Terwijl we aan de koffie zaten, merkte ik op dat Lon, druk en aanwezig zoals hij waarschijnlijk altijd is, wat aan het vertellen was. We waren niet alleen in het ballenhok van VV Meto, in Hoogerheide. Een stuk of zes vrijwilligers net zoals Lon. Ik maakte vandaag voor het eerst kennis met Lon en de anderen. Zijn drukke manier van praten viel mij op. Dus ik richtte mijn aandacht tot hem. Hij deed een man na die erg mank liep maar tegelijkertijd dacht ik dat hij zichzelf belachelijk maakte. Ik dacht dat hij die man zelf was, die mank liep. Ik had buiten zelf iemand behoorlijk zien mank lopen. Tot dat hij naar buiten wees; Kijk daar loop tie! En ja hoor, daar liep een brave vrijwilliger. Één drieënvijftig - één zeventig, één drieënvijftig - één zeventig! Vanuit het ballenhok zagen wij dat die man erg mank liep. Achter zijn stoel door ging Lon onverstoord verder met het letterlijk nadoen van die brave man.
Ik begon er toch wel om te lachen want die oudjes kunnen elkaar maar al te goed in de zeik nemen.
Hij beëindigde zijn "één drieënvijftig, één zeventig" loopje en ging zitten. Een andere vrijwilliger wees hem erop dat hij zelf mank liep. Ja, dat komt door mijn heup! Reageerde Lon. Maar, ik ben niet zo eigenwijs en nieuwsgierig als hem, beet hij van zich af. Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik vroeg hem of het geen tijd was voor een nieuwe heup! Hij zei; dit is mijn tweede kunstheup en de derde was een probleem want daar is de verzekering moeilijk over aan het doen.Ik nam een slok koffie en lette even niet op en voor ik het wist, man wat kon die man praten, was hij met zijn verhaal inmiddels in Belgie beland. Zo nieuwsgierig als ik was, vroeg ik hem: Wat is niet beter in België? Ziekenhuizen hè! Nee, het zijn net fabrieken en daar gaat ook het nodige fout. Druk legde hij uit dat het daar allemaal achterelkaar gaat en dat je bij wijze van spreken in een file van ziekenhuisbedden lig. Ze komen met een doos, en hij beelde die doos uit, en daar mag je dan een heup uit kiezen. Ha ha ha! Hij lag helemaal in een deuk en ik begon me steeds meer te amuseren om Lon. De proffessor was net een uitvoerder en die studentjes mogen die operatie uitvoeren. Maar ik zit mooi met een verkeerde heup en daar is de verzekering nou moeilijk over aan het doen. Ik onderbrak hem en vroeg hem, Hoezo? nou, het zit zo. Als ik ga plassen dan wil de ene kant gaan zitten en de andere kant wil blijven staan! Wederom had ik een denkbeeldig vraagteken boven mijn hoofd hangen... Das niet zo makkelijk dan hè! En lachen dat hij deed. Ik begreep er geen snars van. Koffie? Ja , schenk maar bij hoor, antwoordde ik. Anders neem je voor de andere kant toch ook een vrouwenheup,riep een andere vrijwilliger. Dan willen ze allebei wel zitten! Zes man in een schaterlach!
Ik spuugde zowat mijn koffie uit en nou werd het toch echt wel een beetje verwarrend. Hij zag aan mij dat ik er niets van snapte en zei: Jaha! Verkeerde heup hè.
Een vrouwenheup, die zijn anders! En daarom loop ik mank!
Ha, Stomme gasten hè, daar in België!
Dus, ziekenhuizen zijn niet altijd beter in België, merkte ik op! Nee, zeker niet...en hij ging wederom onverstoord verder met zijn onwaarschijnlijke belevenissen met het desbetreffende ziekenhuis in België. Echt, wat die man er allemaal wel niet van maakte. Prachtig! Wat hebben we gelachen daar in dat ballenhok, met zes heren die gezien hun leeftijd, op hun beurt weer , wel raad wisten met de ervaringen van Lon.
Niet in België!! Neem ik zo maar aan!!
We liepen naar buiten immers er moest ook nog gewerkt worden.
Lon liep iets voor mij uit: "Één zestig - één vijfenzestig - één zestig.......!
