LEPELTJE

Ik vraag het me al jaren af.
Niet dat ik er elke dag mee rondloop maar af en toe koop ik er een en laat het me smaken. Vooral zomers voor op je boterham, lekker fris!
Waarom is het zo gemaakt? Wat steekt er achter! Gebruikersgemak?
Ik vraag het mijzelf al een hele poos af.
Waar gaat het over. Nou, Ik eet wel eens een slaatje en dan zo'n kleintje in een ronde plastic kuip. Runder, kipkerry, huzaren je kent ze wel. Je koopt ze bij de supermarkt of bij een tankstation langs de weg.
En het maak niet uit hoe je begint het rode lepeltje is direct gebruiksklaar. Het lepeltje is nl. tweezijdig, symmetrisch dus.
Maar, je zou toch denken dat als je het eenzijdig laat maken dat je dan goedkoper uit bent omdat je dan minder grondstoffen hoeft te gebruiken. En de grondstoffen zijn het duurst. Het is wel aantrekkelijk voor de producent om het de helft goedkoper te maken toch? Maar het gebeurd niet en dat verbaasd mij enorm.
Ik heb onlangs slaatjesmaker Johma deze vraag gesteld en in de hoop dat ze het serieus zouden behandelen en beantwoorden. Want zeg nou zelf, het gaat niet over de smaak,ingrediënten en of kwaliteit. Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik ze een klein veertje in hun ach.... Ach je moet er wel wat voor over hebben, toch. En ze smaken niet verkeerd en tegendeel zelfs.
Zie je degene al die deze vraag van mij mag beantwoorden... ha ha ha!
Degene komt thuis en die zegt tegen partner; "ik heb vandaag toch een rare vraag moeten beantwoorden". Die moet toch bedenkelijk hebben gereageerd. Tja, ik realiseer me ook dat het erg bedenkelijk is om jaren met deze prangende vraag rond te lopen! Ik weet het niet maar zulke dingen blijven bij mij erg lang hangen.
Wie weet, misschien
ben ik niet de enige. Er gingen enkele weken voorbij en was het zelf min of meer vergeten tot dat ik het verlossende antwoord kreeg middels een brief.
Hieronder kan je het zelf lezen.

Gaatse is nog wakker!

Het is nu bijna kwart over 4 in de nacht. Over ruim drie uurtjes gaat de wekker.
De laatste werkdag van de week en dan zit het er weer op. Je zou zeggen dat je dan eigenlijk hoort te slapen en ja, dat lag ik ook! Maar ik ben om twee uur wakker geworden van de pijn en kan gewoonweg niet meer in slaap komen. Afleiding kan helpen dus vandaar dat ik maar deze ervaring maar ben gaan schrijven. Gurbe ligt achter mij te snurken en heeft er geen last van, ik zou zo met hem willen ruilen. Zo kom je er achter hoe heerlijk slapen dan kan zijn. Dit is onze tweede week werken in het noorden des land en om precies te zijn in Veendam.
We zijn de lichtinstallatie van het voetbalstadion van BV Veendam aan het renoveren.
Na het werk doen we meestal een paar biertjes en we zijn vanavond na weer heerlijk te hebben gegeten wezen karten. Gaatse en zijn companen hebben felle strijd geleverd in de kleine wagens. Als je deze sport niet regelmatig beoefend dan zal je bemerken dat je hiervan behoorlijk spierpijn van kan krijgen. We hebbe drie keer gereden en dat is voor mij teveel van het goede geweest. De pijn is niet te verdragen. Zelfs enkele pijnstillers heeft geen verlichting gebracht. De schouderspieren hebben klaarblijkelijk veel te verduren gehad. Het is niet te hopen dat Tjibbe en Ieme daar ook last van hebben maar dat zal ik straks aan het ontbijt zeker vragen. Je zal wel hebben gemerkt dat er vreemde namen in dit relaas voorkomen nl. Gaatse, Tjibbe, Gurbe en Ieme! Ik en mijn collega Robert worden ondersteund door Jan en Jappie. Deze twee heren komen uit Friesland. Jan heeft ons Friese bijnamen gegeven! Het is een mooie toal. Al versta ik er niet veel van. Jan is Tjibbe als ik Gaatse ben maar andersom is ook mogenlijk. Ik heb aan Tjibbe gevraagd wat die namen betekenen en hij wist me lacherig te vertellen dat het namen zijn die je je eigen kind niet zou geven! Dus daar zaten we weer mee! Maar het is een eigen leven gaan leiden en deze alter ego heeft mij persoonlijk veel plezier gebracht want als ik een ander wilde zij dan was ik Gaatse, tenminste als Tjibbe geen Gaatse was want dan was ik Tjibbe! Kan je het nog volgen? Enige vorm van empathisch vermogen is wel nodig om het te begrijpen! Afijn, de pijn is nog ondraaglijk en weet echt niet wat ik zometeen moet doen. Morgen gaan we de werkzaamheden afronden en dan zijn we zeker 3 uur onderweg om thuis te komen. De pijn zal dan wel over zijn. Ik denk dat ik me daar maar aan vasthoud.

Fluisterkamers

Ik zit in de wachtkamer. Niet alleen, enkele anderen zijn ook verdoemd te wachten. Het schijnt dat je een essentieel deel van je leven verdoet met wachten. Ik als niet fervent lezer heb toch besloten om een boek mee te nemen om de tijd te doden immers lange wachtijden zijn gewoon.
Ik moet me goed concentreren om te kunnen lezen en zeker omdat een biografie over Albert Einstein geen gemakkelijke kost is. Maar, er zijn toch dingen die mijn aandacht niet ontgaan en het valt mij op dat mensen in wachtkamers ineens gaan fluisteren en dan heb ik het over degene die samen zijn, want spontane contact met een vreemde is onze “koude kikkerland” cultuur niet meegegeven.
Bij de huisarts was het ook zo, daar werd ook gefluisterd meen ik me te herinneren en als ik me niet vergis en zeker als ik erover nadenkt ook bij de tandarts!
Wat ook in deze fluisterkamers gebeurd, is dat je een versterkt gevoel van gezond willen zijn krijgt. Je bent zenuwachtig of bang voor het onvermijdelijke. We beloven ons zelf een bepaalde verbetering in ons levensstijl, meer bewegen, stoppen met roken of beter op je voeding letten bijvoorbeeld, alles om dat rotgevoel of onzekerheid weg te drukken.
De wat gezette dame naast me lurkt neurotisch voor de zesde keer aan een flesje water en ik vermoed dat zij zich een van die beloftes heeft voorgenomen.
En waarom doen we dat?
Telkens weer. Want, vaak genoeg zijn we niet eens sterk genoeg om consequent te zijn. Laat staan het volhouden. Het is moeilijk! Ik bemerk dat er hoogteverschil in de stoelen zit, ik zet mijn wijsvinger op de laatst gelezen regel, kijk onder mijn stoel en kijk naar de andere stoelen. Verrek! Ik voel het niet alleen maar zie ook een wezenlijk verschil. Voor de lange mensen onder ons denk ik. Onlangs heb ik het genot van een verhoogde toiletpot mogen ervaren maar die heb ik met deze zitstoel helemaal niet, opmerkelijk want ik zie vergelijkingen, want de wc is een van mijn favoriete plekken om wat te lezen.
Wachttijd zit er op en mag wat X- stralen door mijn borstkast laten schieten en mag niet lang daarna, nadat ik toch een andere stoel had genomen, weg uit de fluisterkamer. Het zit er weer op, uitslag bekend dus naar huis. Een bakkie koffie doen. Met een stroopwafel hè. Zo slecht ook weer niet dacht ik zo! Of toch wel?

GEORDIE

Enkele weken geleden reed ik een beetje versuft in de file toen mijn oog viel op deze auto met een merkwaardig doch bekend klinkende kenteken. Meteen pakte ik mijn camera om het vast te leggen. Het koste wat moeite om deze auto bij te houden in de drukte maar uiteindelijk is het me gelukt om er een foto van te maken.
Waarom die moeite zou je denken. Sinds de dood van Bon Scott, een van mijn favoriete zangers, voormalig zanger en voorman van de Australische hardrock band AC/DC ken ik de naam Geordie. Bon schijnt ooit de wens te hebben uitgesproken om vervangen te worden door Brian Johnson als hij ooit het loodje zou leggen, wat niet ondenkbaar was i.v.m. zijn overmatig drankgebruik. Johnson was in de jaren 70 de zanger van de Engelse glamrockband Geordie en kwam in 1980, na de dood van zanger Bon Scott, bij de legendarische rockgroep AC/DC.
Bon Scott zag Johnson ooit optreden toen hij als zanger van Fraternity in het voorprogramma van Geordie stond. Geordie is een bijnaam voor een inwoner van de Engelse stad Newcastle upon Tyne waar Brian Johnson geboren is.

Bij thuiskomst is deze waarneming min of meer verdrongen door de dagelijkse dingen maar zo nu en dan dwaalden mijn gedachten naar deze overigens waanzinnige zwarte auto uit Denemarken. Ik vroeg me elke keer af; Wat de relatie van deze berijder met de naam Geordie was. Zou het een fan zijn van deze band, die overigens kort na het vertrek van hun zanger Brian Johnson ophield met bestaan.
Of was het iets anders? Ik heb voor de gok Geordie.dk gegoogled en deed een opmerkelijke ontdekking wat een totaal andere wending gaf.
Ik voelde me enigszins verwant met de berijder van deze auto. Ik voelde een soort jongensachtige spanning in me, glunderde van de deze ontdekking en ook verbaasd om het feit dat alles berust op toeval!
Ik ben te weet gekomen wie de berijder was.
Wil jij het ook weten? klikt dan op GEORDIE en ga naar history dan naar de laatste alinea en lees de op een na laatste regel.



David"Geordie"Garriock









In mijn euforische toestand heb ik deze Geordie gamaild en vroeg of hij dat daadwerkelijk was.En dit was zijn antwoord:

hello din, yes it was me . . . . . just been on holiday in scotland - - - beautiful!
cheers
geordie

----- Original Message -----
From: Din
To: geordie@get2net.dk
Sent: Thursday, September 06, 2007 1:04 AM
Subject: E-mail met bijlage (attachment): Geordie001.jpg

JOS

It's a family tradition
. to play in a football team
I have nephews, dumb but tall
who, still fetus, kicked the ball
I've got flat feet, and my knees are weak
they all thought it was time to start my J.O.S. days.

Ik reis voor mijn werk door het hele land en kom bij veel voetbalverenigingen, de een met meer faam dan de ander. Profs, amateurs, alles!
Vandaag kwam ik bij v.v.JOS en ik kreeg een warm gevoel! Waarom zou je denken want ik heb niks met deze vereniging behalve dat ik er vandaag moet werken.
Ik heb er nooit naar gezocht en toch zei ik tegen mijzelf “aha, hier is het dan” Ik zei nog net niet; gevonden!
The Nits, muzikaal gezien de beste Nederlandse band, hadden in de jaren tachtig een nummer in zijn repertoire nl. Jos-days.
Over het algemeen luister ik nooit echt naar muziektekst en zing ik maar een end mee.
En zo ook met dit nummer van The Nits.
Lange tijd wist ik niet wat ze precies zongen, wel dat het over een football team ging maar verder niet, tot dat ik er achterkwam dat het over een Amsterdamse voetbalclub uit de Watergraafsmeerse Wetbuurt ging. Ik vond het bijzonder en erg nostalgisch
Eigenlijk vond ik het heerlijk, een wereldnummer over je cluppie, geen profclub maar gewoon een volksvereniging met een rijke historie. In de jaren ’60 was het een onofficiële opleidingsclub van het grote Ajax. JOS heeft veel joodse leden verloren in de 2e wereldoorlog en als eerbetoon hadden ze een monument die fungeerde min of meer als twaalfde man.

“The war monument is still standing
between two footballfields
with the names of the men killed on the battle fields
they were center forwards, keepers and backs
they thought they would win”.

Dit monument, wat een diepe betekenis had voor de club, is ooit per ongeluk gesloopt waarvan de opdrachtgever voor dit gebeuren tot op heden niet is achterhaald.
Afijn zoals je ziet een rijke historie maar het gaat ook over een jongensdroom die in duigen valt. Zanger-componist van The Nits Henk Hofstede heeft in zijn jeugd hier gevoetbald en werd ooit niet goed genoeg bevonden bij een proefvoetbalwedstrijd.
Het lied JOS-Days gaat over deze kleine tragedie- it was a break with a family tradition - in relatie tot de grote tragedie van de J.O.S.- mannen die in de oorlog omgekomen waren.
Zij konden deze wedstrijd niet winnen.

Kei

Iedereen heet het wel eens, een kooptik of iets te verzamelen met als gevolg dat je het niet makkelijk wegdoet ook als het niet direct een functie heeft.
Wat ik ook meeneem, het beland negen van de tien keer in de tuin met als functie; staan of liggen. Niet meer en niet minder. Oude wijnvaten, karrenwielen oude rioolbuizen,raamkozijnen, potten, fruitkratten, hoe ouder hoe mooier.

Ik vindt het gewoon mooi staan of liggen. Simpel! Functie? Gewoon, er liggen of staan!
Ik vindt dat mooi! De laatste tijd heb ik een keientik dus neem ik regelmatig een kei mee.
Ik herinner me nog hoe ik 12 jaar geleden met mijn collega Andre een enorme kei in de auto hebben gekregen. We waren in Limburg op een sportpark aan het werk. Op de rand van dit sportveld half verborgen door wat struiken zagen we deze enorme kei, zo een die je wel eens ziet op die grote oprijlanen. Ik denk altijd; hoe krijg je het in je hoofd om zo'n ding daar neer te zetten. Nou, ik ben er toen achtergekomen. Je hoeft maar een te enthousiaste collega te hebben die wil meehelpen. En nog stiekem ook he want vragen deden we niet. En aan wie? Geen kip te zien dus laai in dat ding! Die dag had de plaatselijke hermandad een jaarlijks uitje want het was makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn wel 3 kwartier bezig geweest, met behulp van wat planken en touw, om dat gevaarte in de auto te krijgen zonder verstoord te zijn. En het mooie was dat ik niet wist waar ik die kei zou moeten zetten want ik had geen huis met tuin. Ik woonde toen in flatje! Dus, de oplossing lag om het dan maar tijdelijk bij mijn ouders in de tuin te parkeren. Mijn ouders keken raar op maar deden niet moeilijk. Niet veel later kocht ik een huis waar de kei in kwestie niet zou hebben mistaan maar de kei is nooit in deze tuin beland.
Het was zo zwaar en lomp dat ik het zwaar transport van deze kei maar bleef uitstellen.
Na een aantal jaren in de tuin van mijn ouders te hebben gelegen heb ik maar besloten om het weg te halen. Ik ben een goed uurtje bezig geweest met behulp van een Kango en hilti en tot een paar handzame stukken gehakt en geboord. Dynamiet was makkelijker geweest pfffff.... Wat een ellende, spijt? Je wilt niet weten. Het gaf zich niet zomaar gewonnen, hard? Ongelooflijk!
En het mooie was ook dat ik een moment van twijfel had om wel of niet mee te nemen want gek ben ik niet en zag ook wel in dat het wel erg zwaar en groot was maar die collega he , die haalde mij over en makkelijk praten; ja joh! leuk voor in de tuin. Mooi zus. Mooi zo.
Ik heb er van geleerd dus ik neem niet al te groete keien mee.
Wat ik ook niet vaak laat liggen en dan toch maar meeneem zijn houten balken.
Daar heb ik ook een zwak voor. Heel raar, ook al weet ik niet wat ik er mee moet, maar een lekkere robuuste balk laat ik niet zomaar liggen. Er lig wat hout in de tuin hoor... Genoeg om een replica van de ark van noah te bouwen, ha ha ha! Maar, het staat mooi. Waar? Ergens in de tuin. Functie? Geen! Waarom? Gewoon om er te liggen of staan. Niet meer en niet minder!

UIT DE OUDE DOOS : Italiaanse olè

Moe en met de gedachte dat we na het eten nog verder moesten werken gingen we zitten. Voelend aan de verwarming was mijn teleurstelling duidelijk, koud! Maar het was nog vroeg! De jongedame wenste ons een goede avond en vroeg ons of we iets wilden drinken, eigenlijk zou het eerste drankje van het huis moeten zijn als dank dat je bij hen je honger wilt stillen, geen gekke gedachte vind ik.
De achtergrondmuziek viel me direct op, het was Spaanstalig en de ingebouwde speaker in het plafond was zichtbaar zodat je de neiging hebt om naar deze te kijken als je het eventueel over de muziek zou hebben en dat was ook het geval. Er mankeerde ook iets aan muziek,maar wat? Druk napratend over het werk voelde ik weer aan de verwarming, de koude rillingen deden mij kippenvel krijgen. De keuze was snel gemaakt, we bestelden en zagen buiten dat het begon te regenen, hondenweer! Het werd wat drukker, een verliefd stel, een jonge familie, en twee collega’s. De eigenaar vroeg ons of het voorgerecht had gesmaakt, wie durft dan op zo’n moment nee te zeggen, maar het had ons goed gesmaakt. Mijn aandacht ging weer naar de muziek en keek automatisch naar het plafond. Elke hap smaakte naar meer.
De muziek, de jonge moeder die me iets te lang aankijkt en de koude radiator, wat klopt er niet?

De sterke knoflook lijdt me af en de oregano maakt het Italo. Ik vraag aan mijn collega of hij de muziek soort herkent, en hij antwoord van niet. En ik vroeg of het hem zou opvallen als de gehele avond ‘Het kleine café aan de haven’ van vader abraham gedraaid zou worden. Een stellige ja! volgt en vraagt, hoezo? Voelend aan de verwarming doet mij besluiten om maar geen ijs te nemen maar koffie, te sterke koffie want gewone koffie bestaat niet meer, voldaan achterover leunend en kijkend naar de luidspeaker gaat een mobieltje af die eigenlijk uit hoort te zijn in een restaurant. Mijn Collega die drummer is in een Indie/Emo band was nu toch nieuwsgierig naar waarom ik dat allemaal vroeg. Ik jaag de laatste slok sterke koffie achterover en beloof hem dat hij er wel achterkomt bij het afrekenen. We lopen naar de serveerster achter de bar en ik stel dezelfde vraag over dat ‘Kleine café aan de haven’, haar wenkbrauwen fronsen sierlijk wetende dat dit geen normale vraag is, en antwoord; nee toch! Een oudere collega snelt toe en duikt gelijk onder de bar en zegt op hetzelfde moment, hij staat toch niet op eeeh…Ja! Zeg ik met een glimlach en hoor mijn collega lachen. Het duurde even maar ik had ontdekt wat er zo vreemd was aan de muziek; het stond ruim een uur op repeat. De dames verontschuldigden zich met het feit dat ze druk bezig waren. We rekenden af, weigerden de pepermunt en liepen de regen tegemoet.

UIT DE OUDE DOOS (2) : DUTJE

Vermoeid kwamen we aan, slaperig geworden van de verwarming in de auto.
Natte sneeuw op de ruit, koud en onguur. We waren te vroeg en de klant nog niet aanwezig.
Onze gedachten hetzelfde en we twijfelden niet, stoelen op half zeven en gaan naar een heerlijk dutje.
Het zal niet meer dan een half uur zijn geweest maar het voelde als een lange reis door de onbekende.
Het getik op de ruit doet ons ontwaken, de man met pet en opgetrokken kraag maakt de bekende "koffie drinken" gebaar en half slaapdronken stemden mijn collega en ik toe.
Even door de kou en aan de koffie, heerlijk!
De meneer vertelde ons dat hij even twijfelde om te gaan kijken
want hij dacht dat we misschien het loodje hadden gelegd.
We lachten erg verbaasd maar hij meende het echt en zei nog, je weet het nooit, Toch?
Erg morbide! En hij schonk nog een bakkie.
Even later werkten we in de barre kou en zijn tot aan onze onderbroek nat worden.
De zin hiervan ontbreekt ons.
Morgen, morgen weer een dag en spreken nog vroeger af.
Zodat we dat heerlijke dutje niet hoeven te missen.

WC-BRIL

Twee maanden geleden vroeg ik op mijn werk een nieuwe wc-bril aan voor het heren toilet omdat het er nogal onhygiënisch uit zag .
Ik kreeg te horen dat ik de tweede was die het nodig vond.
Maar, ik moest even wachten omdat mijn baas daar zelf over wil beslissen ivm kleur en dergelijke. Nou is mijn baas een aparte dus ik hield rekening met dat het even kon duren voordat er een nieuwe geplaatst zou zijn.
Ik weet namelijk niet in hoeverre de antroposofische gedachtegang van een wc-bril gaat bij mijn baas want hij is antroposoof en een wc-bril is enigszins rond en ronde vormen hebben een speciale betekenis in de antroposofie nl. “De cirkel is in zijn totaliteit een harmonische eenheid en symbool van de eeuwigheid of van een afgesloten ontwikkeling”.
Dus het kon wel eens een moeilijke onderneming worden, het vervangen krijgen van de wc-bril.
Vandaag heb ik aan mijn baas gevraagd hoe het ermee stond en of hij al een beslissing had genomen. Ik hield me stevig vast aan de trapleuning omdat het nooit normaal praten is met hem en meestal heb ik spijt dat ik er aan begonnen ben.
Maar eerst vroeg ik hem hoe het met hem was en hij reageerde alsof ik de meest moeilijke vraag uit zijn leven stelde, pfff… de toon was gezet!
Nadat hij was bijgekomen van mijn vraag stelde hij voor, tot mijn stomme verbazing, om samen de wc-bril in kwestie te bekijken want hij begreep niet echt waarom het aan vervanging toe was.
Hoe verder we over het onderwerp praten voelde ik dat het een illusie is om te denken iets normaal met hem te kunnen bespreken en dat dit een uitzichtloos gesprek zou worden. Zelfs over een wc-bril praten mond uit in een web van bijna onnavolgbare zinnen zonder comma's punten en of spaties.
Maar ik gaf de moed niet op.
Hij dacht dat het aan vervanging toe was om dat het nogal los zat maar vond dat dan niet nodig als het aangedraaid zou kunnen worden.
Ik lichte de bril op en liet hem de vieze bruine rand zien en de groene aanslag van de corrossie met de opmerking " Niet moeilijk doen gewoon vervangen, toch !".
Ik heb mijn argumenten over de hygiëne ten strijde gegooid maar dat viel allemaal wel mee volgens hem want het was meer een kwestie van goed schoonmaken, ondanks dat we deze wc-bril al 15 jaar in gebruik hebben. Aan vervanging toe zou je zeggen, toch? Maar nee hoor, Nogal geagiteerd merkte hij op dat hij het geen probleem vond omdat hij altijd zittend urineert. Eureka! Maar, vroeg zich toch af hoe het mogenlijk was dat ik het wel zag. Was ik ook een staander? Kan het nog gekker dacht ik, ben ik lucht of is hij......................Ik haalde diep adem en legde hem uit dat als de persoon voor mij een staande plasser is en de bril omhoog laat dat ik het dan zo zou aantreffen en dan die viezigheid zag. Oh Ja…?
Maar ben ik een staander? Nee, ik ben een zitter want ik zie het als een moment van rust. Na mijn uitleg bedacht hij, in een vergaande vorm van extase, dat hij het er nog steeds niet mee eens was dat het vervangen moest worden en dat het aan degene lag die niet zittend de kleine behoefte doen. Het is wijselijk en makkelijker om diegene die staande plassen, inclusief de eventuele klanten, te leren dat ze zittend moeten plassen. Hij hoorde zichzelf nog even zelf praten door een korte stilte in te lassen, het klonk nog steeds geweldig....Ja, hij vond het een geweldig idee!Ik zag het in zijn ogen, hij genoot! STOP de persen dacht ik even WERELDNIEUWS VAN FORMAAT,PRIMEUR. IK, OP HET JOURNAAL.INTERNATIONALE ALLURE maar.........Ik voelde dat ik toch op aarde was en ik
schoot lichtelijk in de lach en begreep dat het een mission impossible was en er maar mee moest instemmen met zijn voorstel want het was te hilarisch voor woorden om hierover verder te praten.
Nog nooit een dergelijk idioot gesprek gehad over een wc-bril!

Sugar Magnolia

Din'sDag is zaterdag en kwam mijn belofte na om mijn buurman Jan te helpen om grond uit de tuin te graven. Het begon voortvarend en de aanhanger was algauw gevuld met enkele kruiwagens met aarde. Totdat we een al aardig gekortwiekte Magnolia eruit moesten graven. Een heidens karwei ivm de vele wortels. Het deed me denken aan het wereldnummer "Sugar Magnolia" die ik ken van The Allman Bothers & The Gratefull Dead.
De meeste tijd zijn we bezig geweest om deze boom eruit te werken.
Twee aanhangers vol met grond naar grofvuil gebracht waar je dan de grond weer op de welbekende zweetlepel hebt. De schep is een heel gemeen werktuig omdat je er net zoveel op kan doen als je wil en meestal is het teveel zodat je je rot staat te batsen. Meestal merk je het de volgende dag, aan je rug. De zaterdag was gevuld met deze werkzaamheden en voldaan hebben we als afsluiter samen een biertje gedaan.
De Magnolia heeft zich kranig geweerd maar heeft toch moeten capituleren aan deze 2 grote gravers. Triomfantelijk kijkend naar deze Bonk van een Magnolia en lurpend aan een biertje sloten we de dag. Morgen denken we er anders over als we uit bed willen komen........