RIFFS

Het is heerlijk om te zien als iemand schijnbaar moeiteloos iets doet waarvan jij echt alleen maar van kan dromen althans als je er zelf geen talent voor hebt.
Ik krijg kippenvel als ik iemand op een elektrisch gitaar zie spelen. Zo ook tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door.
Hier waren drie gitaristen uitgenodigd omwille dat in Engeland 'Voodoo Child' van Jimi Hendrix uitgeroepen tot de song met de beste gitaarriff aller tijden. Het nummer uit 1970 haalde het van de Guns N' Roses -klassieker 'Sweet Child O'Mine' in een poll van website MusicRadar.com. 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin haalde brons.

De gitaristen van Moke, The Wild Romance en ...... De 3 J's.
Van de laatste had ik toch echt mijn bedenkingen, zonder de andere twee goed te kennen. Zeg eens eerlijk, De 3 J's en een associatie met rock kon ik mij echt niet voorstellen. De 3 heren die, onder aanvoering van de snel pratende presentator, hun favoriete Riff speelden bezorgden mij kippenvel. Geweldig als je dat kan. Maar ja , zo zijn er legio dingen op te noemen, die de een beter kan dan de ander. Gaandeweg kreeg ik steeds meer respect en vooral sympathie met de gitarist van de 3J's. Niet alleen omdat de gitarist van de Band van Wijlen Herman Brood zich nogal laatdunkend gedroeg aan het adres van deze gitarist, maar vooral om zijn kunnen. Die vent kan spelen zeg. Tja, dat moet wel, anders wordt je niet uitgenodigd!

Terwijl ze alle drie een dezelfde Riff inzetten zat ik te genieten van hun kunnen.
Liet ik mijn fantasie gaan en zag mijzelf ook zo spelen. Geweldige momenten van even niet jezelf te zijn en verder te dagdromen. Ik heb nooit ambities in de richting van de muziek gehad maar ik ben niet de enige die roem in zijn gedachten laat passeren. Eèn van mijn beste vrienden heeft er nog regelmatig over; Waarover?
Zijn absolute dagdroom! Met zijn beste vrienden een rockband vormen. Ha ha ha, mooi!
Zo laat iedereen wel eens zijn gedachten de vrij loop!
In een ver verleden, ik was 10 jaar, heb ik gitaarlessen gehad. Er was blijkbaar in geen velden iets van talent bij mij te bekennen want wat ik mij nog kan herinneren is dat de gitaarleraar er gewoonlijk bij in slaap viel! Tja, en dan nog te bedenken dat mij moeder uitstekend gitaar kan spelen. Dus, het zal bij mij wel blijven bij het dagdromen en genieten van degene die het wel kan.

WAT IS JOUW TOP 3? Waarschijnlijk zou je daar, net zoals ik, uren mee bezig kunnen zijn. Ik kom er niet uit. Ik kan mijn favoriete bands niet uit de selectie laten. Maar het zijn niet dè Riffs waar ze het over hebben. Echte Klassiekers, superherkenbaar! Daar gaat het om. Hoewel het voor iedereen anders is wil ik je hierbij uitnodigen om een Top 3 te kiezen uit deze 20 hieronder.
Want, het zijn toch echt wel de Beste gitaarriffs aller tijden of niet?
Mocht je het niet kunnen laten om de Riff van je favoriete band, waar je je voor het leven aan hebt verbonden, aan de ultieme 3 toe te voegen, schroom je niet.

Plaats je top 3 via de reactielink!

1. The Jimi Hendrix Experience - 'Voodoo Child
2. Guns N' Roses 'Sweet Child O' Mine'
3.Led Zeppelin - 'Whole Lotta Love'
4. Deep Purple- 'Smoke On The Water'
5. Derek and the Dominos - 'Layla'
6. AC/DC - 'Back In Black'
7. Metallica - 'Enter Sandman'
8. The Beatles - 'Day Tripper'
9. Nirvana - 'Smells Like Teen Spirit'
10. The Rolling Stones - '(I Can't Get No) Satisfaction'
11.Black Sabbath - 'Paranoid'
12.Muse - 'Plug In Baby'
13. Eddie Van Halen - 'Ain't Talkin' 'Bout Love'
14. The Kinks - 'You Really Got Me'
15. The White Stripes - 'Seven Nation Army'
16.AC/DC - 'Highway to Hell'
17. Led Zeppelin - 'Heartbreaker'
18. Black Sabbath - 'Iron Man'
19. Led Zeppelin - 'Black Dog'
20. Michael Jackson - 'Beat It'

TRAIL DES HAUTES FAGNES (XHOFFRAIX)

De autoreis duurde 2 uur en dat alleen maar om een heuse trail te lopen. Inschrijven deden we bij de plaatselijke voetbalvereniging
RFC XHOFFRAIX en omkleden in echte Frans Belgische betonnen catacomben, kleedkamers dus. Nog snel een kop koffie nemen en naar de start toe. Samen gingen we van start, voor ons beide de eerste echte trail. Ik wist niet precies wat mij te wachten stond, mijn collega en loopmaat ook niet. Al snel was het zwaar en ontiegelijk ruig. Ik schrok me wild - ha ha ha - maar het was heerlijk afzien en met enigszins het besef dat wat ging komen nog zwaarder zou zijn. Nou, ik heb het geweten hoor; Kronkelende paden langs riviertjes. Je naar de overkant begeven via keien. Weinig ruimte (Foto) om elkaar in te halen, als je dat nog bij machte was - Mijn loopmaat was ik al snel uit het oog - oneffen paden vol met wortels keien, steen en modderpaden. Zeer gevarieerd parkoers. Steil omhoog! Zo steil dat je met behulp van je handen op je bovenbeen jezelf moest afzetten om vooruit te komen. Je begaf je zo in een hoge gras, heide en zo weer in het bos. Onder bruggen lopen. Langs afgronden van een meter of twee a drie. Zelfs bomen die omgewaaid waren waren obstakels die onderdoor gelopen dienden te worden. Mijn gezicht was een grote glimlach, zo heb ik ervan genoten, geweldig!.Ik kan mij niet heugen dat ik zo heb genoten op een zaterdag. Deze eerste kilometers joeg mijn hartslag tot de 180! De glimlach op mijn gezicht werd minder dermate het parcours zwaarder werd. Door het rivierwater lopen ( Foto ) en onder viaducten ( Foto ) en direct een steile beklimming die weer moest worden afgedaald. Elke stap die je doet moet precies gemaakt worden want, je maakt zo een rare stap en dan is het einde oefening. Deze discipline die ik al een tijd wilde doen speelde zich af in Malmedy België. De Ardennen op zijn best. Mijn tempo was niet hoog maar kwam wel redelijk vooruit. Het steile parcours begon (Foto) zijn tol te eisen en niet alleen bij mij.
Dankzij mijn nieuwe GARMIN Forerunner 305 met GPS, kon ik zien dat ik nog 10 km te gaan had met een hartslag rond de 160. Wat mij enigzins geruststelde maar niet betekende dat het makkelijk ging. Nee, integendeel ik heb afgezien je wil niet weten. Man wat was dat afzien. Halverwege deze trail begon de tekst "I'm just a simple mortal, not a superman" van The Cult zich in mijn hoofd af te spelen. Tja, wat er allemaal door je hoofd gaat wil je niet weten. Vaak denk ik; waar doe ik het allemaal voor. Zo zwaar ben je dan op dat moment aan het afzien.
Het is niet alleen een kwestie van fysieke kracht en of conditie maar ook het mentale element telt zeer zwaar mee. En toch genieten! Afijn terwijl ik weer moet dalen en mijn kuiten op ontploffen staan krijg ik een signaal wat mij ongerust stelde. De kronkelige paden zijn nu erg drassig. Elke stap die ik zet verdwijnt wel enkele centimeters in de blubber. Weer krijg ik een signaal en wel uit mijn darmstreek, wat niet erg fijn is moet ik zeggen! De gedachte al dat ik moet.... Ik dacht even het te kunnen oplossen door het te ontluchten tijdens de ren. Ik moet je zeggen dat dat een aparte manier van concentratie vereist. Tijdens het rennen een scheet forceren. Nou het lukte, maar kon niet zeggen dat het de opluchting was waar ik zo op had gehoopt! De nood werd nu acuut en ik verdween uit het pad en liep wel 30 meter een bossage in. Alles ging uit, op mijn schoenen na. De opluchting was groot. Je kan er donder op zeggen, maar je vraagt je dan af waar dan die vliegen ineens vandaan komen, man wat erg is dat! Tijdens deze "Grande Sanitaire Stop" doemt al snel de vraag op hoe moet ik nou...? mijn zakdoek was de eerste gedachte. Maar wat mij ineens zo opviel was het mooie groene met dauw bedekte mos waar ik op gehurkt zat! Ha! Dat werd het en ik moet zeggen wat een heerlijk gevoel, schoon en een heeerlijke afkoeling! Moaahh!! Alles werd weer aangetrokken om vervolgens weer alles uit te moeten trekken omdat... Nou ik was klaarblijkelijk nog niet klaar ja (?) Eindelijk klaar en sloot gelijk aan bij een stel renners die toch wel verdacht keken waar ik vandaan kwam. Ik kwam al snel op ritme en besefte wel dat mijn eindtijd wel niet best zou zijn. Dwars door het donkerst bos van mijn leven richting finish. Maar het was verder dan ik dacht en het was verder afzien. Ik merkte toen pas op hoe hoog we zaten want er kwam weer een afdaling van formaat. Nog even door het bos en een soort licht hellend vallei naar het dorp en dan zouden de 15km er op zitten. De laatste kilometer kon ik nog versnellen. Bij de finish was mijn loopmaatje al gedouched en gehavend. Bij de laatste helling ging hij zo hard naar beneden dat hij over de kop is gegaan. Elleboog in het verband en schaafwonden waren zijn trofeeën. Ik kan wel stellen dat als hij niet was gevallen en ik geen Grande Sanitaire Stop had gehad, dat we dan een betere tijd hadden gelopen. We hadden echt een geweldige zaterdag! Benieuwd naar de Totals; Gemidd. hartslag - snelheid - Afstand - enz. Speel de Garmin Player af Let op bij 9.5 Km is in de grafiek duidelijk de Grande Sanitaire Stop te zien!!

Ziekenhuizen zijn niet altijd beter in Belgie..........

Terwijl we aan de koffie zaten, merkte ik op dat Lon, druk en aanwezig zoals hij waarschijnlijk altijd is, wat aan het vertellen was. We waren niet alleen in het ballenhok van VV Meto, in Hoogerheide. Een stuk of zes vrijwilligers net zoals Lon. Ik maakte vandaag voor het eerst kennis met Lon en de anderen. Zijn drukke manier van praten viel mij op. Dus ik richtte mijn aandacht tot hem. Hij deed een man na die erg mank liep maar tegelijkertijd dacht ik dat hij zichzelf belachelijk maakte. Ik dacht dat hij die man zelf was, die mank liep. Ik had buiten zelf iemand behoorlijk zien mank lopen. Tot dat hij naar buiten wees; Kijk daar loop tie! En ja hoor, daar liep een brave vrijwilliger. Één drieënvijftig - één zeventig, één drieënvijftig - één zeventig! Vanuit het ballenhok zagen wij dat die man erg mank liep. Achter zijn stoel door ging Lon onverstoord verder met het letterlijk nadoen van die brave man.

Ik begon er toch wel om te lachen want die oudjes kunnen elkaar maar al te goed in de zeik nemen.
Hij beëindigde zijn "één drieënvijftig, één zeventig" loopje en ging zitten. Een andere vrijwilliger wees hem erop dat hij zelf mank liep. Ja, dat komt door mijn heup! Reageerde Lon. Maar, ik ben niet zo eigenwijs en nieuwsgierig als hem, beet hij van zich af. Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik vroeg hem of het geen tijd was voor een nieuwe heup! Hij zei; dit is mijn tweede kunstheup en de derde was een probleem want daar is de verzekering moeilijk over aan het doen.Ik nam een slok koffie en lette even niet op en voor ik het wist, man wat kon die man praten, was hij met zijn verhaal inmiddels in Belgie beland. Zo nieuwsgierig als ik was, vroeg ik hem: Wat is niet beter in België? Ziekenhuizen hè! Nee, het zijn net fabrieken en daar gaat ook het nodige fout. Druk legde hij uit dat het daar allemaal achterelkaar gaat en dat je bij wijze van spreken in een file van ziekenhuisbedden lig. Ze komen met een doos, en hij beelde die doos uit, en daar mag je dan een heup uit kiezen. Ha ha ha! Hij lag helemaal in een deuk en ik begon me steeds meer te amuseren om Lon. De proffessor was net een uitvoerder en die studentjes mogen die operatie uitvoeren. Maar ik zit mooi met een verkeerde heup en daar is de verzekering nou moeilijk over aan het doen. Ik onderbrak hem en vroeg hem, Hoezo? nou, het zit zo. Als ik ga plassen dan wil de ene kant gaan zitten en de andere kant wil blijven staan! Wederom had ik een denkbeeldig vraagteken boven mijn hoofd hangen... Das niet zo makkelijk dan hè! En lachen dat hij deed. Ik begreep er geen snars van. Koffie? Ja , schenk maar bij hoor, antwoordde ik. Anders neem je voor de andere kant toch ook een vrouwenheup,riep een andere vrijwilliger. Dan willen ze allebei wel zitten! Zes man in een schaterlach!
Ik spuugde zowat mijn koffie uit en nou werd het toch echt wel een beetje verwarrend. Hij zag aan mij dat ik er niets van snapte en zei: Jaha! Verkeerde heup hè.
Een vrouwenheup, die zijn anders! En daarom loop ik mank!
Ha, Stomme gasten hè, daar in België!

Dus, ziekenhuizen zijn niet altijd beter in België, merkte ik op! Nee, zeker niet...en hij ging wederom onverstoord verder met zijn onwaarschijnlijke belevenissen met het desbetreffende ziekenhuis in België. Echt, wat die man er allemaal wel niet van maakte. Prachtig! Wat hebben we gelachen daar in dat ballenhok, met zes heren die gezien hun leeftijd, op hun beurt weer , wel raad wisten met de ervaringen van Lon.
Niet in België!! Neem ik zo maar aan!!

We liepen naar buiten immers er moest ook nog gewerkt worden.
Lon liep iets voor mij uit: "Één zestig - één vijfenzestig - één zestig.......!

15

Ik voelde de onmacht en graaide in de lucht. Het was pijnlijk en ik slaakte een kleine wanhoopskreet. Er achteraan rennen ging niet. Het lang nakijken was het enige en ik besefte dat ik er niets meer aan kon doen. Tjee, wat doet dat zeer! Mijn collega moest wel lachen en voelde de pijn met mij mee. Het waaide met de wind mee, een heel eind. Ik bleef er lang naar kijken en zag het steeds verder weg fladderen. Ik wilde er nog steeds achteraan maar.... Aaarghh!!! Ik lette goed op waar het terecht zou komen en hoopte, tegen beter weten in, dat het daar zou blijven liggen. Helaas kwam het op straat terecht. Maar, wat was dat voor een raar gevoel. Weinig keren meegemaakt. Je laat wel eens iets vallen, waar je al iets eerder daarvoor voor gewaarschuwd was. En toch gebeurd het je! Stom! De wind stond verkeerd of... als ik aan de andere kant had gestaan, dan had ik er nog naar toe gekund, maar....

Stadion De Kuip was voor vandaag ons werkgebied en het was heerlijk weer. Tussen de middag at ik zowat elke dag zo'n heerlijk in de jus drijvende bal gehakt. Gevaarlijk lekker zo'n bedrijfskantine, lekker en niet duur, maar dat terzijde. Bij het afrekenen van de broodje bal kreeg ik de eerste waarschuwing.... Na het eten moesten we nog twee lichtmasten klimmen van 50 meter hoog. Bijna boven in de mast houd ik even rust en geniet ik nog van het uitzicht. Ik klom de laatste 15 meter door en kwam boven bij het bordes. We moesten lampen vervangen en omdat er 72 in zo'n mast zitten had ik een tekening bij me waarop stond welke er vervangen diende te worden. Ik pak de tekening en kreeg de tweede waarschuwing. Mijn collega zag het en maakte zo'n spitse mond met de denkbeeldige "oef....dat ging nog net goed" en ik voelde dat het nog net goed ging. Dus, ik dacht er verstandig aan te doen om het in mijn jaszak te stoppen. Ik klim nog een stukje hoger op het bordes en wat je nu gaat lezen gaat heel snel. Ik had de tekening nodig en grijp in mijn jaszak en terwijl ik het eruit haal fladdert mijn 15 euro wisselgeld van de broodje bal van 50 meter hoog, niet het stadion in, want dan had de windrichting gunstig gestaan, maar de andere kant op, richting het spoor. Het fladderen van de nog van mij zijnde 15 euro, duurde voor mijn gevoel wel een uur. En al die tijd kan je er niets aan doen. Ehh.... je wil wel maar die hoogte van 50 meter he, dat nekt je wel hoor. Ik leunde tegen het bordes aan en keek verontwaardigd naar mijn briefjes die heel langzaam, dansend linksom , en dan weer snel rechtsom draaiend steeds verder weg en nog verder en verder en verder. Totdat het briefje van tien op het spoor terecht kwam en die van vijf steeds weer van stoep wisselde. Aarrghhh!! Ik baalde, man je wil het niet weten. Na een tijdje mijmeren, stelde ik mijzelf gerust met het feit dat ik ook wel eens geld had gevonden.
En ik was er als een kind zo blij mee. Dus ik ging verder aan het werk met het besef dat, een ander er blij mee zal zijn. AAarghhh!!!

De PC

Het publiek gaat massaal staan en juicht.
Het rumoer in het publiek wordt door het publiek zelf weer gesust sssssssst....totdat het muisstil is. Wat een beleving in het publiek. Neurotisch wordt de bal in en uit de hand gewipt, telkens weer net zo lang tot de aanloop wordt ingezet. Snelheid en precisie zijn nodig om de tegenpartij te verrassen.
De dropbal valt als een kogel achter de tegenspeler! De gebalde vuist gaat voor het gezicht, de halsslagaders (die ik vanuit de tribune kan zien) staan onder zichtbare druk. De intimidatie van het scorende team is niet misselijk.
De tegenstander lacht met gebogen hoofd als een boer met kiespijn.
Het lang naroepen van ondefinieerbare geluiden en voor de
tegenstander langs lopen na een score, is geen uitzondering.
Elkaar een beetje jennen. Een onderdeel van de tactiek? Rivaliteit en Emotie liggen hier aan ten grondslag. Het hoort er allemaal bij.

Tijdens het invoegen op de snelweg vroeg ik aan mijn broer; Wil je het nu weten of..... Nee! Antwoordde hij. Hij wilde het beslist nog niet weten.
Er ging van alles door hem heen. En ik kan het weten, want
ongeveer 1 jaar geleden was ik een avond met hem mee. Ik wist toen niet waar we heen gingen en hij nu, op zijn beurt, ook niet. De bedoeling is dat we om de beurt elkaar voor iets uitnodigen. Alleen de datum wordt aangegeven, meer niet. Mede doordat we afspreken dat je niets via Internet mag opzoeken, om er achter te komen wat het zou kunnen zijn, blijft de verrassing het grootst.
Hij moet zich suf hebben gedacht.
We waren al een eind op weg en vlak voor de afsluitdijk zagen we een sportvliegtuigje overvliegen. Om Harrie op beetje op stang te jagen, bleef ik naar dat vliegtuigje kijken. Hij schrok en zei; Nee he, we gaan toch niet parachutespringen he!! De schrik van zijn leven, ha ha. Eenmaal aangekomen zag hij dat veel auto's in de berm geparkeerd stonden en dat iedereen dezelfde richting opliep. Een drukte vanjewelste. Is het een wielerronde? Vroeg hij.
En zo stond Harrie, midden in Franeker, zich te overpeinzen wat het nou zou kunnen zijn. Ik heb mijn broer hoog zitten en zeker mbt feiten en kennis van vele sporten, maar had toch verwacht dat hij het eerder zou raden. Het is zelfs in hem opgekomen om te vermoeden dat we naar een wellnesscentrum sauna, massage baden enz. zouden gaan. mouwah! Geen slecht idee maar om daarvoor helemaal naar Franeker te rijden??? Het was genieten om te zien hoe hij om zich heen keek, naarstig op zoek naar aanknopingspunten. Na twee straten met de menigte te hebben meegelopen zei hij aarzelend, Eh eh... ik weet wel iets maar daar snappen wij geen ene jota van! Inderdaad, dat doen we ook niet en nu nog steeds niet, Kaatsen dus.

Vreemde houten blokjes in het veld. Scheidsrechters met zwart-gele paraplu's, later bleek dat het een soort wandelstokken waren om aan te geven aan welke kant de bal in of uit was. Er werd van veld gewisseld op momenten dat we het niet verwachten.
Een meetlint werd gebruikt om te bepalen of het voorbij het blokje was of niet.
En daar zaten twee nuchtere Ollanders, die ogen en oren tekort kwamen om alles te volgen en of te begrijpen. De Friese taal is voor ons niet te verstaan en als dat nog niet genoeg is, hebben we de puntentelling, die voor niet-kenners onnavolgbaar is. We waren ook getuige van een soort van trots die Ollanders niet echt hebben meegekregen.
De Friezen hebben dat in hun genen en zijn er nogal trots op. Dat lieten ze het best uiten tijdens het Fries volkslied, dat uit volle borst werd gezongen.
Het leek alsof wij als enige niet meezongen. Het was een moment van kippenvel.

Het is pure sport die intens wordt beleefd, traditie! De PC is niet alleen de oudste jaarlijkse sportklassieker van Nederland, mogelijk wel 400 jaar oud, maar heeft ook op wereldschaal een zeer hoge leeftijd. Elk jaar op de 5e woensdag na 30 juni wordt de grote kaatswedstrijd te Franeker gehouden.
Uit het winnende partuur (team) wordt de beste speler tot koning van de PC uitgeroepen, waarna de voorzitter van de PC hem De oude Koningsbal (sinds 1883) omhangt.

Mijn broer en ik waren getuige van dit traditionele gebeuren.
Het feit dat wij getuigen waren van dit vreemde spektakel deed ons beseffen dat het een zeer uitzonderlijke soort van sport betreft.

Haw Haw Haw ! !

Ik was in de keuken bezig, uitje snijden, vlees marineren, groente snijden,
koken dus.
Een De ja Vu heeft iedereen wel eens en is vaak een vreemde gewaarwording. Soms een moment van besef, dat je wat ouder bent geworden. Niks op tegen hoor, maar het zijn van die momenten die je even stil zetten, zoals in dit geval, en even terugbrengen naar de tijd van weleer. Ik hebt dat de laatste paar maanden en niet zo maar want mijn zoon Ian is degene die dat veroorzaakt.
Het deuntje kwam mij bekend voor maar kon het niet direct thuisbrengen. 1 seconde later wel, toen Ian er "Haw Haw Haw" bij zong. Ik liet netjes het snijmes - In slomotion zoals in de films - uit mijn handen glijden, sloot voor even mijn ogen en genoot van het moment. Ik slaakte een schaterlach en stak mijn hoofd in de woonkamer en riep..... LA GRANGE - ZZ TOP Hij glimlachte en ging verder met het deuntje, wat niet makkelijk is, en we zongen Haw Haw Haw !. Dit nummer, van de drie heren uit Texas, had ik al een behoorlijke tijd niet gehoord. Ik heb niet veel met de Blues maar als het dan toch ergens te vinden is in mijn muziek genre, dan was het op ZZ Top's First Album 1970. Grijsgedraaid! Maar goed, het geweldige nummer La Grange staat op een ander album genaamd Tres Hombres. Lekkere zware riffs! Heerlijk!

Mijn ogen werden waterig. Geweldig!
Hij heeft er feeling voor althans dat denk ik. Jaren geleden merkte ik op dat hij makkelijk een reclamedeuntje onthield, toon vast en corrigeerde mij als ik het verkeerd neuriede.
Daar moet hij wat meedoen dacht ik. Enkele jaren eerder vond ik dat hij maar tegen een bal aan moest gaan trappen. Achteraf gezien, gelukkig maar..., was het niks voor hem dat voetballen.
Wim heeft 3 gitaren en zo heeft Ian de gitaar ter hande genomen (thnx man!)

Ian heeft er lol in en speelt voornamenlijk de begindeuntjes van AC/DC, dus dat is voor mij een weelde om dat te horen. Het is haast niet te bevatten als je, pakweg 25 jaar later je zoon het begin van Whole Lotta Rosie speelt of het begin van Smoke On The Water van Deep Purple! En wat dacht je van Crazy Train van Ozzy! Man, dan weet je niet wat je mee maakt. Ik weet niet of het een muzikant in wording is want hij moet nog veel leren. Gitaar spelen is natuurlijk meer dan begindeuntjes spelen. Maar het belangrijkste is dat hij het leuk vind. En ik nog het meest!

Klote Vasecje!!

Ik ging er redelijk ontspannen naar toe. Wachten is een essentieel deel in ons leven, zo nu dus ook. Hoewel ik liever gelijk aan de beurt ben moest ik hier wachten. Ik begon al wat onrustig te worden. De krant lezen ging niet echt en legde het naast mij neer. Het was allemaal niet interessant. Al gauw lag ik daar, met een jonge dame van 23 jaar naast mij. Ze heette Margo. Ik schaamde me niet. Het ging vanzelf, we praten wat met elkaar en er vielen wat stiltes! Om die te vullen vroeg ze wat voor werk ik deed en of ik een vrouw of vriendin had. Ze draaide er niet omheen en vroeg me of ik dit zeker wilde. Ik dacht, je kan nog terug maar ik was al zover dat het eerder spannend is om het te doen, dan om er mee te stoppen. In sommige gevallen heb je van beide spijt. Nee, ik besloot om door te gaan. Zeven jaar geleden heb ik een tepelpiercing laten zetten en daar had ik ook de nodige twijfels. Toen heb ik ook doorgezet. Ik voelde mij oud tegenover haar en vertelde dat het mijn eerste keer was dat ik...... Nou, daar wordt ik niet koud of warm van zei ze, zonder te aarzelen. Een beetje verrast door haar snelle reactie, vervolgde ik - maar het blijft een feit dat ik zo hier lig! Afijn, het zaakje werd gedesinfecteerd en ze verontschuldigde zich dat het nu roze van kleur was. Nogal verbaasd vertelde ik haar dat ik dan enkele optredens zou moeten afzeggen! Alom verwarring bij haar - bent u acteur? vroeg ze Kwartje viel niet echt, dus ik zei dat ik stripper was, om bij te verdienen. Echt....??? Ach, van de zenuwen zeg je rare dingen. Maar ik heb wel gelachen ha ha ha ! Zij toen ook, alleen wat minder hartelijk. Ze voelde er flink op los nadat ze zich had voorgesteld. Ze heet Francis, een stuk serieuzer! Nadat ze had wat ze zocht, vroeg ze; Zeker weten? Hopsakee! Naar het plafond staren of mijn ogen sluiten, dat waren de enige opties! Er werd er flink op los gevoeld en aan getrokken! normaal gesproken houd je het niet lang uit maar dit keer wist ik het wel 3 kwartier uit te houden. Ik kan wel spreken van een p.r.
Zo'n Vasacje is in de regel zo gebeurd. Dus zo geschiedde. Ik kan zeggen dat ik een Va-sacje heb.

VASECTOMIE
VOOR MANNE
MET BALLE !!

p.s. Ter voorkoming van traumatische effecten zijn de zwakke momenten en doodsangsten uit het stuk gelaten !

Mike Patton Deel 2

Mike Patton Mondo Cane; Metropol Orchestra

Er is veel over Mike Patton, zanger en frontman van Faith No More geschreven en geoordeeld
Mike Patton heeft een muzikale kriebel waar hij maar niet genoeg krabbers voor vindt.
Ondanks zijn betrokkenheid bij een tiental bands
( De bekendste zijn o.a Faith No More, Fantômas, Mr.Bungle, Tomahawk, Peeping Tom )
geraakt hij maar niet uitgeraasd.
Pattons enge, bizarre en bombastische composities - die toch wel het meest aanleunen bij zijn Fantomas project.
Patton creëert muziekstijlen die reiken van Avantgarde-Jazz en Metal over Noise tot Popmuziek. Hierop experimenteert hij (naast zijn moedertaal Engels) in verschillende talen variërend van Duits, Portugees, Frans, Latijn, en Italiaans (zijn tweede taal).
Patton maakt gebruik van de diverse mogelijkheden van zijn stem, waaronder: crooning, falsetto, rappen, chanting, mondmuziek, beatboxen en scatting.
Hij gaf ook alle rare wezens in de film 'I am legend' met Will Smith de gepaste stem.
Patton toont zich heer en meester in diverse genres waarbij zijn stem centraal staat.
Ik heb een aantal jaren geleden in Baroeg Rotterdam Fantômas in levende lijve mogen aanschouwen. Ik zal je zeggen vanaf minuut 1 dacht ik,"Wat is dit in vredesnaam".
Wat een ongelooflijke onnavolgbare herrie, waar werkelijk geen touw aan vast te knopen was althans niet door mij! Baroeg is niet zo groot dus je stond al gauw te dichtbij, dit resulteerde in 6 dagen lange piep in mijn gehoor.
Maar hij weet mij altijd maar weer te verrassen, zo ook dit keer:

Het begon met mijn broer die mij belde, met de mededeling dat ik op een bepaalde datum niets mocht ondernemen. Hij nodigde mij uit, die dag. Geen ge-maar of wat dan ook, gewoon accepteren en meegaan!
Ik heb mijn nieuwsgierigheid kunnen onderdrukken door niet op internet te zoeken of er iets bijzonders was op die dag.
De bewuste dag brak aan en die avond reisden we af naar Paradiso Amsterdam.
Tot aan de voorgevel van Paradiso wist ik nog van niets. Tot ik mij niet wist te bedwingen en op een poster keek, mijn hart ging sneller kloppen bij het lezen
Mike Patton Mondo Cane;Metropol Orchestra! Wauw! Ik had er wat over gelezen en nu ging ik er zelf heen! Man! In een woord Geweldig!! Ik heb mijn ogen uitgekeken toen we binnenkwamen. Een ouderwetse jongensachtig euforisch gevoel. Ik voelde me uitverkoren met nog een krappe 200 man publiek. Er kunnen aardig wat mensen in deze rocktempel maar dit keer niet ha ha ha! waarom? Nou, het voltallig Metropol Orkest was aanwezig en dat vulde al 85% van de zaal!Ik heb genoten van dit optreden.
Italiaanse Filmliederen uit de eidjaren '50 tot jaren'60. De meeste nummers waren rustig van aard. Dus het is niet altijd maar herrie met die Patton, tot mijn genoegen wel te verstaan. Een erg vrolijk nummer was Yeeeeh Waar hij het voltallig publiek in vervoering wist te brengen. Een prachtig nummer, ook al heb ik er geen snars van verstaan was IL Cielo In Una Stanza
Mike Patton heeft wat van zich laten zien en had er ook zichtbaar
plezier in, net zoas ik. Het nummer L'Ulro Negro is toch wel waar ik het meest van genoten heb. Ik heb wat info over dit nummer:

"This song was written in the 60s, it's a black slave shouting against his master. The title translates as "the black scream", and it says things like "Do you know what you did to me?, don't show your face round anymore..." It's a political song full of anger and Mike Patton is brilliant"

Mike Patton Deel 1

Mike Patton
die zijn stem ook als abstract instrument gebruikt tot in het extreme, onnavolgbaar in de meeste gevallen en zelfs afstotend.

Faith No More

Een van mijn favoriete bands, is weer aan het touren door Europa. En dat is niet zomaar wat, want deze band was bijna op de kop af 11 jaar uitelkaar.
Ik ben daar zeer verheugd mee. Echt geweldig!
In mijn enthousiasme ben ik wat gaan googelen over Faith No More (FNM) en kwam op youtube terecht. Ik zocht een markante opname van FNM die ik nog op VHS videoband heb maar helaas niet meer kan vinden. Het was een concert in Sevilla Spanje en het betreft een opname waarbij het publiek plastic flessen naar Mike Patton gooien, nadat hij in het spaans had geroepen "mas,mas". ( meer!,meer! )Na het zien van dit filmpje begrijp je ook waarom je bij concerten en zeker festivals, plastic flessen en dergelijke moet inleveren.

Twee leden van FNM vertellen hoe Frontman en zanger Mike Patton tijdens dit betreffende optreden, een fles over zijn hoofd leeg giet. De fles,die door iemand uit het publiek werd gegooid, was gevuld met urine! Walgelijk maar waar. Het is typisch een Mike Patton moment. Bah! De gedachte alleen al. Jammer genoeg zie je dat moment niet. Wat ik in een ander versie wel zag, was dat hij tussen de flessen een broodje of zoiets dergelijks zag.Hij twijfelde geen moment en vrat die op!
Dit is allemaal goor genoeg maar het kan nog viezer.
Zie hier onder:

KarweiRood en GammaBlauw

Laatst heb ik een bezoekje aan Karwei gebracht. Dit soort bouwmarkten, waar je 70% van de tijd aan het zoeken bent wat je eigenlijk moet hebben, gebeurd het wel eens dat iemand mij aan de hand van mijn kleur sweater, die ik aan heb, denkt dat ik bij het personeel van Karwei hoor. Ik zie ze op mij afkomen en nog voor dat ze hun vraag kunnen stellen, zeg ik dus dat ik er niet werk. Staan ze helemaal geparkeerd en voelen zich nogal opgelaten.
En zo wordt ik als medewerker van deze bouwmarkt gezien. Waar ik werk hebben we twee kleuren, blauwe sweater en rode polo's. Dus, bij de blauwe hoor ik dan bij Gamma en bij de rode bij Karwei. Ik vind het niet echt vervelend maar ik trek er wel iets over heen sinds ik op één dag, bij twee doe het zelf zaken actief was. Meestal verontschuldigen ze zich en soms krijg je op een grappige manier naar je hoofd geslingerd, hoe ik het in vredesnaam in mijn hoofd haal om die kleur Polo of Sweater aan te trekken. Maar meestal hoor je ze denken "Heb ik weer....."

Ook in wit verkrijgbaar

Als ik het zie vraag ik mij altijd af waarom mensen dat doen.
Het is duidelijk zichtbaar dat het een wasbeurt nodig heeft en dat hoeft niet nog eens in geschrift benadrukt te worden althans dat vindt ik. Maar er zijn mensen die daar anders over denken.
"Vies","Was mij" of "Ook in wit verkrijgbaar" zijn de meest voorkomende teksten op wagens die een tijdje niet gewassen zijn. Ze nemen de moeite om het te schrijven en krijgen daarbij vieze vingers ook. Alsof auto's met een andere kleur niet vies zijn en aan een wasbeurt toe zijn. Ooit wel eens een, "Ook in groen verkrijgbaar", gelezen? Nee toch! Hmmm... stof tot nadenken. Maar waar draait het om? Is het om de eigenaar er toe te zetten zijn wagen te wassen? Of is het maar om wat te schrijven. En trouwens, wat merkt de schrijver van die tekst, als het daadwerkelijk gewassen wordt? Moet je je nou zo nodig uiten? En nog iets, Diegene die het leest ziet toch ook wel dat het vies is. Ik denk dan altijd - Idioot, dat zie ik zelf toch ook! Waarom nog eens schrijven! Tjonge tjonge! Als je er ook nog eens bij stilstaat dat de oermensen, die niet konden schrijven, pakweg 15000 jaar geleden al in grotten schilderden! Er bestaat geen eensluidende verklaring voor het doel waartoe de schilderingen werden aangebracht. Stellig is het geen l'art pour l'art, geen kunstuiting zonder meer dus, al getuigen vele afbeeldingen van een groot vakmanschap en een goed waarnemingsvermogen.
Duizenden jaren later zijn wij zo geciviliseerd als wat en dan komen deze mensen niet verder dan "Was mij", "Vies" en "Ook in wit verkrijgbaar". Je krab je dan nog eens achter de oren met deze wetenschap!
Zou het een geruststelling zijn, als we er van uitgaan dat het alleen maar kinderen zijn die het doen? Stel dat het niet zo zou zijn, dan mogen we toch wel concluderen dat het beschamend is!

Na de prei en de aardappelen zet ik de....

Met boodschappen doen gebeurd er altijd wel iets . Laatst bij Aldi ook. Ik heb de gewoonte om de winkelwagen ergens te parkeren en daar vandaan de nodige dingen te halen en naar de kar te brengen. Een soort van decentralisatie. Afijn, het zal jou ook wel eens een keer overkomen zijn dat je je spullen in een verkeerde winkelwagen zet of wil zetten. Je hebt het bijna losgelaten en ineens zie je dat het jouw kar niet is. Snel omdraaien en net doen alsof! Toch? Dacht ik ook. Meestal kijk je nog snel of niemand het heeft gezien. Ha ha ha. Maar laatst dacht ik dat ik gek werd. Na de prei en de aardappelen zet ik mijn winkelwagen weg en kom terug met de eierkoeken. Ik kijk naar links en naar rechts en praatte in mijzelf, zoiets van; nou ja, ben ik nou gek of... Nee he, winkelwagen weg! Ha! Ik zoeken joh... die ga ik pakken dacht ik en tegelijkertijd bemerkt ik dat er een ander winkelwagen geen eigenaar had. Nou ik zal je de aantal gangen besparen waar ik heb gezocht immers ik liep de logische volgorde af die iedereen loopt. En ja hoor, helemaal bij de kassa werd ik herenigd met mijn kar. Ik liep snel terug om te kijken wie die alleenstaande kar meenam maar die was al onderweg naar de kassa vermoed ik. En daarbij concludeer ik dat dat persoon niet veel eigen spullen in mijn kar had gezet. Stel je voor dat het wordt volgeladen en dan kom je er pas achter als je het op de band zet. Wat moet je dan? Gewoon afrekenen? Maar dan moet je thuis vertellen hoe je aan die speklappen komt terwijl je nooit speklappen eet. En dat je niet durfde om de kar , die niet van jouw was, bij de kassa een paar meter terug tegen de richting in ergens bij de kassa weg te zetten. Of toch wel want ik vond mijn kar....... vlak bij de kassa! Of toch een ander scenario..... we zullen het nooit weten!