Gaatse is nog wakker!

Het is nu bijna kwart over 4 in de nacht. Over ruim drie uurtjes gaat de wekker.
De laatste werkdag van de week en dan zit het er weer op. Je zou zeggen dat je dan eigenlijk hoort te slapen en ja, dat lag ik ook! Maar ik ben om twee uur wakker geworden van de pijn en kan gewoonweg niet meer in slaap komen. Afleiding kan helpen dus vandaar dat ik maar deze ervaring maar ben gaan schrijven. Gurbe ligt achter mij te snurken en heeft er geen last van, ik zou zo met hem willen ruilen. Zo kom je er achter hoe heerlijk slapen dan kan zijn. Dit is onze tweede week werken in het noorden des land en om precies te zijn in Veendam.
We zijn de lichtinstallatie van het voetbalstadion van BV Veendam aan het renoveren.
Na het werk doen we meestal een paar biertjes en we zijn vanavond na weer heerlijk te hebben gegeten wezen karten. Gaatse en zijn companen hebben felle strijd geleverd in de kleine wagens. Als je deze sport niet regelmatig beoefend dan zal je bemerken dat je hiervan behoorlijk spierpijn van kan krijgen. We hebbe drie keer gereden en dat is voor mij teveel van het goede geweest. De pijn is niet te verdragen. Zelfs enkele pijnstillers heeft geen verlichting gebracht. De schouderspieren hebben klaarblijkelijk veel te verduren gehad. Het is niet te hopen dat Tjibbe en Ieme daar ook last van hebben maar dat zal ik straks aan het ontbijt zeker vragen. Je zal wel hebben gemerkt dat er vreemde namen in dit relaas voorkomen nl. Gaatse, Tjibbe, Gurbe en Ieme! Ik en mijn collega Robert worden ondersteund door Jan en Jappie. Deze twee heren komen uit Friesland. Jan heeft ons Friese bijnamen gegeven! Het is een mooie toal. Al versta ik er niet veel van. Jan is Tjibbe als ik Gaatse ben maar andersom is ook mogenlijk. Ik heb aan Tjibbe gevraagd wat die namen betekenen en hij wist me lacherig te vertellen dat het namen zijn die je je eigen kind niet zou geven! Dus daar zaten we weer mee! Maar het is een eigen leven gaan leiden en deze alter ego heeft mij persoonlijk veel plezier gebracht want als ik een ander wilde zij dan was ik Gaatse, tenminste als Tjibbe geen Gaatse was want dan was ik Tjibbe! Kan je het nog volgen? Enige vorm van empathisch vermogen is wel nodig om het te begrijpen! Afijn, de pijn is nog ondraaglijk en weet echt niet wat ik zometeen moet doen. Morgen gaan we de werkzaamheden afronden en dan zijn we zeker 3 uur onderweg om thuis te komen. De pijn zal dan wel over zijn. Ik denk dat ik me daar maar aan vasthoud.

Fluisterkamers

Ik zit in de wachtkamer. Niet alleen, enkele anderen zijn ook verdoemd te wachten. Het schijnt dat je een essentieel deel van je leven verdoet met wachten. Ik als niet fervent lezer heb toch besloten om een boek mee te nemen om de tijd te doden immers lange wachtijden zijn gewoon.
Ik moet me goed concentreren om te kunnen lezen en zeker omdat een biografie over Albert Einstein geen gemakkelijke kost is. Maar, er zijn toch dingen die mijn aandacht niet ontgaan en het valt mij op dat mensen in wachtkamers ineens gaan fluisteren en dan heb ik het over degene die samen zijn, want spontane contact met een vreemde is onze “koude kikkerland” cultuur niet meegegeven.
Bij de huisarts was het ook zo, daar werd ook gefluisterd meen ik me te herinneren en als ik me niet vergis en zeker als ik erover nadenkt ook bij de tandarts!
Wat ook in deze fluisterkamers gebeurd, is dat je een versterkt gevoel van gezond willen zijn krijgt. Je bent zenuwachtig of bang voor het onvermijdelijke. We beloven ons zelf een bepaalde verbetering in ons levensstijl, meer bewegen, stoppen met roken of beter op je voeding letten bijvoorbeeld, alles om dat rotgevoel of onzekerheid weg te drukken.
De wat gezette dame naast me lurkt neurotisch voor de zesde keer aan een flesje water en ik vermoed dat zij zich een van die beloftes heeft voorgenomen.
En waarom doen we dat?
Telkens weer. Want, vaak genoeg zijn we niet eens sterk genoeg om consequent te zijn. Laat staan het volhouden. Het is moeilijk! Ik bemerk dat er hoogteverschil in de stoelen zit, ik zet mijn wijsvinger op de laatst gelezen regel, kijk onder mijn stoel en kijk naar de andere stoelen. Verrek! Ik voel het niet alleen maar zie ook een wezenlijk verschil. Voor de lange mensen onder ons denk ik. Onlangs heb ik het genot van een verhoogde toiletpot mogen ervaren maar die heb ik met deze zitstoel helemaal niet, opmerkelijk want ik zie vergelijkingen, want de wc is een van mijn favoriete plekken om wat te lezen.
Wachttijd zit er op en mag wat X- stralen door mijn borstkast laten schieten en mag niet lang daarna, nadat ik toch een andere stoel had genomen, weg uit de fluisterkamer. Het zit er weer op, uitslag bekend dus naar huis. Een bakkie koffie doen. Met een stroopwafel hè. Zo slecht ook weer niet dacht ik zo! Of toch wel?