De autoreis duurde 2 uur en dat alleen maar om een heuse trail te lopen. Inschrijven deden we bij de plaatselijke voetbalvereniging
RFC XHOFFRAIX en omkleden in echte Frans Belgische betonnen catacomben, kleedkamers dus. Nog snel een kop koffie nemen en naar de start toe. Samen gingen we van start, voor ons beide de eerste echte trail. Ik wist niet precies wat mij te wachten stond, mijn collega en loopmaat ook niet. Al snel was het zwaar en ontiegelijk ruig. Ik schrok me wild - ha ha ha - maar het was heerlijk afzien en met enigszins het besef dat wat ging komen nog zwaarder zou zijn. Nou, ik heb het geweten hoor; Kronkelende paden langs riviertjes. Je naar de overkant begeven via keien. Weinig ruimte (Foto) om elkaar in te halen, als je dat nog bij machte was - Mijn loopmaat was ik al snel uit het oog - oneffen paden vol met wortels keien, steen en modderpaden. Zeer gevarieerd parkoers. Steil omhoog! Zo steil dat je met behulp van je handen op je bovenbeen jezelf moest afzetten om vooruit te komen. Je begaf je zo in een hoge gras, heide en zo weer in het bos. Onder bruggen lopen. Langs afgronden van een meter of twee a drie. Zelfs bomen die omgewaaid waren waren obstakels die onderdoor gelopen dienden te worden. Mijn gezicht was een grote glimlach, zo heb ik ervan genoten, geweldig!.Ik kan mij niet heugen dat ik zo heb genoten op een zaterdag. Deze eerste kilometers joeg mijn hartslag tot de 180! De glimlach op mijn gezicht werd minder dermate het parcours zwaarder werd. Door het rivierwater lopen ( Foto ) en onder viaducten ( Foto ) en direct een steile beklimming die weer moest worden afgedaald. Elke stap die je doet moet precies gemaakt worden want, je maakt zo een rare stap en dan is het einde oefening. Deze discipline die ik al een tijd wilde doen speelde zich af in Malmedy België. De Ardennen op zijn best. Mijn tempo was niet hoog maar kwam wel redelijk vooruit. Het steile parcours begon (Foto) zijn tol te eisen en niet alleen bij mij.
Dankzij mijn nieuwe GARMIN Forerunner 305 met GPS, kon ik zien dat ik nog 10 km te gaan had met een hartslag rond de 160. Wat mij enigzins geruststelde maar niet betekende dat het makkelijk ging. Nee, integendeel ik heb afgezien je wil niet weten. Man wat was dat afzien. Halverwege deze trail begon de tekst "I'm just a simple mortal, not a superman" van The Cult zich in mijn hoofd af te spelen. Tja, wat er allemaal door je hoofd gaat wil je niet weten. Vaak denk ik; waar doe ik het allemaal voor. Zo zwaar ben je dan op dat moment aan het afzien.
Het is niet alleen een kwestie van fysieke kracht en of conditie maar ook het mentale element telt zeer zwaar mee. En toch genieten! Afijn terwijl ik weer moet dalen en mijn kuiten op ontploffen staan krijg ik een signaal wat mij ongerust stelde. De kronkelige paden zijn nu erg drassig. Elke stap die ik zet verdwijnt wel enkele centimeters in de blubber. Weer krijg ik een signaal en wel uit mijn darmstreek, wat niet erg fijn is moet ik zeggen! De gedachte al dat ik moet.... Ik dacht even het te kunnen oplossen door het te ontluchten tijdens de ren. Ik moet je zeggen dat dat een aparte manier van concentratie vereist. Tijdens het rennen een scheet forceren. Nou het lukte, maar kon niet zeggen dat het de opluchting was waar ik zo op had gehoopt! De nood werd nu acuut en ik verdween uit het pad en liep wel 30 meter een bossage in. Alles ging uit, op mijn schoenen na. De opluchting was groot. Je kan er donder op zeggen, maar je vraagt je dan af waar dan die vliegen ineens vandaan komen, man wat erg is dat! Tijdens deze "Grande Sanitaire Stop" doemt al snel de vraag op hoe moet ik nou...? mijn zakdoek was de eerste gedachte. Maar wat mij ineens zo opviel was het mooie groene met dauw bedekte mos waar ik op gehurkt zat! Ha! Dat werd het en ik moet zeggen wat een heerlijk gevoel, schoon en een heeerlijke afkoeling! Moaahh!! Alles werd weer aangetrokken om vervolgens weer alles uit te moeten trekken omdat... Nou ik was klaarblijkelijk nog niet klaar ja (?) Eindelijk klaar en sloot gelijk aan bij een stel renners die toch wel verdacht keken waar ik vandaan kwam. Ik kwam al snel op ritme en besefte wel dat mijn eindtijd wel niet best zou zijn. Dwars door het donkerst bos van mijn leven richting finish. Maar het was verder dan ik dacht en het was verder afzien. Ik merkte toen pas op hoe hoog we zaten want er kwam weer een afdaling van formaat. Nog even door het bos en een soort licht hellend vallei naar het dorp en dan zouden de 15km er op zitten. De laatste kilometer kon ik nog versnellen. Bij de finish was mijn loopmaatje al gedouched en gehavend. Bij de laatste helling ging hij zo hard naar beneden dat hij over de kop is gegaan. Elleboog in het verband en schaafwonden waren zijn trofeeën. Ik kan wel stellen dat als hij niet was gevallen en ik geen Grande Sanitaire Stop had gehad, dat we dan een betere tijd hadden gelopen. We hadden echt een geweldige zaterdag! Benieuwd naar de Totals; Gemidd. hartslag - snelheid - Afstand - enz. Speel de Garmin Player af Let op bij 9.5 Km is in de grafiek duidelijk de Grande Sanitaire Stop te zien!!
