwste cd was en raakte bijna in vervoering toen ik het nummer Johnny Guitar zag. Het zal toch niet..... Dè Johnny zijn? en dan bedoel ik niet een van die vele Johnnies die we kennen.
Ik beluisterde het nummer en na de eerste woorden kwam de bevestiging. De eerste regel gaat als volgt;
"Johnny Guitar Watson staring at me Riding on 3 wheels". Fantastisch! Ik ken deze Johnny van de twee albums What The Hell Is This en "Funk Beyond the Call of Duty" Ik heb de twee albums van deze geweldige funkzanger nog steeds ergens op zolder liggen. Wat mij steeds meer fascineerde was de vraag, wat de link was tussen wijlen Johnny Guitar Watson en de zanger van Pearl Jam?
Het schijnt dat zanger Eddie Vedder geïnspireerd raakte door de collage van Johnny Guitar's album covers in de badkamer van de oefenruimte van de band. Het gaat specifiek over de album cover van What the Hell Is This? (1979), waarop Johnny Guitar zittend op een driewieler met drie vrouwen staat afgebeeld. Het nummer gaat over een man die aangetrokken is tot een van de vrouwen op de album cover en zich afvraagt waarom de vrouw liever een van Johnny Guitar's vele vrouwen wil zijn dan de unieke vriendin van deze man. Tja, zo kan het ook. Een gedachte en daar schrijf je een liedje over. Ik vind het een geweldig nummer, mede omdat het gaat over iemand waarvan ik zijn platen grijs heb gedraaid.

Wat de natuur ons bied: Reuzenbovist

Het is algemeen bekend dat sommige paddenstoelen giftig zijn.Sommige paddestoelen zijn eetbaar en de bekendste is natuurlijk de champignon, maar de meeste zijn smakeloos, of hebben een scherpe smaak of zijn vies. Sommige paddestoelen zijn heel erg giftig. Je kan er erg ziek van worden, overgeven en diarree maar sommige zijn zelfs zo giftig dat je er heel snel dood aan gaat! In Nederland bestaan ongeveer 30 soorten giftige, waarvan 7 dodelijke, paddestoelen!
Met deze wetenschap in gedachte was het toch niet zo raar dat ik mijn collega toch raar aankeek toen hij zei; Kan je gewoon eten hoor! Nou ja, Ik had hem net verteld dat ik in de bosjes een voetbal dacht te zien liggen en dat ik eenmaal dichterbij gekomen er achter kwam dat het geen voetbal was. Vol verbazing keek ik naar iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Hij vertelde dat het een reuzenbovist was en heeft moeite moeten doen om mij er van te overtuigen dat het eetbaar was. Hij vertelde dat het vroeger armelui kost was en hoe je het moest bereiden. Je snijd er dikke plakken van, haalt ze door een eidooier en dan door de bloem. Om en om in de pan, snufje zout en smullen maar. Eenmaal thuis ben ik er gelijk aan begonnen. Best spannend, iets eten wat je ergens uit de bosjes hebt getrokken en je collega op z'n blauwe ogen geloven. Maar goed, ik die bal in dikke plakken gezaagd en verder bewerkt. Klaar. Bakken die handel
maar voor dat ik een hap nam heb ik wel eerst een schietgebedje gedaan want je weet maar nooit, een fout op de werkvloer is zo gebeurd ha ha ha. Ik moet zeggen dat het een heerlijke armelui kost is. Ik heb bijna heel die bol opgevreten. Wat mijn collega niet wist is dat de consumptie er van met mate wordt aangeraden want de bovist slaat zware metalen op. Ander minder smakelijke info is, is dat het vaak op grasvelden in de stad te vinden is. Dat is niet zo vreemd, want de Reuzenbovist houdt van hondepoep! Tja dat is minder!

Wat de natuur ons bied: Oesters

Ik moest en zou het hebben. Ik wilde gegratineerde oesters als amuse met het kerstdiner. Ik doe graag dingen zoals het hoort. Dus, oesters open je met een echte oestermes.

Eén dag voor kerstavond, ja ja alles op het laatst, liep ik een winkel binnen. De eerste gedachte was niet echt positief. Man allemachtig wat is dit? Deze winkel had 55 jaar stilgestaan in haar inrichting. Ik dacht hier ga ik het zeker niet vinden.Weinig waar was met logica opgesteld. Na wat heen en weer te hebben gelopen had ik nog maar weinig hoop om een oestermes te vinden. Ik liep naar de uitgang totdat ik met bijna ongeloof in een halflege vitrine de oestermes zag die ik nodig had. Ha, weliswaar in een oud doosje bij elkaar gehouden met vergeeld plakband. Iedereen kent Jan Snel en zijn winkel. Hij had enorme borstels van wenkbrouwen en een overhemdkraagje met een bruine rand. Dat leidde mij zo af, dat ik de prijs die hij opnoemde, niet eens wilde verstaan leek wel. Ik zei pardon? 31 euro? Ja, dat staat er op zei hij. Ik haalde het uit het doosje en ik moet zeggen, dat het wel kwaliteit was. Ik wilde het per se hebben want ik had het al eens met een aardappelschilmesje gedaan en dat ging niet al te makkelijk.

Zo, nou heb ik het mesje, nou de oesters nog.
Onlangs wist een collega mij te vertellen waar ik ze kon vinden. Nooit geweten dat je ze hier aan de nederlandse waterkant kon vinden. Rauwe oesters vind ik niet echt lekker. Maar net zoals met haring, wil ik het wel leren eten. Echter, gegratineerde oesters (foto) in een vers geklopte roomsaus met wat peper, nootmuskaat, cayennepeper, knoflook, gesnipperde ui, peterselie en geraspte jongbelegen kaas, goddelijk! Met een stevige schroevendraaier en handschoenen ging ik op pad om in de vluchthaven van Bruinisse oesters te steken.
Heerlijk om zo vroeg in de ochtend bij laagtij en rond het vriespunt met enkele meeuwen als metgezellen, langs het water te struinen om oesters te steken. Ik heb het zelfs aangedurfd, zoals verwente oesterliefhebbers dat doen, om enkele oesters ter plekke direct na het openen zo uit de schelp naar binnen te slurpen. Eet smakelijk!

Wat de natuur ons bied: Kokkels

Elke zomer als we langs Bruinisse rijden, op weg naar de Zeeuwse kust, zie ik ze zittend op een krukje, wroetend in het zand. En sjouwen met volle emmers. Al jaren vraag ik mij af wat ze nou precies zoeken. Meestal zijn het mensen van Chinese afkomst. Langs de kant zie je ze rondom de barbecue. Ze maken er een gezellige dag van. En niet zomaar een paar, nee hele gezinnen. Het straalt een soort van gezelligheid uit. Benieuwd naar wat ze zoeken, besloot ik eens iemand daar over aan te spreken. Ik liep naar een vrouw toe en vroeg haar wat ze nou precies aan het doen was? Deze Chinese dame, die zittend op een krukje met harkje schelpen onder het zand haalde, probeerde mijn vraag met de nodige taalbarrière te beantwoorden. Ze vertelde dat het en hoe je die klaarmaakt.Ik hoorde het belangstellend aan en tegelijkertijd hielp ik haar met het zoeken. Met je handen door het grijszwarte zand wroeten. Heerlijk! Ik vindt het geweldig dat je dit in de natuur kan vinden.Ik bedankte de vrouw en ging verder.
Mijn nieuwsgierigheid werd beloond en besloot terplekke dat ik de volgende dag ook kokkels gind zoeken. Ik zag het helemaal zitten. Eenmaal thuis zocht ik op het internet wanneer het laag tij zou zijn. Anders is het erg lastig zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Je maakt de kokkels zoals je mosselen maakt. Er zit een nadeel aan kokkels en dat is zand. Er zit veel zand in de kokkels. Daarom moeten ze eerst een volle dag in een emmer leidingwater met veel zout te worden gelegd. De kokkels die niet echt van leidingwater houden gaan hierdoor spugen. Waarbij het zand meekomt. De kokkels zijn heerlijk met een glaasje wijn, stokbrood en kruidenboter.

Stinkie Mouse

In onze schuur staan vier grote tonnen met voer voor onze dieren. Drie bakken voor de konijnen: hooi, stro en voer en één voor de kippen. Op een dag merkte ik op, dat we een gast in de schuur hadden. De ongenode gast had hier weliswaar een paradijs voor zichzelf. Ik beeldde mijzelf in hoe deze gast, als wij er niet waren, zich tegoed deed aan al deze lekkernijen. Soms als de deur openstond kwam er wel eens een tortelduif hem vergezellen. Op een dag was de ronde bak met voer zover leeg dat hij er niet meer uit kon komen. Met andere woorden, hij vrat zichzelf gevangen. Deze vriend, want zo zien wij ze, werd vriendelijk gevangen en verder in de tuin losgelaten.

Een paar maanden later toen het wat kouder werd zal hij zich bedacht hebben. In plaats van in de schuur te blijven en er als een duveltje vandoor te gaan als ik de deur opendeed, is hij toch gedreven door zijn vraatzucht iets verder gaan kijken. Tot mijn grote spijt, want we hadden ineens een huisvriend erbij. 's Avonds hoorde je hem over het plafond lopen. Zelfs zover in huis dat toen ik in bed lag, hem vlak achter mij heb gehoord. Weet je, het is niet zo erg als zo'n beestje door je huis wandelt, maar de gedachte dat ze niet zo nauw kijken met een paar nakomelingen, tja dat is niet zo.....? Ik zou die ingang, die ze zelf gemaakt hebben, bij de aftapkraan die ik dicht tegen de schuur had gemaakt eens moeten dichten. Ik zou dan wel graag willen weten, dat ze niet meer binnen waren, want ja, hij was niet meer alleen.
Maar goed. En zo ging het nog een tijdje door.

Op een vrijdagmorgen rook het niet echt fijn in onze toiletruimte. Je zou zeggen dat dat niet zo vreemd zou zijn, maar er was nog niemand die zijn hoopje had laten varen. Ik begon de klusser die we 3 jaar geleden de boel hadden laten verbouwen, alweer de schuld te geven. Ik zag al dat ik de vloer moest openbreken om de afvoer te repareren. Na enkele dagen, vol van verontwaardiging van waar deze penetrerende geur vandaan kwam, was mij toch wel duidelijk geworden, dat het niet van de afvoer kon komen. Nee, want in de bovengelegen slaapkamer van Indi rook het nog veel erger dan in de toilet. Op een dag kwam het besef dat het een kadaver moest zijn.
Je kent vast wel zo'n tekenfilm, waarbij de huisbewoner op een gegeven moment gedreven door waanzin, na bijna het hele huis beetje bij beetje gestript te hebben, uiteindelijk het ultieme middel terhande neemt. Namelijk, explosieven! Dit gebruikte hij dan net zolang totdat hij dat beestje dacht te hebben. Nou, ik wilde het niet zover laten komen. Goed mijn neus gebruikt en het besluit genomen om in de slaapkamer een paar vloerdelen eruit te halen. Met alle risico's vandien. Na veel moeite was het mij gelukt, maar in 2 minuten kwam toch even dat beeld van die ene tekenfilm..... nee he!
Niks... helemaal niks. Dus ik dacht, dan maar het kleine plafond vòòr het toilet deels te openen.
Nu had ik echt meer geluk. Na een paar sierplinten en schroeven los te hebben gemaakt, kwam het kleine lijkje tevoorschijn. Man wat een stank.
Probleem opgelost wat betreft de stank, maar er is een gezegde en die luid; Een muis is nooit alleen! Ik heb onze kat ingeschakeld en hoop nu dat ik niet meer hoef slopen. Voor de zekerheid ......toch maar een muizenval kopen!