Ik voelde de onmacht en graaide in de lucht. Het was pijnlijk en ik slaakte een kleine wanhoopskreet. Er achteraan rennen ging niet. Het lang nakijken was het enige en ik besefte dat ik er niets meer aan kon doen. Tjee, wat doet dat zeer! Mijn collega moest wel lachen en voelde de pijn met mij mee. Het waaide met de wind mee, een heel eind. Ik bleef er lang naar kijken en zag het steeds verder weg fladderen. Ik wilde er nog steeds achteraan maar.... Aaarghh!!! Ik lette goed op waar het terecht zou komen en hoopte, tegen beter weten in, dat het daar zou blijven liggen. Helaas kwam het op straat terecht. Maar, wat was dat voor een raar gevoel. Weinig keren meegemaakt. Je laat wel eens iets vallen, waar je al iets eerder daarvoor voor gewaarschuwd was. En toch gebeurd het je! Stom! De wind stond verkeerd of... als ik aan de andere kant had gestaan, dan had ik er nog naar toe gekund, maar....
Stadion De Kuip was voor vandaag ons werkgebied en het was heerlijk weer. Tussen de middag at ik zowat elke dag zo'n heerlijk in de jus drijvende bal gehakt. Gevaarlijk lekker zo'n bedrijfskantine, lekker en niet duur, maar dat terzijde. Bij het afrekenen van de broodje bal kreeg ik de eerste waarschuwing.... Na het eten moesten we nog twee lichtmasten klimmen van 50 meter hoog. Bijna boven in de mast houd ik even rust en geniet ik nog van het uitzicht. Ik klom de laatste 15 meter door en kwam boven bij het bordes. We moesten lampen vervangen en omdat er 72 in zo'n mast zitten had ik een tekening bij me waarop stond welke er vervangen diende te worden. Ik pak de tekening en kreeg de tweede waarschuwing. Mijn collega zag het en maakte zo'n spitse mond met de denkbeeldige "oef....dat ging nog net goed" en ik voelde dat het nog net goed ging. Dus, ik dacht er verstandig aan te doen om het in mijn jaszak te stoppen. Ik klim nog een stukje hoger op het bordes en wat je nu gaat lezen gaat heel snel. Ik had de tekening nodig en grijp in mijn jaszak en terwijl ik het eruit haal fladdert mijn 15 euro wisselgeld van de broodje bal van 50 meter hoog, niet het stadion in, want dan had de windrichting gunstig gestaan, maar de andere kant op, richting het spoor. Het fladderen van de nog van mij zijnde 15 euro, duurde voor mijn gevoel wel een uur. En al die tijd kan je er niets aan doen. Ehh.... je wil wel maar die hoogte van 50 meter he, dat nekt je wel hoor. Ik leunde tegen het bordes aan en keek verontwaardigd naar mijn briefjes die heel langzaam, dansend linksom , en dan weer snel rechtsom draaiend steeds verder weg en nog verder en verder en verder. Totdat het briefje van tien op het spoor terecht kwam en die van vijf steeds weer van stoep wisselde. Aarrghhh!! Ik baalde, man je wil het niet weten. Na een tijdje mijmeren, stelde ik mijzelf gerust met het feit dat ik ook wel eens geld had gevonden.
En ik was er als een kind zo blij mee. Dus ik ging verder aan het werk met het besef dat, een ander er blij mee zal zijn. AAarghhh!!!
