Moe en met de gedachte dat we na het eten nog verder moesten werken gingen we zitten. Voelend aan de verwarming was mijn teleurstelling duidelijk, koud! Maar het was nog vroeg! De jongedame wenste ons een goede avond en vroeg ons of we iets wilden drinken, eigenlijk zou het eerste drankje van het huis moeten zijn als dank dat je bij hen je honger wilt stillen, geen gekke gedachte vind ik.
De achtergrondmuziek viel me direct op, het was Spaanstalig en de ingebouwde speaker in het plafond was zichtbaar zodat je de neiging hebt om naar deze te kijken als je het eventueel over de muziek zou hebben en dat was ook het geval. Er mankeerde ook iets aan muziek,maar wat? Druk napratend over het werk voelde ik weer aan de verwarming, de koude rillingen deden mij kippenvel krijgen. De keuze was snel gemaakt, we bestelden en zagen buiten dat het begon te regenen, hondenweer! Het werd wat drukker, een verliefd stel, een jonge familie, en twee collega’s. De eigenaar vroeg ons of het voorgerecht had gesmaakt, wie durft dan op zo’n moment nee te zeggen, maar het had ons goed gesmaakt. Mijn aandacht ging weer naar de muziek en keek automatisch naar het plafond. Elke hap smaakte naar meer.
De muziek, de jonge moeder die me iets te lang aankijkt en de koude radiator, wat klopt er niet?
De sterke knoflook lijdt me af en de oregano maakt het Italo. Ik vraag aan mijn collega of hij de muziek soort herkent, en hij antwoord van niet. En ik vroeg of het hem zou opvallen als de gehele avond ‘Het kleine café aan de haven’ van vader abraham gedraaid zou worden. Een stellige ja! volgt en vraagt, hoezo? Voelend aan de verwarming doet mij besluiten om maar geen ijs te nemen maar koffie, te sterke koffie want gewone koffie bestaat niet meer, voldaan achterover leunend en kijkend naar de luidspeaker gaat een mobieltje af die eigenlijk uit hoort te zijn in een restaurant. Mijn Collega die drummer is in een Indie/Emo band was nu toch nieuwsgierig naar waarom ik dat allemaal vroeg. Ik jaag de laatste slok sterke koffie achterover en beloof hem dat hij er wel achterkomt bij het afrekenen. We lopen naar de serveerster achter de bar en ik stel dezelfde vraag over dat ‘Kleine café aan de haven’, haar wenkbrauwen fronsen sierlijk wetende dat dit geen normale vraag is, en antwoord; nee toch! Een oudere collega snelt toe en duikt gelijk onder de bar en zegt op hetzelfde moment, hij staat toch niet op eeeh…Ja! Zeg ik met een glimlach en hoor mijn collega lachen. Het duurde even maar ik had ontdekt wat er zo vreemd was aan de muziek; het stond ruim een uur op repeat. De dames verontschuldigden zich met het feit dat ze druk bezig waren. We rekenden af, weigerden de pepermunt en liepen de regen tegemoet.
